Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι όλη της γης η σκόνη…Σημερα λεω να γραψω μερικα λογια απο την ταυτοτητα μου. γεννηθηκα θυμαμαι διπλα σε ενα πετρινο γεφυρακι της ελπιδας που ενωνε το ενα χωριο με τον αλλο χωριο ενωνε θυμαμαι το οραμα το κρυφο με το ονειρο. και την επιθυμια με την αισιοδοξια.. γαλουχηθηκα με το μαννα της μανας ..με την αγαπη την στοργη και της λατρεια της.. μπουσουλησα στην απλωσια στο ξεφωτο πανω στα ιδρωποτισμενα χωματα μας.. της τραγανας και στα καπνοχωραφα μας. κανακευτικα πανω σε ενα αναποδογυρισμενο παλιοσαμαρο.. με την γλυκυτατης μανας μου το χαδι. και το αγρυπνο ματι της.. βαφτιστηκα στην κολυμπηθρα της αγαπης με το αρωμα των λουλουδιων της χαρας και την μεθυστικη ευωδια της αυλης μας.. δοκιμασα ασυναισθητα το χωμα της.. και εφαγα φυλλο καπνο απο τα χωραφια μας.. και στα χερια μου ειχα για παιχνιδι καπνοριζα. ανατραφηκα και με κατσικισιο γαλα. νανουριστικα απο τα μεθυσμενα τριζονισματα των τζιτζικιων.. και των πεισματαρικων γκιωνιων με το καημο τους την νυχτα.. και το πρωι ξυπναγα με το πρωτολαλημα του κοκορα μας.. δεν ειχα παιχνιδια αλλα μονο τα ρυακια της δροσιας και της ελπιδας…δεν ειχα τοτε λυχναρι φωτισης.. ειχα ομως κουβερτα και φυλαχτο.. φωτιστικα απο του φεγγαριου τη μαγεια.. και το φως των αστεριων του ουρανου.. απο τα αστερια το φεγγος της αγαπης. το ευρος των οραματων απο τους δικους μου..των λογισμων της χαρης και την ορθοτητα της αγαπης των λογων και της διδαχτης.. θυμαμαι νοσταλγικα μεγαλεια τοτε που στο περασμα τους τα εχει καταχωνιασει η μνημη μου.. ωραια χρονια τοτε μπεγμενα στου καιρου τα κεφια της ανοιξης και της ζωης..τωρα με μια βουτια στη μνημη περπαταρης γραφω αναλαφρος..ας ειμαι εδω που ειμαι. εχω μια γαληνια διαθεση και αρχιζω να ιστορω απο τα καταχωνιασμενα μου ημερολογια ..αναζητω τα χωραφια που μεγαλωσα της θυμησης μου της τοτε ζωης μου.. θυμαμαι και ανοιγω τις σελιδες μου….

εγραψε το πιτσιρικι