Σαν πανσεληνος μπηκα απο τις παραθυροπορτες σου…δεν με ειδες…γιατι δεν μπορεις να με δεις…ησουν πεντε βηματα πισω…δεν εφτασα την στιγμη που παντα κανεις ενα βημα εμπρος…τοτε δεν θα χαζευες το κενο..και τις συνομιλιες της πληξης…και των δοσοληψιων…σαν πανσεληνος μπηκα…απο μακκρια με αμμο στο σωμα και ερωτοπεταλα στη μορφη…δεν με ειδες…μιλουσες στα νερα…και στις σιδεριες της καρδια σου…καθησα στο μισοσκοταδο..απεναντι… κι ειχες στα καστανα μαλλια σου την πυγολαμπιδα που εψαχνα…οι ευκαλυπτοι πλαι μου προσκυνουσαν τη γη…κι οι πευκοβελονες εκρυβαν το γαλαζοχρωμα του φεγγαριου…το ποδηλατο μου ειχε μικρα φωτακια…κουδουνισα τον ηχο του…πως να με γνωρισεις;…δεν ξερεις παρα να μιλας…ακους; εσυ να μιλας..κι οι αλλοι να υπακουουν…δεν θα μαθω ποτε τους νομους της υποταγης…αν πλεκω φεγγαρολουστα στεφανια ειναι για να με σκεπαση το χωμα της ελευθεριας…ειναι ακομα νυχτα..ξεφυγα απο μια αγκαλια…με την αστραπη…το περηφανο ποδηλατο μου που τρομαξε να με γνωρισει…βαφτιστηκα στα ποταμια της ληθης…αμπελι με λενε…να τρυγουν οι ερωτες τους καρπους μου…να τους κανουν μπρουσκο κρασι…κατακκοκινο σαν τα φιλια που κερασαν τα φιληδονα χειλη…κι εδω..κι εκει…και παντου..θα φυγω πια..θα σβησει αυτο το φως..φερμενο απο τις χρυσαλιδες της φαρετρας μου…το χαρισα στην δοξα…δεν τηνθελω…να σου πω ενα γεια θελω ακους;…κι ας ειναι τα μαρμαρα καφετια σαν τα ματια σου αυτοκρατορα μου…θα φυγω πια..δεν θα ξαναζησουμε σε παραλληλια…δεν θα ξαναμιλησω για σενα..θα ειμαικοντα σου σε λιγο..κι ας μιλας…κι ας εχεις σιδεριες γυρω…αποφασισα..ιερα κι αδιαβατα σοκακια μετρησαν τον πονο μου…αποφασισα …εγκαταλειπω…περιμενε με…ελλειψεις αφορητες και αξεπεραστες εισαι…δεν μιλω πια…τραγουδω μονο ..οπως στο συγκροτημα της νειοτης …που με καμαρωνες να λεω…με το φιδισιο-τοτε-κορμι..και τα σαρκωδη χειλη αυτο που μας τρελαινε…-απο ερωτα πεθαινουν τα κλαρια…-σαν μικρη αφροδιτη…η θεα σου..μια μικρη λολιτα…που πεθαινε απο ερωτα τις πανσεληνες νυχτες πανω στην πιστα…πλαι σου…η φωνη που αγαποσες να ακους να απαγγελει και να τραφουδα…ΕΣΥ..με τα αηδονια στο λαρυγγι ..αποψε ολοτο συγκροτημα-οι πειρατες και η αφροδιτη-τραγουδησαμε για εσενα…απο ερωτα πεθαινουν τα κλαρια…και εκεινο…το φυλαχτο μου…το υπεροχα σκαλισμενο στην καρδια μου αιωνες τωρα….-ο αντρας κλαιει μονο απο αγαπη και μονο μια φορα…

εγραψε το πιτσιρικι