Πληγώθηκες μάτια μου.
Βιάστηκες να ξεδιπλώσεις το πλέγμα της ζωής.
Το άρπαξες σα να “ταν τριαντάφυλλο και γέμισες τα νιάτα σου πληγές!

Βιάστηκες να ονειρευτείς και πλήγωσες την ψυχούλα σου, κάνοντας τη να κρυφτεί στις σκιές. Βιάστηκες να ξεχάσεις και πέταξες τις αναμνήσεις σου στης λήθης το πηγάδι.
Βιάστηκες να πληγώσεις, νομίζοντας πως έτσι θα βρεις εξιλέωση, στρέφοντας το μαχαίρι σε λάθος κατεύθυνση.
Βιάστηκες να μεγαλώσεις πετώντας τα νιάτα σου, σα βότσαλο στη θάλασσα.
Μην αναρωτιέσαι το γιατί.

Παράξενο πλάσμα ο άνθρωπος, φτιαγμένο από αντιφάσεις!
Ζει σε έναν ψεύτικο κόσμο, γεμάτο με ψεύτικα χαμόγελα, σχέσεις και φιλίες κι όμως συνεχίζει να αναζητά την αληθινή αγάπη!
Έχει την τάση να σκέφτεται λογικά και να ενεργεί παράλογα.

Γι” αυτό σου λέω, μην αναρωτιέσαι το γιατί.
Δε πρόκειται ποτέ να καταλάβεις και ίσως και να μη χρειάζεται.
Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου άλλωστε.
Μα βιάστηκες μάτια μου… Και τώρα κρατάς τη ψυχή σου σα κουρελιασμένο ρούχο, γεμάτο μπαλώματα, και φοβάσαι να ζήσεις για να μην το αχρηστέψεις.