Μεγαλώνω. Μεγαλώνω και ξεχνάω. Ξεχνάω ότι με πλήγωσε. Ότι δεν θέλησα ποτέ να υπάρξει, κι όμως, έδωσε μία και κυριάρχησε όλο μου το είναι. Μέσα σε μια μέρα.

Μεγαλώνω. Και τώρα πλέον, επειδή έτσι εγώ θέλησα, η ζωή μου μετουσιώθηκε σε εικόνες. Εικόνες και στιγμές. Στιγμές λυπηρές, όπως τότε στα Γιάννενα, έναν Απρίλη που όλα ήθελα να είναι ένα ψέμα. Στιγμές χαρούμενες, σαν αυτές στην Ιταλία, τρώγοντας γαλήνια λουσμένοι στον ήλιο παγωτό με γεύση μέντα. Στιγμές ρομαντικές στο Κάστρο του Μόλυβου, έναν Μάϊο σαν κι αυτόν, χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα. Στιγμές επιτυχίας κι ολοκλήρωσης σαν αυτές που ζεις όταν όλα γίνονται και υπολογίζονται όπως εσύ τα θέλεις με καμία απόκλιση.

Μια μέρα, μπορεί να αρκεί, για να καταφέρεις να συνειδητοποιήσεις πως έχει γίνει η ζωή σου. Αρκούν λίγες εικόνες. Εικόνες και συνθήκες. Που άλλοι τις χρειάζονται και άλλοι όχι. Τελευταία, έχω καινούριες εικόνες. Τις παλιές, τις κρατάω μέσα μου. ‘Ετσι κι αλλιώς, μόνο αν το θελήσεις ξεχνάς. Επιλεκτικά.

Γενικά, αλλάζω πολλά. Προσπαθώ δηλαδή. Κάθε μέρα. Ζω για τη στιγμή.

Έχω σιχαθεί να μετανιώνω για πράγματα που δεν έκανα ή δεν είπα, γιατί κάποτε δεν έπρεπε. Τώρα;

Αρνούμαι να προσπαθώ για πράγματα που με πληγώνουν. Εγωιστικό ακούγεται, αλλά είναι έτσι.

Προσπαθώ να είμαι όλα όσα κάποτε ήθελα για τον εαυτό μου. Για κανέναν άλλον.

Προσπαθώ να μάθω να ζω, έχοντας τους ανθρώπους που θέλω εγώ στη ζωή μου. Ανθρώπους χωρίς τοξικότητα στη σκέψη και στα θέλω τους.

Ζητώ συγγνώμη.

Αγαπώ. Και το λέω δυνατά.

Χαμογελώ.

Όλα αλλάζουν όταν καταλάβεις, πως υπάρχει πιθανότητα να σταματήσεις να υπάρχεις. Είναι παράξενο. Χαοτικό είναι, δε θες να μπεις στο τρυπάκι, σου έρχονται οι εικόνες που δεν έχεις ζήσει. Εικόνες που θα ‘θελες να ζήσεις. Μια βόλτα στην παραλία με την καλύτερή σου φίλη, έναν καφέ σ’ ένα μπαλκόνι, ένα φιλί ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ κάτω απ’ την κληματαριά. Ο Φόβος ξαφνικά αποκτά άλλη διάσταση για σένα. Εκτιμάς διαφορετικά. Αναιρείς ότι πίστευες, κάνεις τη χυδαία σκέψη, «γιατί σ’ εμένα». Στιγμιαία, σκέφτεσαι το ψεύτικο γιατί ίσως να είναι πιο βολικό, ίσως γιατί δεν θες να παραδεχτείς το αληθινό. Αυτό που συμβαίνει. Λιώνεις. Μέρα με τη μέρα. Τα πράγματα μπερδεύονται και το πιο δύσκολο είναι να δέχεσαι. Είναι αφόρητος ο πόνος της αποδοχής. Μετά, σκέφτεσαι πόσο θα πληγωθούν αυτοί που πραγματικά σ’ αγαπούν. Πως θα είναι αν χαθείς, πως θα είναι αν τους χάσεις. Πως θα είναι όταν θα σου λείπουν πολύ η φωνή τους, το άγγιγμα τους, το βλέμμα τους. Κάποια στιγμή, αδιαφορείς γι’ αυτό που υπάρχει μέσα σου και σε τρώει. Σου γεννιέται η ανάγκη πλέον να προστατεύσεις και όχι μόνο να προστατεύεσαι, ίσως επειδή ξέρεις ότι τελειώνει.

Θες να τα διορθώσεις όλα. Αρνείσαι λιγότερο, μετράς αλλιώς την ώρα, δεν υπολογίζεις, μιλάς, κοιτάζεις, παρατηρείς, δεν αναλύεις τίποτα. Επιλέγεις.

Στην ουσία, όλα αλλάζουν και θωρακίζεσαι με συναισθήματα αληθινά και το μόνο που μένει αναλλοίωτο μέσα σου, είσαι εσύ. Και πρέπει ότι κι αν κάνεις, να φροντίσεις να έχεις την πιο ωραία ζωή! Από εκεί και πέρα.

Απαιτείς υγεία για όλους. Αλλάζεις τα πάντα, κι αρχίζεις να ζεις. Γιατί όλα όσα είναι γύρω σου, όλοι όσοι εσύ επέλεξες να είναι γύρω σου, είναι εκεί και ανακαλύπτεις πόσο πολύ σου είχαν λείψει και πόσο ανάγκη τα έχεις.

Εικόνες και στιγμές που ποτέ δεν θα ήξερες, πόσο ανάγκη θα είχες.

Εικόνες και στιγμές που σε πιάνουν απ’ το χέρι και τελικά σε βγάζουν στην επιφάνεια. Κι εκεί, γραπώνεσαι απ’ το κόκκινο στρόγγυλο σωσίβιο και αρχίζεις ξανά, να αναπνέεις. Και τότε, κοιτάζεις τον ήλιο να λάμπει περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Μια ημέρα. Μια μέρα αρκεί, για να καταλάβεις ότι ήρθε η στιγμή να προχωρήσεις. Μην την αφήσεις να περάσει έτσι, χωρίς να κάνεις τίποτα. Ζήσε την!

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ