Αυτό το κείμενο το έγραψα για Εσένα, για Εμένα, για Αυτόν…

Σου φωνάζω, δεν ακούς; Σήκω, σου λέω.
Θα μου πεις τόσα προβλήματα που έχεις, τόσος αναποδιές που σε βρήκαν, τόσες προδοσίες, τόσες στεναχώριες. Τόσα και τόσα.

Σήκω μωρέ! Σήκω! Τι κυλιέσαι κάτω σαν αδύναμο, μισοπεθαμένο ερπετό; Τι σέρνεσαι σαν ένα τίποτα; Σήκω σου λέω. Δεν με ακούς; Είναι εύκολος αυτός ο δρόμος. Στο λέω και νευριάζεις. Αλλά εγώ, θα στο λέω, ξανά και ξανά.

Σήκω, πάρε τα πόδια σου, μάζεψε τα κομμάτια σου, την αξιοπρέπεια σου, σκούπισε τα δάκρυά σου και έλα πάλι στον αγώνα που λέγεται ζωή. Αν νομίζεις πως στους κανόνες της ζωής υπάρχει κάπου η λέξη παραιτούμαι είσαι βαθιά νυχτωμένη. Το παραιτούμαι δεν υπάρχει. Μόνο το αγωνίζομαι. Μόνο αυτό!

Αυτή είναι η ζωή φίλη μου. Χαρές, πίκρες, απογοητεύσεις, όνειρα, μιζέρια, ουτοπία. Φτώχεια και πλούτος. Υγεία και αρρώστια. Φιλία και μίσος. Κακία και αγάπη. Αλήθεια και ψέμα. Δικαιοσύνη και αδικία. Ζωή λέγεται αυτό! Τι νόμιζες πως είναι κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο; Αυτή είναι η ζωή σου.

Σήκω, άσε τη μιζέρια, την γκρίνια το «όλα σε εμένα». Άφησέ τα όλ” αυτά. Άστα εκτός. Έχεις ιδέα πόσο χειρότερα προβλήματα έχει ο κόσμος γύρω σου; Κάτι πήρε το αυτί σου αλλά που να σκεφτείς λίγο παραπάνω και να προσπαθήσεις να σταθείς και να πορευτείς με αυτά που έχεις; Εσύ εκεί, σαν να βαπτίστηκες για να σέρνεσαι.

Σήκω σου λέω! Τέρμα τα δάκρυα και η κλάψα! Ώρα να σηκωθείς! Έτσι ήταν ως τώρα τα πράγματα. Οι επιλογές σου, η τύχη, το πεπρωμένο, ο Θεός. Ένα από αυτά, όλ´ αυτά μαζί, σε έφεραν στο πάτωμα. Αρκετά! Το τώρα είναι τώρα και σου ζητάω να σηκωθείς.

Τι θα κάνεις από δω και πέρα είναι το θέμα. Θα συνεχίσεις να σέρνεσαι λέγοντας πως δεν έχεις άλλες αντοχές; Πως είσαι ανήμπορη; Θα σου πω εγώ. Έχεις κι άλλες αντοχές. Κι άλλες, κι άλλες. Ούτε μπορείς να φανταστείς πόσες ακόμα. Και μέσα σου το ξέρεις γιατί ως τώρα έχεις δώσει άπειρες μάχες.

Απλά σήκω, σε παρακαλώ! Δεν σου ζητάω να σηκωθείς και να τρέξεις. Απλά να σηκωθείς και να σταθείς στα πόδια σου. Να σε δω να στέκεσαι και σιγά σιγά, θα κάνεις τα πρώτα σου βήματα. Θα σε κρατάω, μην φοβάσαι, σήκω!

Σαν να γεννήθηκες τώρα. Σαν να ξεκινάς από την αρχή. Μπουσουλώντας και μετά περπατώντας. Σιγά, σιγά. Σήκω. Ξέρω πως είναι, ξέρω πως νιώθεις, ξέρω τι σου λείπει. Μια θέση! Αυτό σου λείπει. Μια θέση στη ζωή σου! Πάντα έψαχνες και ζητιάνευες μια θέση στη ζωή των άλλων και έλειπες από τη δική σου ζωή. Ζούσες μια άλλη! Ζούσες μια ζωή που σου την έφτιαχναν οι άλλοι. Ζούσες για τους άλλους και τώρα άδειασες.

Αυτό σου λείπει, η θέση σου! Ε; Βρες λοιπόν τη θέση σου και κάνε Επί-θεση! Επίθεση σε όλα αυτά που σε έκαναν να σέρνεσαι. Επίθεση σε όσα σε πόνεσαν. Επίθεση στα σκοτάδια σου, στα «δεν μπορώ» σου, στα «δεν θέλω άλλο να ζήσω», στα «τι νόημα έχει η ζωή». Επίθεση, σε όλα αυτά που σε έφτασαν εκεί κάτω.

Σήκω μωρέ, πάρε μια θέση και μπες στον αγώνα. Πάρε τη θέση σου και μπες στη ζωή, έπρεπε να το έχεις κάνει εδώ και καιρό…

Σήκω γιατί μα την Παναγία, αρχίζω να πέφτω και εγώ….

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1