Εκεί που περπατούσες σκυφτός, με τα χέρια πιασμένα πίσω, θα ήθελα να τρέξω να σε προλάβω.
Να λύσω τον κόμπο, να σε πιάσω αγκαζέ κι εσύ, για να μπορέσεις να δυσανασχετήσεις για την αναστάτωση που σου έφερα, να σηκώσεις το κεφάλι.
Μόνο έτσι θα μπορούσες να δεις στο βλέμμα μου πόσο πολύ μου έλειψες και πόσο πολύ χρειάζομαι να με πάρεις απ” το χέρι και να με αφήσεις να περπατήσω δίπλα σου. Να με καθοδηγήσεις, ακόμα και με εκείνον το μόνο ελάχιστα δημοκρατικό σου τρόπο… Κι ας ήθελα εγώ να πάω στην αντίθετη κατεύθυνση, μόνο και μόνο για να έχω την ευχαρίστηση να σε δω να με ψάχνεις, να με φέρνεις πίσω.

Ας το είχα αυτό κι ας είχα να σου χρεώνω την έλλειψη κατανόησης και δημοκρατικής έκφρασης… Ας μην είχα να χρεώνω την απουσία, τη λήθη που με περιτριγυρίζει και παλεύω να σε κρατήσω σαν παλιά καρτ ποστάλ που μυρίζει κλεισούρα.

Δε σου κάκιωσα ποτέ. Ίσως εξ” αρχής να ένιωσα ότι η τρωτή, πονεμένη, ανθρώπινη φύση σου υπερίσχυσε της θεϊκής σταγόνας. Που παρέμενε σφραγισμένη στο πολύτιμο μπουκαλάκι σου, σα σπάνιο άρωμα που ποτέ δεν ξόδεψες για να δροσίσεις το μέτωπό σου.
Θα ήθελα να αξιωθώ να αγγίξω τα χέρια σου γερασμένα. Ίσως εκείνο το χτυπημένο νύχι να πονούσε λιγότερο τώρα πια. Ίσως κιόλας να μάθαινα πότε χτυπήθηκε, πότε λαβώθηκε και κακοφόρμισε. Από έλλειψη φροντίδας μήπως; Θα έπρεπε να σε είχα ρωτήσει. Πάντα το έβλεπα σαν κομμάτι σου, χωρίς να αναρωτηθώ.
Τα νιάτα βλέπεις… Όλα τα θωρούν ανυπόμονα και όσο περισσότερο αποτυπώνουν εικόνες, τόσο περισσότερο σωπαίνουν.

Κι εσύ πάντα ερωτευμένος μαζί της, ποτέ δε θα την άφηνες, ποτέ δε θα έφευγες μακριά της. Κι εγώ δήθεν αναγκαστικά όλο και θα ερχόμουν εκεί για να σε δω, να καταλάβεις επιτέλους ότι έχω την έννοια σου.
Τώρα πια δε θα φοβόμουν να ανοίξω την αγκαλιά μου και να σε κλείσω μέσα γλυκά. Τόσο γλυκά όσο κι εσύ σίγουρα με κρυφοκοίταζες όταν κοιμόμουν μωρουδίστικα.

Σε σκέφτηκα σήμερα.
Χωρίς να το καταλάβω.
Παραμέρισα το θόρυβο του δρόμου και σε έφερα μπροστά. Να δω αν είσαι ακόμα εκεί.
Εκεί ήσουν. Δόξα τῷ Θεῷ, εκεί ήσουν.
Να σε κανακέψω λίγο ήθελα, όπως εσύ ποτέ δε με κανάκεψες. Να σε φροντίσω λίγο ήθελα, όπως εσύ πάντα με φρόντιζες. Κι αν έφυγες, ίσως από φροντίδα να ήταν.
Να είσαι πάντα εκεί. Κι εγώ πάντα θα παραμερίζω τους θορύβους για να σε ψάξω. Σύμφωνοι;
Καληνύχτα… Σε περιμένω στο όνειρο…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1