ο καιρος επεμενε να στολιζει με φω μπιζου βροχουλες …τη λιακαδα της τελευταιας εαρινης ημερας…δινοντας φολκλορικες πινελιες στη μουντη ηλιοφορια…στα απομερα του τελους της αττικης που συνορευαν με εναν αλλο νομο… το σημειωματαριο γεματο σταγονες απο τον ουρανο…αναζητησε απαγκιο στο αυτοκινητο πλαι στο ακροθαλασσι…μπερδευτηκε με ματωμενες σταλες που αναζητουσαν…το ακατορθωτο…το κοσμημα…που διεπρεπε σε αλλο κοσμο…αφαντο… κρυψε με…ακουσα τη φωνη μου να αντηχει παραξενα χαμενη…σαν μωρο.. στην αγκαλια της σταθερης παρουσιας…που σηματοδοτηθηκε απο παλια σαν …προστασια…
–απο τη βροχουλα;…ερωτηθηκα αντικρυζοντας ενα εκπληκτο βλεμμα σιμα μου…εσυ
περπατας στην… ανθοφορια της..μουσκευεσαι ως το κοκκαλο…τι επαθες;;
κρυψε με…-ηθελα να φωναξω-απο εμενα…απο τα απεριοριστα ορια μου…απο αυτο…αυτο…που τρυπαει ασυλλογιστα τα φυλοκαρδια μου…απο την απεραντη εκταση του…τσακιζει την γαληνη αδιακοπα…αιμορραγει ακατασχετα.. αιωνες τωρα…απο αυτο..αυτο…το ανιατο της ψυχης…χειροτερο απο τον σωματικο πονο καθε υπουλης ασθενειας…και ειμα σε θεση να το γνωριζω…να το φορτωνομαι απο τη δυσβαστακτη μοιρα…απο ενα πεπρωμενο που αντιμαχομαι σαν δαυιδ σωπαινα ομως…σωπαινα ν ακουσω να χαιδευουν ηδονικα.. την ακοη μου τα πουλια… σε ενα ρεσιταλ…απο τα πιο σπανια ….που εδιναν…καρφωμενα… στα βρεγμενα δεντρα…ενα χρωμα ηχων…απαλλαγμενων απο γηινα κοιτασματα…τελειωνει η ανοιξη…μα δεν ληγει τιποτ αλλο…τελευει η ανοιξη…μια ανοιξη που εζησα…βασανιστηκα…γελασα…φλερταρα…κοπηκα στα δυο…ξαπλωσα σε τρομαγμενες
καμαρες…αποθεωσα τον πονο μεγαλειωδως…προσπερασα..αδιαφορησα…διασκεδασα…αγρυπνησα….περιφρονησα…εγινα ολοκαυτωμα…πεθανα… γεννηθηκα …σε ανταμωσα κρυφα…φυλαγωντας βαθια τα μυστικα μας…με βολες που ειχαν στοχο…δυο μαυρα ματια με καφε κηλιδες…υποσχεθηκα να τα υπομεινω ολα…καθε προσβολη καθε χλευασμο…καθε ευτελεια..κοντρα στο περηφανο βαθος μου…η αποσταση θεριευε την επιθυμια..τωρα..τελειωνε θριαμβικα το εαρ…ενω καρποφορουσα στην σκεψη σου…φεγγαροπατουσα στην ψυχη σου…σαν ερωτας…ταλαιπωρησα την υπαρξη σου…τις αντοχες.σου…το μπλε σου βλεμμα…τις νυχτες σου…τις μοναξιας τις ωρες…τα χρονια σου που σημτοδοτουσαν…ακομα τη νεοτητα… με ονειροκλεψες…με τροπο ακαταλυπτο…την επομενη ανοιξη που θα ειμαστε;πως;στη γη;…στο συμπαν…; ακομα θα αφεντευω εντος σου εκπροσωπωντας το παρανομο;..το κοινωνικα απαγορευμενο;.. το μη αποδεκτο;..αυτο που δεν ξεστομιζεται;..και με χιλιες δολοπλοκιες το κραταμε ενταφιασμενο…σε ενα θρηνο…που αδακρυτος ειναι…; θα ειμαι ακομα εντος σου;..θα αφεντευω τα ονειρα σου..τις φαντασιωσεις σου;η θα κυριαρχω στις νεφελες του νου σου…θαμπη μορφη…;η θα με λουζει θαμπος ιερο…θρονιασμενη σαν στοιχειο θαυματουργο;.. αν ειναι ετσι οι ανοιξες… αν ειναι ετσι τα ματια σου…μ αυτη την εκφραση…ζεστη…καθαρια…ηλιολουστη…με γλυκεια ταραχη στα συντομα περασματα σου απο το καταφυγιο…της ψυχης μου… αν περπατω ακομα στα ονειρα σου… ας λειψω την αλλη ανοιξη…ας χαθω στο γυρισμα καποιας εποχης…στις φτερουγες του τελους…στην ασταφτερη ρομφαια…της απολογιας μου…την ωρα της αποκαλυψης…
εγραψε το πιτσιρικι
