Daily Archives: Σεπτεμβρίου 7, 2014

ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΓΡΑΦΕΙ … Άστεγοι φύλακες

kipros_174-300x201

Καθημερινό ψεγάδι στα χείλη του κάθε Έλληνα πολίτη η παρούσα κατάσταση της Ελλάδας. Καθημερινό , επίμονο έχει σταθεί σαν αγκάθι στο λαιμό του κάθε έρμαιου τούτης της χώρας. Στους δρόμους , στο χώρο εργασίας , στα μέσα συγκοινωνίας , ακόμη και στους γάμους ,τις βαπτίσεις ,τις κηδείες προβάλλει η κατάσταση της Ελλάδας καταβροχθίζοντας την ήρεμη και γαλήνια ψυχή μας , την περηφάνια μας και την προσωπικότητα του καθενός. Αφισοκολλημένοι σ’ ένα σύστημα που εμείς γεννήσαμε και θρέψαμε , ριζώνοντας στο νου μας και πλάθοντας τη νοοτροπία των ευκολόπιστων και αμόρφωτων συνανθρώπων μας. Καθημερινός γολγοθάς που δεν έχει τελειωμό από μόνος…Μαρτύριο που του δίνουν πνοή να αναπνέει οι άνθρωποι που το δημιούργησαν. Μια κατρακύλα που κανείς δεν προέβλεψε τη στιγμή που βόλευε το καλόπαιδό του σε δημόσια υπηρεσία και παράλληλα ο σπουδασμένος νέος έκανε προσάναμμα τα μεταπτυχιακά του σε μια γωνιά της Ομόνοιας για να ζεσταθεί… Άγριοι λύκοι που εξαφανίζανε οτιδήποτε μπροστά στο διάβα τους , γκρεμίζανε και τον πιο όμορφο τοίχο για να γεμίσουν το σακούλι τους όσο περισσότερο μπορούσαν στο όνομα των αφεντικών τους. Κολλημένα μυαλά που θεωρούσαν τον εαυτό τους προοδευτικό και με τα «κονέ» τους θα πιάνανε την «καλή». Η πόλη… η πόλη γέμισε σκουπίδια. Άστεγοι φύλακες των πλατειών
που κάποτε γέμιζε παιδικές ψυχές…Μια ζωή αγωνίζεσαι , αφιερώνεις όλες σου τις δυνάμεις , όλα σου τα έχω να μάθεις γράμματα στα παιδιά σου , να τα δεις κάποια στιγμή αντάξιους ανθρώπους στην κοινωνία. Προσπαθείς και προσπαθείς να τα δεις σε μια ανώτατη σχολή… και εκεί?… Το σύστημα είναι πάλι εκεί που καταβροχθίζει ότι βρει μπροστά του. Πολιτικές παρατάξεις παντού. Το δικαίωμα της παιδείας , το δικαίωμα της μόρφωσης μας το στερούν την ίδια στιγμή που τα αποβράσματα αγοράζουν πτυχία – μεταπτυχιακά και τίτλους σε χώρες του εξωτερικού. Ένα μάτσο ανίκανοι με τίτλους που δεν τους αναλογούν και αξίζουν.. Με τα ψευτο @@ του χρήματος νομίζουν ότι κάποιοι είναι… ότι μπορούν να παριστάνουν τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς τη στιγμή που λαός στερείται τα βασικά αγαθά. Τεμπέληδες που μεγαλώσανε με τα λεφτά του μπαμπά και ποτέ δεν αξιοποιήσανε σωστά το «χαρτί» γιατί ποτέ δεν νιώσανε την ανάγκη
να προσφέρουνε κάτι στον εαυτό τους και στο κοινωνικό σύνολο , παρά μόνο παπαριές και ηλιθιότητες. Ποτέ δεν δούλεψαν και ποτέ δεν δυσκολεύτηκαν… Μα πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι αν πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσουν αυτοί οι αλήτες , τη στιγμή που ποτέ δεν αγωνίστηκαν στη ζωή τους και δεν βρέθηκαν στη θέση σου?? Πόσο?? Ποτέ δεν δούλεψαν , ποτέ δεν αναρωτήθηκαν αν του φτάνουν τα χρήματα να βγάλουν το μήνα. Ποτέ δεν σκέφτηκαν το χαράτσι γιατί τους το πληρώνεις εσύ. Σκέψεις γυρίζουν και ξανά γυρίζουν καθημερινά στο κεφάλι μου… Μίσος για όλους αυτούς που κυβερνούν τόσα χρόνια και μας έφεραν ως εδώ…
Απελπισία που δεν μπορώ να προσφέρω τα απαραίτητα στα παιδιά μου… Οργισμένος για τους πολίτες αυτής της χώρας που εξακολουθούν να υπερασπίζουν τους φονιάδες των παιδιών μας. Όλοι μας κάναμε λάθη στη ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται και αλλάζει όταν προσπαθούμε και πρέπει να πιστέψουμε ότι μπορούμε…Είμαστε πολλοί…

εγραψε το πιτσιρικι

ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΓΡΑΦΕΙ … «Φωτιά και τσεκούρι»

kipros_174-300x201

Ούτε η κομπάζουσα αυθάδεια των κυβερνητικών ανδρεικέλων, η εξαλλοσύνη της κοροϊδίας και το όργιο των εκβιαστικών διλημμάτων, της τρομοκρατίας και καταστροφολογίας. Δεν έχει τέλος η πρωτοφανής και κτηνώδης λεηλασία του ελληνικού λαού από τους κυβερνητικούς ταμίες της ευρω-χούντας και των τοκογλύφων.Το ΤΕΛΟΣ για όλα αυτά τα κτήνη των ληστοσυμμοριτών και των καθεστωτικών τους παρασίτων (κυβέρνηση, κόμματα και ΜΜΕ) είναι ο ολοκληρωτικός ΘΑΝΑΤΟΣ της Ελλάδας και του λαού της. Αυτό το ΤΕΛΟΣ παίζουν σήμερα σε μια μακάβρια παράσταση τρομοκρατικής κοροϊδίας, υποκριτικών κραυγών και κροκοδείλιων δακρύων. Ταυτίζουν οι κτηνάνθρωποι το ΤΕΛΟΣ μας και τον παρατεταμένο μαρτυρικό μας ΘΑΝΑΤΟ με τη «σωτηρία» μας!!! Ρουφούν με πελώριες σύριγγες κάθε σταγόνα αίματος από τον ελληνικό λαό και το σώμα της ελληνικής κοινωνίας, το μετατρέπουν (το αίμα) σε σβώλους χρυσαφιού στις τσέπες των τραπεζιτών, των δανειστών και τοκογλύφων, μας μετατρέπουν σε μια χώρα ζωντανών νεκρών και συρόμενων πτωμάτων, εν μέσω πολεμικών εκβιαστικών ιαχών και τρομοκρατίας, και όλα αυτά για να μας …σώσουν!!!! Τη ΣΩΤΗΡΙΑ των τραπεζιτών και των τοκογλύφων την βαπτίζουν «σωτηρία» της Ελλάδας και του λαού της!!! Την καταστροφή και τη διάλυση της χώρας, καθώς και την βάρβαρη πτώση της σε αποικιοκρατική γαλέρα, της ευρω-χούντας και του 4ου Ράιχ, όλα αυτά τα βαπτίζουν «εθνική σωτηρία» και «πατριωτισμό». Ο δωσιλογισμός δεν έχει πάτο, όπως δεν έχει πάτο η βαρβαρότητα, η κτηνωδία και η ΦΡΙΚΗ που σπέρνουν τα ιμπεριαλιστικά θηρία και το καθεστώς της πλανητικής «τάξης» τους: Η «τάξη» του θανάτου… Δεν έχει πάτο ούτε αυτό το θέατρο της υποκριτικής εξαλλοσύνης που παίζουν τα παράσιτα-ανδρείκελα της συγκυβέρνησης και τα ιερατεία της προπαγάνδας τους: Ένα θέατρο φρενοβλαβούς και τρομοκρατικού εμπαιγμού του ελληνικού λαού… Αν αφαιρέσουμε το διπλωματικό λίπος, δηλαδή εάν στη «μοίρα της χώρας» τοποθετήσουμε τη «μοίρα των τοκογλύφων και των τραπεζών», τότε έχουμε το πραγματικό νόημα της έξαλλης ελληνικης τροικας.. «Τελείωσε τώρα η πλάκα. Παίζουμε τη μοίρα των νταβάδων μας»!!! Πάντα τα ανδρείκελα θεωρούσαν τη χώρα ιδιοκτησία τους και ΤΑΥΤΙΖΑΝ τη χώρα με τα συμφέροντα της συντεχνίας των «νταβάδων» τους. «Φωτιά και τσεκούρι»: Η ρήση αυτή του Κολοκοτρώνη πρέπει να δονήσει ξανά την Ελλάδα…

εγραψε το πιτσιρικι

πορσελάνινη κούκλα ξεχασμένη στο ράφι..

kipros_174-300x201

Φώτα που σβήνουν, δρόμοι ερημώνουν. Συναισθήματα τριγυρνούν, που κάποιους θυμώνουν.
Άλλους τους θλίβουν, άλλους πονάνε, μα εμένα με κάνουν να θυμάμαι. Τα όσα μου δίδαξαν χιλιάδες λάθη, οι φορές που υπέκυψα στα ανθρώπινα πάθη. Τα δάκρυα εκείνα που με είχαν πεισμώσει, οι πράξεις εκείνων που με είχαν σκοτώσει. Κοιτάζω απ’ το τζάμι και ψάχνω Εκείνη…
Το κορίτσι αυτό που γελούσε στην ζωή, που έδινε στα άψυχα ακόμα, ψυχή! Που το αγάπαγαν όλοι και όλοι το καμαρώναν. Μα αυτά τα ξεχάσαν όταν την μαστιγώναν.. Όταν της έμπηξαν μαχαίρια στο σώμα, όταν της έκλειναν -μην ουρλιάζει- το στόμα. Και τώρα εκείνη να έχει κρυφτεί; Που είναι να κάτσει δίπλα στο τζάκι, να σβήσει τα φώτα, να ανάψει κεριά. Να αρχίσει να τραγουδάει, στίχους δυνατά, να μιλάει για κείνη, για τα όνειρα της. Για ποιον έχει και ποιον όχι μες την καρδιά της.
Να φοράει τα μαύρα και να μοιάζουν με κίτρινα, τα ασφαλή να τα κάνει επικίνδυνα. Να πίνει τις λύπες σαν να ήταν ουίσκι και γαλήνη ούτε στον ύπνο να μην βρίσκει. Την λέγαμε άγγελο και μάλλον θα είναι, την είδαμε να φεύγει και ας φωνάζαμε “μείνε”. Σε είδα να κλαις, σε είδα να γελάς, σε είδα να σπας σαν πορσελάνινη κούκλα ξεχασμένη στο ράφι, σαν ένα αγέρωχο άλογο πίσω απ’τον φράχτη.
Τώρα κάνεις το δικό σου και εγώ καμαρώνω, μου λείπεις πολύ μα δεν στο χρεώνω. Μα μού λείπει η τρέλα, μού λείπει η χαρά σου, οι μίμησεις, τα τραγούδια , η μυρωδιά σου. Κάτι σε σένα έχει πεθάνει και αυτό πάντα θα θρηνώ, μού λείπεις σαν  νυχτώνει μα και έτσι σ’ αγαπώ.  Το τσιγάρο τελειώνει, μόνο η στάχτη θα μείνει, και εγώ το κοιτάζω και ψάχνω Εκείνη….

εγραψε το πιτσιρικι