Πάντα πρέπει να είχα μέσα μου, την ανάγκη να γράψω…Πάντα πρέπει να είχα μέσα μου, την πολυτέλεια να σκέφτομαι ιστορίες ανθρώπων και να τις πλάθω στα μέτρα και στα σταθμά τα δικά μου…Θέλεις γιατί κινηματογραφόφιλος από παιδί κατέγραφα στο υποσυνείδητό μου κάθε σκηνή και χαρακτήρα που έβλεπα…Θέλεις γιατί κυλούσε στο αίμα μου το ελληνικό τραγούδι και οι ιστορίες που αυτό εξιστορούσε…Θέλεις γιατί παρατηρούσα τα πάντα γύρω μου με μία διάθεση περιέργειας και σχολιασμού…Θέλεις γιατί είχα ένα τόνο σνομπισμού και υπεροψίας για όλους τους γύρω μου…Δεν ξέρω…Αυτό που ξέρω είναι ότι κατάφερα στα 37 μου χρόνια να μπορώ να περάσω ‘στο χαρτί’ τις σκέψεις και τις εμμονές μου…Και δεν έχω λίγες…Υπήρχαν εκεί…Μου τριβέλιζαν το μυαλό και έψαχναν την κατάλληλη στιγμή να βγουν…Να απλωθούν και να γεμίσουν την σκέψη και το χαρτί μου…Ίσως να έψαχναν την κατάλληλη συναισθηματική φόρτιση…Μπορεί…Πρέπει να της αποδώσω τα εύσημα, γιατί με βοήθησε να καταλάβω τον εαυτό μου, με βοήθησε να καταλάβω γιατί η γη γυρίζει γύρω μου, έτσι όπως γυρίζει, γιατί αγαπάω τόσο πολύ τις γυναίκες…
Πρέπει να της αποδώσω τα εύσημα, γιατί με ανέχεται ώρες ατελείωτες στις συνομιλίες μας, στους καυγάδες μας, στα ‘δύσκολά’ μας…Πάνω απ’ όλα, πρέπει να της δώσω τα εύσημα γιατί πίστεψε σε μένα…Και δεν είμαι εύκολος άνθρωπος…Μάλλον το αντίθετο…Αλλά αυτό, δεν το λέμε πιο έξω…Κατά καιρούς, ασχολήθηκα με τον εαυτό μου…
Είπα τα στραβά του και τα καλά του…Ανοίχτηκα και εκτέθηκα…Ίσως να με ενοχλούσε τότε…Όμως, δεν με ενοχλεί τώρα…Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα…Είμαι ένας άνθρωπος με πάθη και πόθους…Προσωπικά μου στοιχεία και δεδομένα περνάνε μέσα από τις ιστορίες μου…Βασικά, είμαι ένας καθημερινός άνθρωπος μέσα σε τόσους άλλους…
Είμαι ένας χρηστος, μεταξύ πολλών συνονόματων…Αντ’ εμού, θα αφήσω να μιλήσουν οι λέξεις, οι προτάσεις, οι παράγραφοι…Αυτές, μπορούν να τα πουν καλύτερα…Αυτές, ξέρουν καλύτερα…Εγώ δεν είμαι τίποτα μπροστά τους…
Εγώ, απλά γράφω…

εγραψε το πιτσιρικι