Είναι σαφές πως υπάρχει έντονος προβληματισμός αν η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να δώσει μάχη ή, απλά, θα αλλάξει νταβατζή, κτλ, αλλά φαίνεται πως μάλλον θα τολμήσουμε να το μάθουμε τελικά.

Σε κάθε περίπτωση, πώς είναι δυνατόν να ισχύει αυτό που ακούω γύρω μου με την ησυχία που επικρατεί;

Οι απαντήσεις που ακούω είναι απλές και συνοψίζονται στα εξής:

Δεν αγωνίζομαι στον δρόμο, γιατί θα μιλήσω στις εκλογές.
Δεν ψηφίζω στις εκλογές, γιατί θα μιλήσω στους δρόμους.

Να μην κάνουμε εκλογές τώρα, αφού μάλλον θα κάνουμε σε 3 μήνες.
Να μην περιμένουμε 3 μήνες, αφού μπορούμε να κάνουμε εκλογές τώρα.

Δεν μπορεί να ξεπουλάνε την Ελλάδα, γιατί έχουμε Δημοκρατία.
Δεν μπορεί να έχουμε Δημοκρατία, γιατί ξεπουλάνε την Ελλάδα.

Είμαι άνεργος και έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση, οπότε δεν αγωνίζομαι.
Δεν αγωνίζομαι οπότε θα είμαι άνεργος για πολλά χρόνια και δεν θυμάμαι τι θα πει αυτοεκτίμηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία από τα ίδια, είναι πολύ επαναστατικός, είναι το σύστημα, είναι η τρομοκρατία.

Μια κυβέρνηση χωρίς ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σημαίνει πως απλά αλλάζουμε νταβατζή για τα επόμενα 40 χρόνια.
Μια κυβέρνηση χωρίς ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν θα αντέξει ούτε 3 μήνες.

Δεν υπάρχει αλληλεγγύη, γιατί οι άλλοι κοιτάνε την πάρτη τους.
Εγώ κοιτάω την πάρτη μου, γιατί δεν υπάρχει αλληλεγγύη.

Και επειδή προσωπικά οι γνώμες των άλλων με έχουν μπερδέψει, φαίνεται πως έχω δύο επιλογές. Ή να δυναμώσω την τηλεόραση ή να βγω έξω και να αρχίσω να διεκδικώ μέχρι να σταματήσουν να ξεπουλάνε και να ξεφτιλίζουν την Ελλάδα. (ό,τι και αν σημαίνει για τον Καθένα.)

Το σκέφτηκα και κατέληξα: θα ψάξω να βρω το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης μου και την επόμενη φορά που θα δω ΜΑΤ θα τους το πετάξω στα μούτρα.

Σ.Κ.

Υ.Γ. Προφανώς, θα μου άρεσε πολύ όταν το πετάξω στον Ματατζή, να έχω δίπλα μου έναν οικοδόμο και έναν αγρότη, αλλά, στην τελική, με γαμάνε που με γαμάνε, ας με δείρουν και λίγο.

(Αγαπητέ φίλε, η στιγμή και η ευκαιρία ήταν το 2011 και το 2012 -μέχρι τις εκλογές δηλαδή. Αφού δεν υπήρξε τότε η απάντηση των πολιτών, μην περιμένετε να υπάρξει πέντε χρόνια μετά την χρεοκοπία. Όταν σε ξεσκίζουν και σε πλακώνουν στις σφαλιάρες, δεν θίγεται η αξιοπρέπειά σου μετά από πέντε χρόνια, ούτε αντιδράς μετά από πέντε χρόνια. Αντιδράς αμέσως ή δεν αντιδράς ποτέ. Οι περισσότεροι Έλληνες γκρινιάζουν αλλά, τελικά, την έχουν χεσμένη την αξιοπρέπειά τους και είναι εθελόδουλοι. Γουστάρουν αφεντικά. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση και για να περνάει η ώρα. Υπάρχουν κι αυτοί που ούτε στους δρόμους κατεβαίνουν πια -γιατί, μετά από τόσες πορείες που συμμετείχαν και τόσο ξύλο και χημικά που έφαγαν, έχουν καταλάβει το καπέλωμα και το ξεπούλημα-, ούτε στις εκλογές ψηφίζουν γιατί βλέπουν τον νέο δικομματισμό και υποψιάζονται τη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ. Το θετικότερο που σου συμβαίνει όταν μεγαλώνεις, αν έχεις λίγο μυαλό, είναι ότι ξέρεις πως το έργο το έχεις ξαναδεί. Να είστε καλά.)