Πάλι ακούγονται αυτοί οι περίεργοι θόρυβοι μέσα στης νύχτας τη σιωπή. Κάτι συμβαίνει στο λεβητοστάσιο και δεν σου κρύβω ότι τρέμω από το φόβο μου. Ιδρώνουν τα χέρια μου, μήπως κι έχει προκύψει κάποια βλάβη και συμβεί καμιά επιπλοκή με το πετρέλαιο κι ανατιναχτούμε όλοι εδώ μέσα, δίχως να το πάρουμε χαμπάρι. Είναι κι αυτό το κωλόκρυο που δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια, πρέπει να ζεσταινόμαστε αυτά τα παγερά βράδια που λείπουμε από τη θαλπωρή των παιδικών μας δωματίων. Στην αρχή φαινόταν ότι όλα θα ήταν ευκολότερα σε τούτη την κατάληψη. Είδαμε ότι υπάρχουν αρκετά στρώματα στη μεγάλη αίθουσα του γυμναστηρίου, πήραμε κάμποσα θρανία, τα ενώσαμε και τα κάναμε κρεβάτια για να ξαπλώνουμε και να μένουμε και τις νύχτες εδώ, κάνοντας βάρδιες, ως άγρυπνοι φρουροί, μήπως και μπουκάρει κανένας εξωσχολικός και πουν πάλι όλοι τις γνωστές τους μαλακίες, ότι δηλαδή το σχολείο καταστρέφεται και ότι είμαστε υπεύθυνοι για τις ζημιές και τα τοιαύτα. Άλλωστε προτιμήσαμε το δύσκολο δρόμο, να μην κάνουμε κατάληψη εξ αποστάσεως, από τα σπίτια μας, είπαμε ότι πρέπει να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε εδώ μέσα, να δείξουμε στην πράξη ότι αυτός ο χώρος δεν είναι ένα θερμοκήπιο μέσα στο οποίο μεγαλώνουνε φυτά, όχι, αυτό το μέρος είναι το δεύτερο σπίτι μας, στα θρανία επάνω χαράξαμε όλα τα όνειρά μας, γράψαμε στίχους που για πρώτη φορά βγήκαν μέσα από την καρδιά μας και που συναντήθηκαν στους τοίχους και φτιάξαν ομοιοκαταληξία, εδώ ερωτευτήκαμε, εκνευριστήκαμε, ονειρευτήκαμε, άλλοι φωνάξαμε κι άλλοι σωπάσαμε. Σουτ, ησυχία! Αυτοί οι καταραμένοι ήχοι δεν έχουνε σταματημό.

Παιδί μου, για πόσο θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Δεν βλέπεις ότι εγώ κι η μάνα σου έχουμε τρελαθεί; Είναι δυνατόν ο γιος μας να αφήνει το σπίτι του και να ξημεροβραδιάζεται μέσα στο σχολείο; Εντάξει, είπαμε κι εμείς να κάνουμε λιγάκι υπομονή, έφηβος είσαι, όλοι μας έχουμε περάσει από αυτήν την περίεργη φάση και ξέρουμε πως είναι, υπάρχει μια υπερβολή σε όλο αυτό, νιώθεις ότι θα κατακτήσεις τον κόσμο ολόκληρο, ότι θα γυρίσεις τη γη ανάποδα, εντάξει, είναι λογικό να αισθάνεσαι έτσι, είναι επειδή βράζει το αίμα σου αλλά μην παρασύρεσαι, δεν αλλάζουν όλα έτσι εύκολα, με μια κατάληψη. Μεταξύ μας, και πρέπει να το παραδεχτείτε, είναι μια καλή ευκαιρία για κοπάνα και για καθισιό, λιγάκι χαβαλέ, τραγουδάκια, έρωτες και φιλάκια με καμιά γκομενίτσα, μια χαρά όλα, ούτε διάβασμα, ούτε ξυπνήματα πρωινά, ούτε διαγωνίσματα κι επαναλήψεις, για πόσο ακόμα θα τραβήξει αυτή η κατάσταση όμως δεν ξέρω κι έχω ανησυχήσει. Δεν άκουσες που είπαν ότι θα σας βάλουν να κάνετε μαθήματα τα Σάββατα; Λένε ότι ίσως σας αφαιρέσουν ημέρες από τις εκδρομές σας, γιατί παιδί μου να ταλαιπωρείσαι έτσι; Είπε ο υπουργός ότι για όσο διάστημα έχετε κλειστό το σχολείο θα καταμετρηθούν οι αντίστοιχες απουσίες κι ίσως χάσετε ολόκληρη τη χρονιά! Δεν φοβάσαι μήπως μείνεις στην ίδια τάξη; Τίποτα δεν σε ταράζει εσένα δηλαδή, εμάς δεν μας σκέφτεσαι, την αγωνία που περνάμε, μήπως μείνεις στάσιμος, μήπως γίνει καμία φασαρία εκεί μέσα και βρεθείς μπλεγμένος, γύρνα στο σπίτι σου, παιδάκι μου, κι άσε την επανάσταση για άλλους που το έχουν ανάγκη, εσύ τι ανάγκη έχεις, σου λείπει τίποτα εσένα, μας ζήτησες κάτι και στο αρνηθήκαμε;

Δεν ξέρω, ίσως τελικά να έχει τελειώσει το πετρέλαιο και να κάνει θόρυβο η αντλία ενώ προσπαθεί να τραβήξει και δεν βρίσκει τίποτα πια και γδέρνει τον πάτο δίχως αποτέλεσμα. Θα φροντίσω αύριο, με το που βγει ο ήλιος, να φωνάξω τεχνικό για να δει το θέμα. Εμείς θα έχουμε το νου μας για το σχολείο, σας το ξεκαθαρίζω. Θα κάνουμε ομάδες καθαριότητας αυτή τη βδομάδα, θα καθαρίσουμε όσα δεν καθαρίστηκαν από τους διευθυντάδες όλα αυτά τα χρόνια, θα γίνουμε παράδειγμα για τον αγώνα μας κι ας λένε οι άσχετοι όσα κατεβάσει η γκλάβα τους. Θα φτιάξουμε επιτροπή καταμέτρησης για να μετράμε κάθε πρωί έναν-έναν σας, να δούμε πόσοι σήκωσαν τον κώλο τους κι ήρθαν εδώ, προτιμώντας την κατάληψη από τη λούφα. Θα προετοιμάσουμε και τη συνάντηση με γονείς και κηδεμόνες, πρέπει επιτέλους να καταλάβουν για ποιο πράγμα αγωνιζόμαστε, να τους αναλύσουμε τα αιτήματά μας, να πάρουν χαμπάρι ότι δεν κωλοβαράμε γαμώτο, ότι μας απασχολεί το μέλλον μας, όχι μόνο για να βρούμε μια γαμημένη δουλειά αλλά για να γίνουμε πρώτα άνθρωποι ρε, ότι δεν μπορούν να μας λένε ότι δεν έχουν νόημα οι αγώνες, ότι όλα είναι στημένα κι αποφασισμένα εκ των προτέρων, ότι χάνουμε μόνο το χρόνο μας και ότι τίποτα σε τούτο τον κόσμο δεν αλλάζει κι ότι όλα είναι μια φάση, μια φάση που θα έρθει και θα περάσει, όχι. Προχτές μας μιλάγανε για το Πολυτεχνείο, αυτό θα τους πούμε, ότι αν δεν γινόταν τότε εκείνη η κατάληψη, αν τότε όλοι είχαν κάτσει στα σπιτάκια τους, η Ελλάδα δεν θα άλλαζε κι η χούντα θα ήταν εκεί για πόσα δεν ξέρουμε ακόμη χρόνια, γιατί ξεχνάνε όλοι τους έτσι γρήγορα ρε γαμώτο, πως αλλάζουνε έτσι όλοι ρε, πως.

Να σου πω, γιε μου, το πράγμα αρχίζει και ξεφεύγει. Ήρθαν χτες στο σπίτι και σε ψάχνανε από την Ασφάλεια. Έδωσε λέει εντολή ο Εισαγγελέας και αναζητούν όσους μαθητές είναι στα δεκαπενταμελή και κάνουν καταλήψεις. Αν δεν εμφανιστείς, θα περάσουν εμάς αυτόφωρο είπαν γιατί παραμελούμε την εποπτεία μας πάνω σου, αφού είσαι ανήλικος. Καταλαβαίνεις σε τι μπελάδες μάς έχεις βάλει; Παιδί μου, θέλεις να λερώσεις το ποινικό σου μητρώο από τόσο νωρίς, γιατί επιμένεις για κάτι που μπορεί να σε καταστρέψει μια και καλή, να μην μπορείς αύριο να εμφανιστείς με αξιοπρέπεια μπροστά σε έναν μεγάλο εργοδότη, θα τα βρεις μπροστά σου όσα σου λέω, θυμήσου με. Και είναι και το άλλο. Δεν μπορώ πια να ακούω τους γείτονες να σε κουτσομπολεύουν και να έρχονται και να μου λένε ότι είσαι καταληψίας και να μου κουνάνε το δάχτυλο ότι δεν μπορώ να σου επιβληθώ και ότι δεν υπάρχει δικαιολογία καμιά, άκου με παιδί μου, για το καλό σου, ακούγονται πολλά πράγματα για σένα, λένε ότι το έχετε ρίξει στα ναρκωτικά εκεί μέσα και ότι μαστουρώνετε και πηδιέστε, δεν αντέχω άλλο, έλα πίσω στο σπίτι σου, άμα σου βγει το όνομα θα παρακαλούσες να σου έβγαινε καλύτερα το μάτι, είναι αυστηρή πολύ η κοινωνία που ζούμε, αν σου βάλει τη στάμπα και τη ρετσινιά, δεν πρόκειται να σηκώσεις ποτέ ξανά κεφάλι, άκου με τι σου λέω, κάτι παραπάνω θα ξέρω, πατέρας σου είμαι, λες να θέλω το κακό σου, θα πέσουν και θα σε κατασπαράξουν, γιε μου. Έπρεπε να τους έβλεπες εχτές πως είχαν μαζευτεί όλοι τους όταν είδαν τα περιπολικά έξω από το σπίτι μας, με τις σειρήνες να αναβοσβήνουν, η μάνα σου κόντεψε να σβήσει, λιπόθυμη να πέσει, έλα σου λέω, πίσω.

Δεν θα περάσει. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω πια. Καταλήψεις, διαδηλώσεις. Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον. Στο μέλλον πoυ φτιάχνετε όπως θέλετε. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω πια. Σταμάτα με όλα αυτά τα συνθήματα, κάτσε κι άνοιξε κανένα βιβλίο, φτάνει πια, δεν βλέπεις τον κατήφορο που έχεις πάρει; Πατέρα, δεν καταλαβαίνεις. Πάψε να έρχεσαι κάθε πρωί και να μυξοκλαίγεσαι έξω από τις κλειδωμένες καγκελόπορτες. Δεν αποφασίζω μόνος μου άλλωστε, το σχολείο ψηφίζει κι εγώ ακολουθώ. Σε λένε κωλόπαιδο, το καταλαβαίνεις, δεν μπορώ να ανεχτώ για το γιο μου να λέγονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί. Λόγια, λόγια, αυτό σας νοιάζει μόνο, τι θα πουν οι άλλοι, δεν σε ενδιαφέρει αν το παιδί σου αγωνίζεται για το μέλλον του, για το μέλλον όλων των παιδιών, τι θα πει ο κόσμος, αυτό σκέφτεσαι μόνο. Δεν βγαίνει τίποτα, αγόρι μου, δεν βλέπεις και σε εμάς τους μεγαλύτερους τι συμβαίνει; Οι απεργίες και οι πορείες δεν οδηγούν πουθενά πια, έξυπνο παιδί είσαι, κοίτα γύρω σου και δες αν ένας έστω νόμος άλλαξε από τις απεργίες. Κανένας. Κανένας δεν θα μου πει, ούτε ο πατέρας μου ο ίδιος, να πάψω να αγωνίζομαι, λυπάμαι ειλικρινά που έχεις γίνει έτσι, ένα φοβισμένο ανθρωπάκι, περίμενα να τολμάς περισσότερο στη ζωή σου, να σε έχω πρότυπό μου κι όχι απογοήτευσή μου. Γιε μου, μη γίνεσαι αχάριστος. Κοίτα γύρω σου πόσες οικογένειες πεινάνε, αν έχουνε να φάνε, ύστερα δες εμάς, τη δική μας οικογένεια, σου έχουμε εξασφαλίσει τα πάντα. Σπίτι, φαγητό, τόσα πράγματα. Πράγματα, πράγματα, παντού πράγματα, μόνο για πράγματα μού μιλάς, δεν μπορώ να ακούω πια άλλο για πράγματα, για γράμματα έπρεπε να μου μιλάς πατέρα, για γράμματα.

Και με πιάνουν κλάματα.     Πάνος Μουχτερός