Μια ζωή ζεϊμπέκικο.  Δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Ακριβώς. Ή κάπως έτσι. Τι είναι λάθος; Τι είναι σωστό; Ποια είναι η αλήθεια; Δεν ξέρω. Απαντήσεις δεν έχω. Μόνο ερωτήσεις. Και η νύχτα μακριά σου δεν παλεύεται. Με βαρύ τσιγάρο σέρτικο.

Βήματα τρελού ή παραδομένου στα πάθη του; Το ίδιο δεν είναι; Έχει κάποιος αντίρρηση; Μόνο αυτός που δεν ένοιωσε τον πυθμένα. Σε μια ζωή απύθμενη, εσύ να προσπαθείς να βρεις τον πυθμένα για να ξανανέβεις. Κούραση μεγάλη αυτός ο αγώνας. Και ‘σύ να παλεύεις στις επάλξεις. Σου μίλησαν ποτέ για μάχες χαμένες; Ποιος; Εκείνος που πάντα είχε να στηριχθεί σε άλλες αγκαλιές και δεν τον ένοιαζε να χάσει; Εσύ όμως; Που θα γύρεις να αποθέσεις τις χαμένες σου ευαισθησίες για επιδιόρθωση; Σε πόρτες κλεισμένες και αμπαρωμένες από μέσα για να μην μπαίνει κανένας ξένος;

Κάπου διάβασα για λέξεις-καταρράκτες. Για λέξεις που στο διάβα τους παρασέρνουν τα πάντα. Ζωές, αισθήματα, υπολείψεις, μυαλό. Λέξεις που κάνουν τους άλλους να κουνήσουν με νόημα το κεφάλι τους, τοποθετώντας την λέξη-χείμαρρο στην δική τους ζωή. Με μία ιδιαίτερη μυθολογία να ακολουθεί το άκουσμά τους. Αλήθεια, ξέρεις να μου πεις μια τέτοια; Το βρήκες. Πάθος. Είδες τι όμορφα ακούγεται; Τελικά, καθετί που ακούγεται όμορφο και είναι λαμπερό, κρύβει μέσα του πολύ σκοτάδι ρε παιδί μου…

εγραψε το πιτσιρικι