Την ώρα που οι Τούρκοι κάνουν κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά, στην Ελλάδα ακολουθούμε την αγαπημένη πολιτική της στρουθοκαμήλου. Να προσέξουμε, μόνο, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούμε προ εκπλήξεων την ώρα που θα αποφασίσουμε να βγάλουμε το κεφάλι μας από την άμμο, καθώς κυκλοφορούν στη γειτονιά και Τζιχατζιστές.  Κι επειδή η Ευρώπη θέλει να έχει άποψη για όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, ίσως είναι καιρός να ανεβάσουμε το θέμα και να κληθούν οι Ευρωπαίοι να πάρουν έγκαιρα επίσημα θέση.

Ένας από τους λόγους που η Ελλάδα βρέθηκε υπερχρεωμένη ήταν η επί σειρά ετών  συμμετοχή της στην ξέφρενη κούρσα των εξοπλισμών. Κάναμε μαζί με την Τουρκία παγκόσμιο πρωταθλητισμό, πλουτίζοντας την πολεμική βιομηχανία των… συμμάχων και φορτώνοντας χρέη τον ελληνικό λαό. Η λύση στο πρόβλημα δεν είναι να θεωρήσουμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με την Τουρκία και να σταματήσουμε μονομερώς τους εξοπλισμούς. Κι όσοι επίσης έχουν υποστηρίξει την θέση ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ήταν σικέ, ας ρίξουν μία ματιά στο τι συμβαίνει στο Αιγαίο.

Η Τουρκία έχει βλέψεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς περγαμηνές στις διεθνείς σχέσεις για να το αντιληφθεί. Μόνο το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα δεν έχει διάθεση να ασχοληθεί με το θέμα. Το θεωρεί «επικίνδυνο», από εκείνα τα θέματα που «καίνε». Αντίθετα, καταναλώνουν απίστευτες ώρες για να καυγαδίζουν στα τηλεπαράθυρα για θέματα που και οι ίδιοι τα έχουν ξεχάσει την επόμενη κιόλας ημέρα.

Η αλήθεια είναι ότι θα αναγκαστούμε αργά ή γρήγορα να αντιμετωπίσουμε την επιθετικότητα της Τουρκίας. Κι απ΄ ό,τι φαίνεται όχι τόσο αργά όσο φαντάζονται κάποιοι. Η πρόσφατη σύνοδος κορυφής της ΕΕ έδειξε ότι η Τουρκία μπορεί να συνεχίσει να στηρίζεται στις πλάτες των Βρετανών. Το «ευχάριστο» ήταν ότι η Γερμανία βρέθηκε πιο κοντά στις ελληνικές θέσεις απ΄ ό,τι στο παρελθόν. Αλλά ακόμη κι αυτό δεν απέτρεψε τους Τούρκους να κάνουν τσάρκες στο Αιγαίο εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων ή να αμφισβητούν στην πράξη το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να αξιοποιήσει τους υδρογονάνθρακές της. Η Τουρκία εξακολουθεί να λειτουργεί με τρόπο πειρατικό, παραβιάζοντας κατάφωρα το διεθνές δίκαιο.

Tο διεθνές δίκαιο, όμως, και τους άγραφους ηθικούς κανόνες των διεθνών σχέσεων επικαλούνται οι Ευρωπαίοι φίλοι μας όταν αναφέρονται στο ελληνικό χρέος. Μας λένε και σωστά ότι δεν μπορούμε να μην εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας. Σύμφωνοι! Τι γίνεται, όμως, όταν θα πρέπει να προστατεύσουμε τα εθνικά μας δίκαια; Όταν οι Τούρκοι απειλούν ανοικτά την Ελλάδα; Η Ελλάδα ποιά προτεραιότητα θα πρέπει να έχει;  Δεν μπορούν οι Ευρωπαίοι από την μία να μας υπαγορεύουν συνταγές για την Οικονομία μας και να μας επιβάλλουν περικοπές στην Εθνική Άμυνα και από την άλλη να σφυρίζουν αδιάφορα στην τουρκική προκλητικότητα. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα μοιάζει σαν να μας παραδίδουν στα χέρια των Τούρκων σαν πρόβατα στην σφαγή.

Τι θα έκανε η Γερμανία αν είχε να αντιμετωπίσει ένα παρόμοιο πρόβλημα με την Ελλάδα; Θα έβαζαν σε πρώτη προτεραιότητα τις υποχρεώσεις τους προς την ΕΕ ή θα έβαζαν σε πρώτη μοίρα το εθνικό τους συμφέρον; Φυσικά και θα έκαναν το δεύτερο. Πόσω μάλλον όταν η Ευρώπη δεν έχει ακόμη ενιαία εξωτερική πολιτική κι είναι αμφίβολο αν ποτέ θα έχει.

Η αλήθεια είναι ότι η κυρία Μέρκελ ήταν αυτή την φορά πιο κοντά στις ελληνικές θέσεις από ό,τι οποιαδήποτε άλλη φορά στο παρελθόν. Μόνο που αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Χρειάζονται περισσότερα πράγματα. Μερικά πλοία της Ευρώπης στο Αιγαίο θα περνούσαν καλύτερα το μήνυμα ότι η Ευρώπη είναι ισχυρή και υπερασπίζεται το διεθνές δίκαιο. Θέλει όμως να το κάνει αυτό;

Στην επόμενη σύνοδο κορυφής ο κ. Σαμαράς πρέπει, πάντως,  να θέσει ανοικτά στην Ευρώπη το μέγεθος του προβλήματος. Πρέπει να ξέρουμε αν σε αυτή την κρίσιμη φάση είμαστε μόνοι μας ή όχι. Να μην το μάθουμε την τελευταία στιγμή κι όταν πλέον θα είναι αργά. Οι φίλοι φαίνονται πραγματικά στα δύσκολα. Κι αν οι φίλοι δεν θέλουν να τιμήσουν το δικό τους λόγο, όπως καλούν εμάς να τιμήσουμε τον δικό μας, τότε απαλλασσόμαστε κι εμείς από πιθανές ηθικές δεσμεύσεις και επιβάλλεται να αναζητήσουμε τρόπους για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας.

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Πηγή