Αρκετές μέρες πριν τον Άγιο Βαλεντίνο, διανύουμε μια πρώιμη εβδομάδα αγάπης.

Έπειτα από τα αισθήματα των Ελλήνων για το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, και τέσσερα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας, το συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς είναι ότι κατά βάθος αισθανόμαστε μια βαθιά και παθολογική αγάπη για το μνημόνιο. Τόσο βαθιά και τόσο παθολογική, που δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό.

Από τις εκλογές του 2012 και μετά, οι περισσότεροι από όσους ακούω να εκδηλώνουν την οργή τους για την κατάσταση που επικρατεί, εκφράζουν μια τεράστια ανησυχία για το ενδεχόμενο να ξημερώσουν σε μια χώρα στην οποία δεν θα τους ελέγχει κανείς.

Μάλιστα, είναι τόσο μεγάλη η αβεβαιότητά τους, που βάζουν στον εαυτό τους τα ίδια ακριβώς διλήμματα που τους έβαζε η τηλεόραση πριν από τέσσερα χρόνια.

Πιστεύουν πραγματικά ότι η επόμενη μέρα χωρίς το μνημόνιο θα πρέπει να είναι μια μέρα την οποία κάποιος θα πρέπει να τους την προετοιμάσει με τέτοια μαεστρία, σα να έφτιαχνε τη σουίτα του ξενοδοχείου που κοιμούνται οι νεόνυμφοι την πρώτη νύχτα του γάμου.

Όλα θα είναι στην εντέλεια, χωρίς να κουνήσουν το παραμικρό τους δαχτυλάκι.

Όχι επειδή εκείνοι θα έχουν προσπαθήσει να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά γιατί θα αναθέσουν σε κάποιον άλλο να κάνει τη βρώμικη δουλειά.

Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο χειρότερος εχθρός τους δεν είναι η ανεργία, η φτώχεια και η καταστολή που επικρατεί σήμερα, αλλά το ενδεχόμενο να μας τιμωρήσουν οι αγορές αύριο.

Εκατοντάδες συνειδητοποιημένοι πολίτες τηλεφωνούν καθημερινά στα «αντικειμενικά» ραδιόφωνα και γράφουν σχόλια στα σάιτ των μεγάλων εφημερίδων εκφράζοντας τον τεράστιο προβληματισμό τους για την πιθανότητα να ζήσουν σε μια χώρα χωρίς μνημόνιο και χωρίς το λεγόμενο «εθνικό σχέδιο».

Ενώ γνωρίζουν τα πάντα κι δηλώνουν με σιγουριά τι ακριβώς πρέπει να αλλάξει, αδυνατούν να εκδηλώσουν την προθυμία τους να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε δημιουργική διαδικασία του καινούριου που ονειρεύονται.

Φοβούνται και τρέμουν στην ιδέα να ακούσουν ένα «όχι» από τους δανειστές, κι έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι όποιος τους καλέσει να φτιάξουν μαζί την επόμενη μέρα είναι χειρότερος κι από το χειρότερο μνημόνιο.

Η αλήθεια είναι ότι ο περισσότερος κόσμος είναι ακριβώς αυτό που με πολύ μεγάλη επιτυχία είπε ο Αντώνης Σαμαράς. Νοικοκυραίοι.

Τρέμουν μπροστά στο ενδεχόμενο να απαλλαγούν με αγώνες και αλληλεγγύη από το μισητό τους μνημόνιο και δηλώνουν πραγματιστές, περιμένοντας να ακούσουν μια φανταστική πολιτική η οποία θα δώσει ουσιαστικές απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα που τους έχουν αποτυπώσει στο μυαλό οι ειδήσεις των 8.

Γι’ αυτό και τελικά συνεχίζουν να ζουν τον διαστροφικό έρωτα τους με το μνημόνιο, τον οποίο μετά από τόσα χρόνια έχουν αρχίσει να απολαμβάνουν.

Άλλωστε, η μάχη είναι δύσκολο πράγμα.

Όμως η ανάθεση, πανεύκολο.    πολύφημος 2.0