Σε μια εποχή που η κοινωνία θα έπρεπε να έχει πάρει φωτιά και οι πολίτες να είναι πιο ενωμένοι από ποτέ, δεν κουνιέται φύλλο.

Όλοι χώρια.

Κατάφεραν και μας διαίρεσαν για μια ακόμα φορά;

Μπα, δεν μπορεί να σε διαιρέσει κανείς αν δεν το επιθυμείς κι εσύ.

Ακούω τα τραγούδια και τα συνθήματα στις συγκεντρώσεις.

Παλιά τραγούδια, παλιά συνθήματα.

Στους αγώνες που έδινε η ελληνική κοινωνία τις προηγούμενες δεκαετίες, οι πολίτες είχαν τα δικά τους τραγούδια.

Η σημερινή ελληνική κοινωνία δεν έχει δικά της τραγούδια.

Δεν έχουν βγει, αυτά τα τελευταία χρόνια, τραγούδια που θα μπουν στα στόματα όλων μας και θα μας ενώσουν.

Τα παλιά τραγούδια – όσο όμορφα κι αν είναι- έχουν ταυτιστεί με την ήττα.

Με την ήττα έχουν ταυτιστεί και πολλά από τα πρόσωπα της Αριστεράς, που υπόσχονται την ανατροπή.

Θα καταλάβω πως έχει φτάσει η ώρα, όταν θα ακούσω στις διαδηλώσεις νέα τραγούδια. Σημερινά. Από εμάς για εμάς.

Θα καταλάβω πως έχει φτάσει η ώρα, όταν στους δρόμους τα φρέσκα πρόσωπα των νέων θα είναι η πλειοψηφία.

Θα καταλάβω πως έχει φτάσει η ώρα, όταν δεν θα γιορτάζουμε ηρωικές επετείους αλλά θα γράφουμε τη δική μας σελίδα στην Ιστορία.

Μέχρι τότε, θα με νικάει ο ουρανός που με καλεί.

Γιατί ο ουρανός είναι νικητής.