Έβγαλες από πάνω σου και το τελευταίο εμπόδιο για να με συναντήσεις. Πέταξες μακριά την τελευταία σκέψη που σ” έκρυβε μισοβυθισμένη στο σκοτάδι. Απέμεινε το φως της σόμπας υποταγμένο στα κρυφά κίνητρα να ντύσει το δέρμα σου. Το προσωρινό παλιό δωμάτιο πλημμύρισε με την παρουσία σου και η λησμονημένη πόλη φωταγωγήθηκε. θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες, όπου η ζωή χορεύει…
Φαίνεται όμως πως θαύματα δεν κάμνουν μόνο οι διάβολοι και οι θεοί. Θαύματα κάνει και ο ερωτας όπως το όνειρο στον ύπνο και στις φλέβες. Τωρα ομως.Χάθηκε κάπου η μορφή σου, πίσω απο την απάτη της στιγμής, της κλεμμένης ευτυχίας εκείνων που δεν έζησαν, και των αβυσσαλέων τόπων που χάθηκαν.. Τη μία θα σε αποθεώνουν και την άλλη θα σε πληγώνουν.. Τα πάντα σβήνουν τα πάντα πεθαίνουν εκτός απο το φάντασμα ενός «σ” αγαπώ» που δεν είπα…Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες απὸ μέσα μας, εγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μας πλακώσαν μωρο μου…και εμειναν μόνο εκεινοι ποὺ μας πλήγωσαν, εκεινοι ποὺ αρνήθηκαν της μοναξιας τον πονο… Τωρα μας τελειωσε η νυχτα… Ξημέρωσα με τον ήλιο να παλεύει να περάσει ανάμεσα απο τα αραιούφαντα λευκά σύννεφα όπως η κλωστή στη βελόνα…Και να… μετά θα κεντήσει χαμόγελα, κίνηση, ζωή…Το όνειρο θαρρείς κάλυπτε όλο μου το βράδυ…ένα ασταμάτητο τρέξιμο… ταξίδι με πολλά μπαγάζια, βαλίτσες, με ρούχα τυλιγμένα…ονειρα ανεμοδαρμενα…ονειρα αραγμένα στο μουράγιο, να περιμένουν και να αγναντεύουν…Νιώθω τόση πίεση συναισθημάτων…. όλα τόσο μπερδεμένα, που θέλω να φωνάξω,να γελάσω, να ουρλιάξω..να σιωπήσω…να δώσω αγάπη, να πάρω χαμόγελο…Σε ένα όνειρο που μου δίνει ελπίδα πως κάποια μέρα θα σε φτάσω…τελικά αντέχω να παλέψω …για ένα όνειρο που με έκανε να βγω στην επιφάνεια από το σκοτάδι που ζούσα…..Αξίζει όλα τα δύσκολα για να δω το χαμόγελο σου….

εγραψε το πιτσιρικι