Χαίρετε, πιτσιρίκο. Ως συνέχεια του άρθρου που έγραψε ο Ηλίας για τα ψέματα και το παραμύθιασμα του Νεο-Έλληνα δυστυχώς έχω να διαπιστώσω το παρακάτω. Έτσι είναι αλλά δεν είναι και έτσι. Και εξηγούμαι:

Η ιστορία έχει δείξει ότι ο άνθρωπος μαθαίνει με δύο τρόπους: Τον διαλογισμό πάνω στα θέματα της ζωής ή μέσα από τα απανωτά σκληρά χαστούκια της ζωής.

Για κάποιο «περίεργο» λόγο, προτιμά το δεύτερο. Ίσως, γιατί μαθαίνει μέσα από την επαφή με τους άλλους (έστω και με χαστούκια) και όχι από την απομόνωση που δεν του πάει.

Τι τα θες; Εάν μαθαίναμε όλοι από τον διαλογισμό θα ήμασταν τίποτα σοφοί που δεν θα μας έκανε παρέα κανείς.

Άσε που αν διαλογιζόμασταν ολημερίς, που καιρός για μπύρες και ούζα, τα οποία είναι συστατικά απαραίτητα για να πάνε κάτω τα φαρμάκια της ζωής που ήρθαν λόγω του ότι δεν διαλογιζόμαστε. Είναι δηλαδή να σε τρελαίνει.

Σοβαρά τώρα (αν νομίζατε ότι αστειευόμουν πριν), ειλικρινά δεν παραμυθιαζόμαστε. Έχει καλλιεργηθεί επί χρόνια η μη σκέψη. Όλα στο πιάτο.

Φαΐ δεν καλλιεργείται πραγματικά από τον άνθρωπο, είναι σε συσκευασμένα κουτάκια στο super market.

Τρώμε το μπιφτέκι αλλά κανείς δεν θέλει να κάνει γνωριμίες με τη Μπέσυ την αγελάδα.

Η διασκέδαση μετά τη Βιομηχανική επανάσταση έγινε και αυτή βιομηχανία. Δηλαδή οφείλεις να διασκεδάσεις με πρόγραμμα και σκέρτσο και να σου αρέσει αλλιώς τι διασκέδαση είναι βρε αδερφέ. Οπότε ακόμη και σε αυτό τον τομέα ήρθε η διασκέδαση-κονσέρβα.

Τα πάντα έγιναν επιλογές μεταξύ της κατάστασης Α ή της Β, άντε της Γ. Η ειλικρινής, αυθόρμητη και ηθελημένη απόφαση ως τρόπος ζωής δεν καλλιεργείται.

Και ενώ επί της ουσίας στη ζωή διαλέγουμε κάθε στιγμή το δρόμο που θα πάρουμε, το μυστικό για όποιον βαριέται να σκεφτεί ή καλλιεργήθηκε να βαριέται να σκεφτεί, είναι να του πεις τι να διαλέξει.

Εάν δεν τα έχετε διαβάσει, διαβάστε 2-3 βιβλία που έγραψε ο Τομ Χότζκινσον.

Πώς κυλάει η ζωή λοιπόν; Δοκιμάζοντας και κατρακυλώντας μια προς το ένα άκρο, προς το άλλο.

Τραμπάλα. Ο νόμος της αένας κίνησης. Κάτι γεμίζει προς μια κατάσταση και τουμπάρει έτσι ώστε να αποκτήσει φόρμα και ύπαρξη η άλλη κατάσταση που έρχεται από πίσω.

Πώς βγαίνουμε από αυτό; Αμ δεν βγαίνουμε. Θα μπορούσαμε όμως να το χειριστούμε αφού, κατανοώντας το, ξέρουμε τι θα γίνει παρακάτω στο έργο.

Εκεί είναι και το μυστικό –ίσως- όσων μπορούν να καταλάβουν πως κινείται η ζωή και η φύση ώστε να προβλέψουν την επόμενη κατάσταση και έτσι να ανεβάσουν το παιχνίδι σε άλλη πίστα.

Τι είπες ίσως; Δεν γίνονται αυτά; Πώς νομίζεις ότι σε χειρίζονται όσοι σε χειρίζονται; Έτσι.

Ίσως με αυτό παίρνει και μεγαλύτερο βάθος η κατανόηση του «Άκου Ανθρωπάκο». Τη μια τον βρίζεις τον «ηγέτη», την άλλη τον εξυμνείς.

Είναι απλό. Σκέψου το ως τραμπάλα και κάτσε στη μέση. Θα τα καταλάβεις όλα.

Καλή δύναμη

Χρήστος

(Αγαπητέ Χρήστο, η σκέψη διώκεται γιατί είναι επικίνδυνη. Μόνο η σκέψη είναι επικίνδυνη. Δεν θέλουν να σκεφτόμαστε και το έχουν επιτύχει σε μεγάλο βαθμό. Να είσαι καλά.)