Προσπαθώντας κανείς να μπει στα παπούτσια αυτών των άθλιων υπαλλήλων, γνωστών-αγνώστων πατρόνων, που μας κυβερνούν και κάπως να τους καταλάβει, χρειάζεται πρώτα να συνειδητοποιήσει τι σόι παπούτσια είναι αυτά που φοράνε.

Να είναι οι γεροντικές παντόφλες του πρώτου τη τάξει κρονόληρου της Τηλεδημοκρατίας μας, που όταν δεν υποτιμά την νοημοσύνη μας, κοπτόμενος, δήθεν, για τη διαφθορά, μουσκεύει με τα κροκοδείλια δάκρυά του, πριν τις υπογράψει, όλες τις κατάπτυστες νομοθετικές πράξεις που του στέλνουν προς κύρωση, καταργώντας με την υπογραφή του, στην πράξη, το Σύνταγμα και τους νόμους?

Να είναι τα φτερωτά σανδάλια του ψυχασθενούς που βλέπει εαυτόν ως τον προνομιακό συνομιλητή του Θεού, που εκτός από αγγελιαφόρος Του, λειτουργεί κι ως ψυχοπομπός, όπως ο μυθικός Ερμής, οδηγώντας τις ψυχές των νεκρών των μνημονίων στον Άδη, όντας κι αυτός, ακριβώς όπως κι ο Εμπολαίος μυθικός θεός, προστάτης των κλεπτών?

Να είναι τα καλογυαλισμένα, σινιέ, παπούτσια των διαφόρων παρατρεχάμενων, όπως αυτού του «υφυπουργού» επί των Οικονομικών που, ανερυθρίαστα, μέσα στη Βουλή, ομολογεί ότι επί συνόλου 6.575 off-shore εταιριών έχουν ελεγχθεί μόλις 251 -και δηλώνει και ικανοποιημένος κι από πάνω, ο θρασύς, με τους ρυθμούς ελέγχου των υπηρεσιών του?

Να είναι τα μαλακά μοκασίνια του αλήστου μνήμης, τέως γραμματέα της κυβέρνησης των Ολετήρων, που τα φοράει για να ακροπατεί αθόρυβα στους κακοφωτισμένους διαδρόμους του μεγάρου της διαπλοκής, επιδιώκοντας και μεθοδεύοντας, εκτός των άλλων αισχρών, και  την απαλλαγή διαβόητων απατεώνων και πολιτικών του φίλων από τα εγκλήματά τους?

Να είναι οι αστραφτερές ψηλοτάκουνες γόβες της γενικής γραμματέως εσόδων, που λίγο πριν αναλάβει τον κομβικό αυτό ρόλο, δήλωνε με παράπονο, ότι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις χτυπιούνται καθημερινά από τις φορολογικές και νομοθετικές εξελίξεις σε όλο τον κόσμο?

Να είναι τα αθλητικά παπούτσια του Γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας-Νέας Δημοκρατίας, που τρέχει ασθμαίνοντας για να ξεφύγει από την τσιμπίδα του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος?

Να είναι τα άρβυλα των, μεταμφιεσμένων σε αστυνομικούς, παρακρατικών ορδών που όταν δεν συναγελάζονται με τους κουκουλοφόρους συντρόφους τους, μπουκάρουν σε περίπτερα, «απαλλοτριώνοντας» εμφιαλωμένα νερά κι ύστερα δέρνουν κι από πάνω τους διαμαρτυρόμενους περιπτεράδες?

Ό,τι παπούτσια κι αν είναι αυτά, το βλέπεις ότι δεν χωράνε στα ποδάρια τα δικά σου, ούτε μπορείς να τα φορέσεις∙ δεν μπορείς να καταλάβεις. Δεν χωράει στο μυαλό σου το γεγονός ότι τέτοια αχαρακτήριστα υποκείμενα ορίζουν τις τύχες μας κι αποφασίζουν για το μέλλον των παιδιών σου.

Ελπίζεις, άδικα, ότι κοιμάσαι έναν ύπνο ανήσυχο, βλέποντας έναν φρικτό εφιάλτη από τον οποίο θα απαλλαχτείς σε λίγη ώρα που θα ξυπνήσεις.  Κι ας μην ξυπνάς, όσο κι αν το προσπαθείς, όσο κι αν το υπόσχεσαι στον εαυτό σου, κάθε δεύτερο λεπτό.

Όχι, δεν μπορείς να διανοηθείς ότι αυτή η ηθική, κατά πρώτο λόγο, κοινωνική κατά δεύτερο και μόνο κατά τρίτο, οικονομική κατάπτωση, είναι η ζώσα σου αλήθεια…

Ό,τι κι αν μου κουβεντιάζεις, ξέρεις πολύ καλά τι οφείλεις να κάνεις: να πατήσεις, πρώτα απ΄όλα, τον διακόπτη και να σβήσεις την ρημάδα την τηλεόρασή σου που σου γεμίζει, από το πρωί μέχρι το βράδυ, το κεφάλι με ψέματα.

Ψέματα  και φόβο!

Διάβαζα κάπου, δεν θυμάμαι που, ότι ως θράσος, ορίζεται το θάρρος που συνοδεύεται από την έλλειψη ήθους. Ο φόβος μας εκτρέφει το θάρρος αυτών των παρανοϊκών και των ανήθικων που μας κυβερνούν -κι έτσι όσο μεγαλώνει ο φόβος μας, άλλο τόσο το απύθμενο θράσος τους θα γιγαντώνεται.

Ό,τι κι αν μου κουβεντιάζεις, ξέρεις πολύ καλά τι οφείλεις να κάνεις:  ν” αντιπαλέψεις τον φόβο που διασπείρουν με κάθε ευκαιρία, με κάθε αφορμή όλοι αυτοί και να τολμήσεις να σηκωθείς από τον καναπέ σου. Να φορέσεις τα δικά σου στραβοπατημένα και πολυφορεμένα παλιοπάπουτσα -και να βγεις στο δρόμο. Να περπατήσεις μέχρι την Πλατεία Συντάγματος, κι εκεί, μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, να γονατίσεις και να προσευχηθείς…

Να προσευχηθείς για την ανάπαυση των ψυχών των νεκρών, άγνωστων στρατιωτών άλλων εποχών, που πότισαν με το αίμα τους το δένδρο της ελευθερίας, όπως γράφαμε στις μαθητικές μας εκθέσεις, για να μας κυβερνούν σήμερα αυτοί οι τιποτένιοι υπάλληλοι των γνωστών-αγνώστων πατρόνων.

Να προσευχηθείς και για την ανάπαυση των ψυχών όλων των νεκρών αυτού του νέου ιδιότυπου πολέμου που έχουν εξαπολύσει όλοι αυτοί οι ουτιδανοί, κατά της κοινωνίας μας και να καταραστείς τον προπομπό των αδικοχαμένων ψυχών…

Στο έχω διηγηθεί το όνειρό μου, δεν σου το έχω διηγηθεί?

Ονειρεύομαι τον ερχομό εκείνης της μαγικής βραδιάς που όλοι μαζί ταυτόχρονα, θα σβήσομε τους δέκτες των τηλεοράσεών μας∙ εκείνης της βραδιάς που θα αποκοτήσομε να σηκωθούμε όλοι από τους καναπέδες μας∙ εκείνης της βραδιάς που θα αρπάξομε τις τηλεοράσεις μας και θα τις πετάξομε από τα μπαλκόνια των διαμερισμάτων μας, στους δρόμους, όλοι μαζί ταυτόχρονα.

Μια μαγική βραδιά, λίγο πριν την έναρξη του δελτίου των οκτώ…