ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Όταν με κοιτάς στάζεις ουρανό, στάζεις αρωμα, λιώνεις βαθιά μεσα μου αναδυόμενη Αφροδίτη, και με ένα σου φιλί όλα τα ξεχνώ.. Γυμνή στου ουρανου τις λιμνες σε είδα σαν βασίλισσα του ποθου και του ερωτα…Υπάρχει λόγος θέλω να ερθεις έστω για λίγο…υπάρχει λόγος δεν έχω άλλη επιλογη… Απόψε η νύχτα ειναι παγερη και δεν περνά δεν την μπορώ δεν την αντέχω…μου λείπεις τόσο που εγώ επαψα να ζω…μαζι μου ελα να γίνω δρόμος να περάσεις, να γίνω πονος να ξεχάσεις, πλαι μου να εισαι όταν ξυπνήσω το πρωι, και εγω θα πω τραγουδι στη βροχη να μη φανει το δακρυ…Να θυμασαι οσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια…Το σεργιάνι μας στον κόσμο μαζι σου εγω θα κανω, για να πλασουμε οι δυο μας παραμύθι παιδικό..τώρα οι σιωπές μας πλημμυρίζουν τις στιγμές μας..σώματα θιγμένα δίχως χάδι δίχως βλέμμα, ενω καποτε είχαμε οι δυο μας έναν έρωτα θεό μας..λόγια και εικόνες ξαφνικά γίνανε χειμώνες..σχέδια μεγάλα καταντήσανε μια στάλα.. θυμήσου που τις νύχτες αγκαλιά σου με κρατούσες και ψιθύριζες γλυκά πως με αγαπούσες.. Είναι η καταιγίδα των αισθήσεών μου που διπλώνει τον ευαίσθητο δρυμό των νεύρων μου. Είναι η σάρκα που φωνάζει με τις διάπυρες γλώσσες της…Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει…θελω να ξερεις πως σε μια γωνιά κρυμμένα εχω τα ονειρα για σενα…Δεν θέλω να γράψω για το χάδι σου μήπως και θα ερθεις κάποια φορά, μια νύχτα γλιστρώντας μέσα από το πουθενά…Με τον ερχομο σου θα παίξουν σωστά οι κιθάρες και το πιάνο και το βιολί…Τα μάτια που κοιτούν, δεν είναι αρκετά, αν δεν μετουσιωθούν να γίνουν βλεμμα.. Έχεις αργήσει… Οι λέξεις ζωγραφίζουν αρνήσεις στα χείλη σου… Τα μάτια σου απορρίπτουν και διαγράφουν… Οι μέρες μου περνούν το φανάρι με κόκκινο, και εγω σαν ένας παράξενος σαλτιμπάγκος στη γωνιά του δρόμου δινω τη μοναχική του παράσταση….μια κυριακή που πήγε χαμένη, ένα τσιγάρο που έπεσε στο πάτωμα. Κύλησε και πήγε και κρύφτηκε σε μια γωνιά………

εγραψε το πιτσιρικι