ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

(Γεια σου, πιτσιρίκο). Αυτό το κείμενο είναι το δώρο μου για σένα που ακόμα ελπίζεις. Να το βάλεις κάτω απ” το δέντρο σου. Κι αν το χάσεις, μη στεναχωρηθείς καθόλου: το ίδιο ακριβώς δώρο θα σου ξαναδώσω και του χρόνου. Απλά με άλλο περιτύλιγμα.

Με το κλείσιμο του 2014, πολλές από τις -λιγοστές, πλέον- αμφιβολίες μου για τους Έλληνες, μετατράπηκαν σε βεβαιότητες. Και πολλές από τις βεβαιότητες, σε πεποιθήσεις.

Ψάχνοντας προς τα πίσω να βρω την πηγή του ποταμού (ή του βόθρου), όλα καταλήγουν στο ίδιο αίτιο. Αν ξέρεις ποίο είναι, αυτό το κείμενο δεν απευθύνεται σ” εσένα. Αν δεν το ξέρεις, δε σου λέω ποιο είναι, να ψάξεις να το βρεις.

Για σένα που ακόμα ελπίζεις λοιπόν, να θυμάσαι ότι:

όταν δώδεκα λαθρομετανάστες (εκ των οποίων εννιά μικρά παιδιά σαν το παιδί ή το ανίψι σου) πνίγονταν στο Φαρμακονήσι, σε μία ρυμούλκηση-παρωδία (ή σε μία δολοφονία-αριστούργημα, όπως το πάρεις)
όταν τα ΜΑΤ σπάγανε τα κόκαλα των κατοίκων στις Σκουριές ή ρίχνανε γροθιές στα πρόσωπα και τα κεφάλια απολυμένων καθαριστριών (κι ας ήταν στην ηλικία των μανάδων τους)
όταν μία 56χρονη τετραπληγική γυναίκα πέθανε γιατί κάποιος που δούλευε στη ΔΕΗ κατέβασε το διακόπτη και της έκοψε το απλήρωτο ρεύμα (ενώ είχε ενημερωθεί ότι υπήρχε τετραπληγικό άτομο που η ζωή του εξαρτώταν απ” το ρεύμα)
όταν ένα τεράστιο ποσοστό «(συμ)πατριωτών» ευχόταν το θάνατο ενός παιδιού 21 ετών επειδή, δείχνοντας με ασύλληπτο θάρρος πόσο σάπια είναι η Ελληνική ψυχή, τους ξεφτίλιζε κάθε «ιδανικό» και τους γκρέμιζε κάθε αξίωμα στο οποίο βάσιζαν την ανόητη ύπαρξή τους
όταν νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες, οροθετικοί και νοικοκυραίοι, αυτοκτονούσαν με ρυθμούς… «ανάπτυξης»
όταν η δικαιοσύνη αποδείχτηκε ότι δεν είναι μόνο τυφλή, αλλά και πουτάνα
όταν αυτό που αποκαλείς «πολιτεία» έφτυσε στα μούτρα 600 λαθραίους που απειλούνταν με όπλα, γιατί «δεν τους είδε», ενώ μπορούσε να βλέπει με θερμικές κάμερες ιπτάμενους αναρχικούς
όταν γέροντες τρώγανε απ” τα σκουπίδια, κι ας είχαν κι εκείνοι μερτικό ευθύνης για τα χάλια τους
όταν ο αρχοντοχωριάτης σκότωνε με περίσσεια ηδονή ακόμα ένα αδέσποτο
όταν η πολιτική ποινικοποιούσε την πολιτική άποψη, έστω κι αν αυτή ήταν φασιστική
όταν παιδιά με ειδικές ανάγκες κλειδώνονταν σε κλουβιά ασύλων εν γνώσει των γονέων τους
όταν ο δημοσιογράφος εξανίστατο που ο μελλοθάνατος επιβάτης του φλεγόμενου πλοίου τού έθιγε τον πολιτικό του νταβατζή
όταν ατιμώρητα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας γίνονταν άλλο ένα συνηθισμένο θέμα στις ειδήσεις των καναλιών ταΐζοντας το μικρό σου ανύπαρκτο τίποτα που περήφανα κουβαλάς τόσους αιώνες,

πολλοί, πάρα πολλοί Έλληνες, απλώς κοιτούσαν και κουνούσαν το κεφάλι. Κι ας ξέρανε ενδόμυχα ότι ίσως εκείνοι να είναι οι επόμενοι. Και θα είναι οι επόμενοι.

Ίσως ανάμεσά τους ήσουν κι εσύ. Ίσως να μην ήσουν. Λίγο διαφέρει.

Εγώ εύχομαι λοιπόν το 2015, να είναι η χρονιά που τέτοια κεφάλια θα κοπούν. Γιατί δεν είναι μόνο άδεια και άχρηστα. Είναι και επικίνδυνα.

Αυτό το εύχομαι εγώ. Δεν το ελπίζω. Το εύχομαι μόνο. Αλλά, για σένα που ακόμα ελπίζεις, να ξέρεις ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ.

Και, το να σου σκοτώσω την ελπίδα σου αυτή, είναι το δώρο μου για σένα.

(Άλλη μία) καλή χρονιά.

Αλέξανδρος (κι εγώ από την Εσπερία).

Υ.Γ.Λύσε το αίνιγμα:
Αν μας ψάξεις, δεν θα μας βρεις.
Κι αν δεν μας ψάξεις, θα μας χάσεις.
Τι είμαστε;

(Αγαπητέ Αλέξανδρε, είμαστε δεν είμαστε, τίποτα δεν είμαστε βρε. Και όλα είμαστε. Δώσε πόνο διαχρονικό. Αλέξανδρε, εγώ σου εύχομαι καλή πατρίδα. Και να γνωρίσεις καλούς ανθρώπους. Γιατί η μοίρα του ανθρώπου είναι οι άνθρωποι. Αλέξανδρε, το ποστ σου είναι το τελευταίο ποστ στο μπλογκ μου για το 2014. Να είσαι καλά, να είμαι κι εγώ καλά, να μου γράψεις και το τελευταίο του 2015. Χωρίς ελπίδα! Άλλη μία καλή χρονιά!)

Για σένα που ακόμα ελπίζεις      http://pitsirikos.net/