ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ήταν βράδυ του Φλεβάρη, κοντά στην Βουλή, βγήκα να πάρω αέρα έξω στα άρρητα του Δρόμου.
Αναμένοντας τις αποφάσεις των διαβουλεύσεων, ο κόσμος της Αθήνας κινητοποιήθηκε συμβολικά έξω από την Βουλή, μηνύοντας την συμπαράσταση του στην εκπροσώπηση της Ελλάδας στις Βρυξέλλες. Γνωστό.

«Δεν είναι το Ευρώ είναι η Ελευθερία» Φωτογραφία: Μαρία Πολυκρέτη

Ακόμη πιο γνωστός φάνηκε να είναι ο συντονισμός του κόσμου σε κοινά μηνύματα και αξίες. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο λιγότερα έντυπα καλέσματος σε αυτή τη συγκέντρωση εκτυπώθηκαν για αυτή τη συνάθροιση. Είναι άξιο απορίας πώς μία απλή ανακοίνωση από μέσα κοινωνικής δικτύωσης λειτουργεί αποδοτικά για αυτές τις συγκεντρώσεις. Ο κόσμος της Αθήνας, της Ελλάδας ακόμη και της Ευρώπης, δεν είναι απλώς φιλοκυβερνητικός, ούτε φιλοΤσιπραϊκός, ο κόσμος αυτών των συγκεντρώσεων είναι πατριωτικός, είναι αγουροξυπνημένος και χαμογελαστός.

Όπως πάντα αγχωμένη να φτάσω στην ώρα μου, ανησύχησα μήπως δεν προλάβω έγκαιρα να βρίσκομαι εκεί, για να βιώσω τον παλμό που κρατάει τόσο κόσμο ενωμένο. Έχοντας στο νου μου από τη μια θεωρίες ομαδικής Ψυχολογίας που αποκαρδιώνουν τους υποστηρικτές της κοινωνικής αλλαγής όταν μιλούν για «την α-συνειδητότητα της μάζας» και από την άλλη την επιτακτική ανάγκη να σπάσουν οι κώδικες της κατεστημένης νοοτροπίας και ηθικής του Πέτρου Ηλιόπουλου, αναρωτιόμουν ποια θα είναι η τάση αυτής της ξαφνικής και μαζικής σύγκλισης.

Όταν έφτασα όμως, ο κόσμος στο μετρό του Συντάγματος μου θύμισε σειρά ξέφρενων μυρμηγκιών που ξεκινούν την ημερήσια εξερεύνηση τους. Όταν δε ανέβηκα τα σκαλιά για να βρεθώ στην πλατεία Συντάγματος κλονίστηκα. Ένας κυριολεκτικός πανζουλισμός ξεδιπλώθηκε μπροστά μου, δεν ήταν απλώς «πολλοί άνθρωποι», ήταν άνθρωποι που αν και άγνωστοι χαμογελούσαν μεταξύ τους. Κανείς δεν έτρεξε να κρυφτεί από τον χιονιά και τον παγετό. Σημαίες, συνθήματα και πηγαδάκια συζητήσεων, χωρίς καμία αναμονή αστυνομικών δυνάμεων. Ξένο.

Μία νοοτροπία συλλογικότητας και αλληλεγγύης, που ποτέ ξανά δεν είχε λάβει τόσο ευρεία σημασία στην μνήμη, στην ελπίδα και την πίστη των ανθρώπων. Ίσως αυτές οι συναντήσεις μας διδάξουν την Ελληνικότητα μας από την Αρχή, δίχως ξενοφοβία, δίχως αμφιβολία και δίχως τρομολαγνεία.

Τόσο απλά, μπορεί να πλημμυρίσει η πλατεία Συντάγματος από μηνύματα στήριξης και δύναμης, δίχως να τρέχει κανένας. Τόσο απλά, τόσα χρόνια οι Αστυνομικές δυνάμεις δεν απέτρεπαν μόνο τις «ζημιές» από τα σαλόνια του Κέντρου, αλλά απέτρεπαν τον Διάλογο, την Συγκίνηση και την τριβή μεταξύ των Ελλήνων σε συναντήσεις με κοινά αιτήματα.

«Τίτλος Δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1″ – Πηγή: Νόστιμον Ήμαρ

Χαρακτηρισμοί λοιπόν όπως: «Οι αγανακτισμένοι» του Συντάγματος, «οι Φιλοκυβερνητικοί» του Συντάγματος, είναι φθηνοί χαρακτηρισμοί που μετριάζουν τον παλμό που υπήρξε στην Πλατεία. Ο κόσμος που συμμετέχει σε τέτοιες κινητοποιήσεις δεν είναι απλώς φιλοκυβερνητικός. Είναι ένας κόσμος που αποφάσισε να πιστέψει στην πολιτική του Εδώ και Τώρα. Νεοδημοκράτες, ΠΑΣΟΚοι και τύποι Απολιτίκ ανακαλύπτουν την αμελημένη και ξεχασμένη αξία του Α-κομματικ.

Μέχρι τώρα, η Ξύλινη Γλώσσα και τα κρυμμένα συμφέροντα που ρίζωναν και αναπαράγονταν μέσα από την οικογενειοκρατεία στα γραφεία της Βουλής έσπερναν τον Τρόμο και την Ανοχή ως κάτι κανονικό, αναμενόμενο αλλά και κάθε φορά ως μεμονωμένο περιστατικό. Έτσι ο κόσμος φυλακιζόταν σε πλασματικές «δικλείδες ασφαλείας» ονόματι Ποτάμι ή Χρυσή Αυγή, ΝΔ ή ΠαΣΟΚ επιδιώκοντας τον κατευνασμό του φόβου και της ανασφάλειας. Ακολουθούσαν την παράδοση. Όμως ο Δρόμος και ο Χρόνος έχουν την Δική τους ιστορία, μία ιστορία προσωπική που δεν χωράει μοιρολατρία και μεμψιμοιρία, ούτε και διμοιρία!

Η πολιτική για πολλούς έπαψε να είναι απλώς χόμπι πολυτελείας ή πεδίο διαστροφής. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε λοιπόν στο Σύνταγμα δεν αποτελεί μονάχα μία μάζα άβουλων παρορμητικών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για ανθρώπους που πίστεψαν στη δύναμη της Δημοκρατίας, στην αξία της Ελευθερίας και στη σημασία της Αυτάρκειας χωρίς αποικιο-λάγνους εταίρους. Η αγανάκτηση καλλιεργήθηκε και μετατράπηκε σε αμέτρητα χαμόγελα, τραγούδια, χορό και χειροκροτήματα.

Το Δόγμα του ΣΟΚ λοιπόν έληξε με τους Δρόμους να γεμίζουν πεζοπόρους.
Ποιος θα το ‘λεγε πως τους ζεστούς καναπέδες του σπιτιού μας θα τους αλλάζαμε με πολύωρη ορθοστασία κάτω από τη Βουλή. Τι είναι αυτό που μας ζεσταίνει πιο πολύ τις καρδιές; Φαίνεται να είναι κάτι που αντιστέκεται και προσπερνάει τα αναχώματα του κομματικού κατεστημένου.

Οι χαμένες ευκαιρίες της ανατροπής συσσωρεύτηκαν και εκδηλώνονται με περίσσεια προσήλωση. Αυτό που μας μένει είναι να διοχετεύσουμε αυτή την ελπίδα και την ανάκτηση δυνάμεων σε μονοπάτια δημιουργικής σκέψης, αναπροσδιορισμού παλαιών νοοτροπιών και αποκαθήλωσης των διεφθαρμένων τακτικών που διέρρηξαν την προσπάθεια αυτής της χώρας να μονιάσει τους πολίτες της με ευημερία αλλά και αξιοπρέπεια.

Οι παρευρισκόμενοι λοιπόν στο Σύνταγμα, δεν είναι τίποτε άλλο από Φίλοι της Πολιτικής εκείνης που χαράσσει μονοπάτια μέσα στην ιστορία αντί να ακολουθεί υπόδουλα κατευθυντήριες υποδείξεις δήθεν «Φίλων – Εταίρων».

Αυτή η μάζα ανένταχτων μα συνειδητοποιημένων ανθρώπων, ο καθένας ταγμένος στα δικά του πιστεύω κοιτάει πιο ψηλά από τα σύννεφα, διαβάζοντας τα ψιλά γράμματα αυτού του μηχανισμού που λέγεται «Πολιτική Διαπραγμάτευση».

«Πολιορκημένοι αλλά Ελεύθεροι» Φωτογραφία: Αλέξανδρος Μίχος