ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αγαπητέ πιτσιρίκο, είμαι μόλις 17 ετών και εξαιτίας της αλλαγής όχι μόνο στην κυβέρνηση αλλά και στη ζωή μου –προς το καλύτερο-λόγω της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ , ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω επειδή παρακολουθώ σχεδόν σε καθημερινή βάση την ιστοσελίδα σου και έχω συνειδητοποιήσει πως είναι μια ιστοσελίδα χωρίς εξάρτηση από πολιτικά συμφέροντα όπως πολλά μέσα ενημέρωσης στη χώρα μας.

Πρώτη φορά στην Ελλάδα, φυσικά μετά την μεταπολίτευση, πρόκειται να κυβερνήσει η Αριστερά με έναν νέο ηλικιακά ηγέτη με όραμα και προοπτικές, με έναν απλό άνθρωπο σαν όλους εμάς, και αυτό το γεγονός μου προκαλεί μεγάλο ενθουσιασμό και ίσως περισσότερη αισιοδοξία για το μέλλον μου και τα όνειρα μου, που εδώ και πέντε ολόκληρα χρόνια τα βλέπω να απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο επειδή έτυχε να γεννηθώ σε μία οικογένεια που ανήκει στη μεσαία τάξη, και όχι σε μια οικογένεια εφοπλιστών ή μεγαλοβιομηχάνων.

Όντας μαθήτρια της Β΄ Λυκείου, δεν είχα ιδιαίτερη ενασχόληση με την πολιτική, μέχρι πρότινος, όπου και δέχτηκα τα πρώτα ερεθίσματα από σχετικά μαθήματα του σχολείου αλλά και από την οικογένειά μου.

Άκουγα τις ιστορίες του πατέρα μου και των συνομηλίκων του σχετικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου, το ξεκίνημά του, τα πιστεύω του, την αγάπη και εμπιστοσύνη που του έδειχνε ο λαός και σκεφτόμουν πως δεν υπάρχει ανάλογος πολιτικός στη σημερινή εποχή που να προσελκύει τη δική μου, νέα γενιά, όσο ο Ανδρέας την τότε νέα γενιά.

Όλα αυτά όμως μέχρι πριν λίγους μήνες. Μετά και την απόφαση προσφυγής στις κάλπες λόγω της τρίτης αποτυχημένης προσπάθειας για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, άρχισα να ασχολούμαι με την πολιτική με ιδιαίτερο ζήλο.

Ήθελα να διαμορφώσω τη δική μου, προσωπική άποψη για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας μου, έτσι ώστε, όταν έρθει η ώρα να ασκήσω τα πολιτικά μου δικαιώματα, να το κάνω με σιγουριά, ανεπηρέαστα και με την αίσθηση ότι εγώ προσπάθησα για το καλύτερο δυνατό μέλλον όχι μόνο της χώρας αλλά και του δικού μου.

Έτσι, μπήκα στη διαδικασία να παρακολουθήσω τις συνεντεύξεις των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων της Ελλάδας.

Παρόλο που κάποιοι από αυτούς είχαν λογικές θέσεις για τα φλέγοντα ζητήματα της χώρας, ωστόσο κανένας δεν με “τράβηξε”.

Αυτός που έβλεπα πως διαφέρει από όλους τους υπόλοιπους, που νοιάζεται πραγματικά για τη γενιά μου, για τις μελλοντικές προοπτικές της, για την Ελλάδα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας κι έτσι σιγά σιγά τον παρακολουθούσα, διάβαζα τις θέσεις του και τις απόψεις του.

Μέχρι που στην προεκλογική του ομιλία την Ομόνοια με καθήλωσε. Εντυπωσιάστηκα από την ευφράδειά του, με το πόσο άνετος ήταν μπροστά στα τόσα χιλιάδες μάτια που τον παρακολουθούσαν με προσήλωση, είναι 40 ετών και απηχεί τόσο πολύ στους νέους της εποχής του.

Αποπνέει έναν αέρα ανατρεπτικό, επαναστατικό, έναν αέρα αλλαγής.

Χωρίς καν να περιμένω να δω τις πράξεις του μετεκλογικά,με επηρέασε σε μεγάλο βαθμό, μιλούσε για τόσες χιλιάδες ανθρώπους, κι όμως ένιωθα λες και μιλούσε κατευθείαν στη δική μου καρδιά.

Αναφερόταν στους ίδιους φόβους, ανησυχίες, πιστεύω, ελπίδες με εμένα. Έβλεπες ένα κύμα αλλαγής, έτοιμο να σκάσει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ήθελα σαν τρελή να παρευρίσκομαι κι εγώ εκεί, στον παλμό της Ελλάδας που τώρα χτυπούσε την Ομόνοια.

Μετά από αυτή την ομιλία, έκανα γνωστό σε όλους πιο κόμμα θα υποστηρίζω και προσπάθησα να πείσω τους γονείς μου να κάνουν το ίδιο και μάλιστα με επιτυχία.

Έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισαν για εμένα, για το δικό μου μέλλον, απαλλαγμένοι από φόβο και τρομοκρατία.

Την 25η Ιανουαρίου, συνόδευσα του γονείς μου στο σχολείου του χωριού ώστε να επενδύσουμε όλοι μαζί στην ελπίδα μας, το μόνο που μας απέμεινε.Το βράδυ, λοιπόν, ένιωσα κι εγώ τα συναισθήματα του πατέρα μου το 1981.

Χάρηκα, ενθουσιάστηκα, δεν το πίστευα πως επιτέλους σε τούτο εδώ τον τόπο θα κυβερνήσει ένα κόμμα από το λαό για το λαό.

Η αλήθεια είναι πως ταυτίστηκα με τον κ. Τσίπρα, όταν είδα εικόνες από τους πανηγυρισμούς στο χωριό του, το παρομοίασα με το δικό μου το χωριό, γιατί κι εγώ μεγαλώνω σε ένα χωριό της Κοζάνης.

Η ιδέα ότι από εδώ και στο εξής ο πρωθυπουργός μας θα είναι ένας άνθρωπος προερχόμενος από ένα χωριό της Άρτας,με έκανε να νιώσω τα ίδια συναισθήματα, επί δέκα αυτή τη φορά όμως.

Στα γράφω όλα αυτά, φίλε πιτσιρίκο, παρακολουθώντας την ορκωμοσία του κ.Τσίπρα καθώς και την συμβολική του επίσκεψη στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής συγκινημένη και περήφανη για τον πρωθυπουργό που εκπροσωπεί την Ελλάδα,δεν ντρέπομαι για την ψήφο των δικών μου,δεν χρειάζεται να βρίσκω φθηνές δικαιολογίες για την επιλογή τους, αντιθέτως.

Για να μην μακρηγορώ λοιπόν, πιστεύω στο έργο της καινούριας κυβέρνησης, πιστεύω πως θα τα αλλάξει όλα προς το καλύτερο, πιστεύω πως δεν θα βάλει λουκέτο στο σχολείο μου, ούτε θα απολύσει τους γονείς μου.

Δεν θα μου στερήσει τη μόρφωση, το δικαίωμα να ονειρεύομαι, να κάνω περήφανους την οικογένεια και τους συγχωριανούς μου, δεν θα μου στερήσει το χαμόγελο.

Πιστεύω πως, ό,τι κι αν κάνει, θα το κάνει για το συμφέρον μας, γιατί θέλω να μείνω εδώ, να σπουδάσω εδώ,δε θέλω να είμαι κι εγώ μία από τους διακόσιους χιλιάδες Έλληνες μετανάστες και θα το κάνω .Θα μείνω εδώ,θα το παλέψω έχοντας βοήθεια, έχοντας κάποιον που θα με εμπιστεύεται που θα επενδύει πάνω μου κι εγώ σε αυτόν, κι αυτός ο κάποιος έχει βρεθεί και ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας.

Πιστεύω στον Αλέξη Τσίπρα!

Πιστεύω στο αύριο, στους νέους αυτής της χώρας!

Πιστεύω στην αλλαγή!

Πιστεύω στην ΕΛΠΙΔΑ.

Με εκτίμηση,

Δώρα Κ.

(Αγαπητή Δώρα, νομίζω ότι είσαι ερωτευμένη με τον Αλέξη Τσίπρα. Συμβαίνει σε αυτές τις ηλικίες, και είναι όμορφο. Εγώ είχα ερωτευτεί μια καθηγήτριά μου. Αν κάνω λάθος, σου ζητώ συγγνώμη. Δώρα, δεν θέλω να σου μεταφέρω την δική μου εμπειρία, ή να σε προσγειώσω, αλλά δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στους πολιτικούς. Είμαι μεγάλο παιδί πια. Αυτή ακριβώς την απάντηση είχα δώσει και στην δημοσιογράφο των NYT, όταν με ρώτησε πώς μου φάνηκε από κοντά ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος είναι συμπαθέστατος. Το θέμα δεν είναι να κάνουμε ανάθεση στον Τσίπρα, τον Καμμένο και τα άλλα μέλη της κυβέρνησης αλλά να τους έχουμε από κοντά, για να μην παραστρατήσουν. Δώρα, εύχομαι και ελπίζω να είσαι εσύ η 17χρονη που θα αλλάξει αυτό τον κόσμο. Εγώ θα σε περιμένω και θα σε αναγνωρίσω. Να είσαι καλά.)      Ο Αλέξης Τσίπρας μέσα από τη ματιά των εφήβων