ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πιτσιρίκο, σου γράφω για πρώτη φορά. Η φωνή σου (διαδικτυακή γωνιά), μαζί με μερικές ακόμη, εδώ στον κυκεώνα της στρατευμένης πληροφορίας του διαδικτύου, είναι αξιοσημείωτη και ευχάριστη. Με την πολιτική και το κοινωνικό γίγνεσθαι, άρχισα να ασχολούμαι τα τελευταία 2 με 3 χρόνια.

Είμαι 31 και μέχρι τώρα δεν έβρισκα λόγο να το κάνω, καθώς τα «καφενεία» (κομματικές οργανώσεις) που συνάντησα στο πανεπιστήμιο δεν με άγγιξαν.

Οι άναρχες κραυγές τους (από όλους τους πολιτικούς χώρους), με κούρασαν. Οι καθημερινοί τους καυγάδες με αηδίασαν. Αν ήθελα κάτι τέτοιο θα πήγαινα γήπεδο ή θα έτρεχα πίσω από καμιά ομάδα, να βλέπω και λίγη μπαλίτσα ταυτόχρονα.

Οι ιδέες μου ήταν αριστερογενείς, αλλά αυτή η ΠΚΣ ήταν τόσο απεχθής, λόγω των στενών εγκεφαλικών-κομματικών πλαισίων που έθετε τα θέματα, που τελικά προτιμούσα να πηγαίνω για τσίπουρα, από το να ασχολούμαι πραγματικά με τα «κοινά».

Και τώρα, μία προσωπική τοποθέτηση για τα μέχρι τώρα πεπραχθέντα, της τελευταίας εβδομάδας. Όλα αρχίζουν σιγά σιγά να ξεκαθαρίζουν.

Ο Ποτάμης αποδεικνύεται βασιλικότερος του βασιλέως (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), με φωνές σαν του αρχηγού και υποψηφίων τύπου Λιαρόπουλου, τον οποίο παραιτήσανε, κατά την διάρκεια σύσκεψης του Βαρουfucky-ΝταϊσεΜΠΛΟΥΜ. Δικαιώνει πλήρως τις υποψίες όσων έβλεπαν πίσω από τον Σταύρο, συγκεκριμένα συμφέροντα, MEGAλοκαναλολιγαρχών. Καλείται να παίξει τον ρόλο του διαμελισμένου ΠΑΣΟΚ (των τελευταίων χρόνων).

Ο Αντώνης Σαμαράς ποντάρει σε στραβοπάτημα του Αλέξη, διότι όλες οι συνιστώσες (πλην της ακροδεξιάς γηπεδοτραφούς αρμάδας) της ΝΔ περιμένουν σαν τις ύαινες να ξεσκίσουν το κουφάρι του αποτυχημένου «πρώην καταλληλότερου», ο οποίος μετέτρεψε τη ΝΔ σε ΠΟΛΑΝ-ΛΑΟΣ. Αν ο Αλέξης δεν αποτύχει (και καταφέρει μερικά από αυτά που στόχευσε), ο Αντώνης σφραγίζει για τα καλά τον κομματικό και πολιτικό του θάνατο, υπογράφοντάς τον, με τα πιο ματωμένα (για την κοινωνία) γράμματα της μεταπολίτευσης.

Το ΠΑΣΟΚ μεταξύ διάλυσης/ανασύνταξης (το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί από το αν θα εκδιωχθεί ο καθιστός ταύρος της θωρακισμένης… ΒΜW), πού και πού, αρθρώνει στείρο πολιτικό λόγο στον απόηχο των κραυγών του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Θα χρειαστεί λίγος χρόνος, για να δούμε αν τελικά, θα χάσει την θέση του και θα αντικατασταθεί πλήρως, από τους αριστεροκεντροδεξιονεοφιλλελέδες (ΠΟΤΑΜΙ), ή αν η (πρώην) παράταξη της ευθύνης, καταφέρει να αποτάξει από πάνω της, μερικά από τα πιο σάπια κομμάτια που έχουν απομείνει και κρύβονται μέσα του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τέλος, δείχνει πολλά θετικά σημάδια. Εκπληκτική επιλογή Υπ. Πολιτισμού, τίμια επιλογή Υπ. Υγείας, Υπ. Προστασίας του Πολίτη, διάθεση πραγματικής διαπραγμάτευσης, επιστροφή στην κοινή λογική και όρεξη για μερικά εσωτερικά ξεσκεπάσματα. Δεν μου πολυάρεσε ο υπεύθυνος παιδείας (Τ. Κουράκης), ούτε οι πρώτες κινήσεις του (αιώνιοι, αλλαγές σε βιβλία, αλλαγές στις εξετάσεις, εν μέσω σχολικής χρονιάς κλπ). Μου φαίνονται βεβιασμένες κινήσεις.

Ανεξαιρέτως απόψεων και συμπαθειών, ο ροκ σταρ αυτής της ομάδας είναι ο Yanis. Και συμφωνώ με το κομμάτι αυτό: «Ο Βαρουφάκης αποτελεί στρατηγικό παίκτη ενός πολέμου εντυπώσεων, ο οποίος μπορεί να μην έχει στην πραγματικότητα ιδιαίτερη σημασία πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά στην πράξη διαμορφώνει το κατάλληλο κλίμα πίεσης προς κάθε κατεύθυνση. Ο Έλληνας ΥΠΟΙΚ μπήκε μπροστάρης σε μια σημειολογική μάχη εξίσου σημαντική με αυτή των κυβερνητικών αποφάσεων που θα συναποφασιστούν με τους δανειστές »

Με τους οξυδερκείς γηραιούς Δραγασάκη, Σταθάκη, Λαφαζάνη να διευθύνουν ένα πολύ ευφυές και αιχμηρό δίδυμο Τσίπρα-Βαρουφάκη νιώθω πολύ καλύτερα από πριν. Δεν έχω πειστεί ακόμη. Θα περιμένω με αγωνία…

Ας ελπίσουμε στο καλύτερο και ας τους εκπλήξουμε (ως έθνος) για άλλη μια φορά !!!

Γιώργος

(Αγαπητέ Γιώργο, δεν ξέρω πόσους ανθρώπους έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες να λένε «αν ήξερα ότι θα ήταν έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα τον ψήφιζα». Γιώργο, ωραία είναι όλα αυτά, και μακάρι να σταθούμε εμείς, οι πολίτες, στο ύψος των περιστάσεων, αλλά εγώ σκέφτομαι πως τον επόμενο μήνα θα είναι άνοιξη. Και μετά καλοκαίρι! Μπάνια και παγωτά! Ό,τι και να γίνει. Έτσι κι αλλιώς, θα μεγαλουργήσουμε στις παραλίες. Γιατί, όσα χρήματα και να έχεις, στο τέλος, το μόνο που θέλεις είναι το μαγιό σου και μια παραλία. Μέσα στην θάλασσα δεν έχουμε χρέη. Να είσαι καλά.)

Φως, περισσότερο φως