Κάθε φορά που περνάς από σταθμούς τρένων, να κοιτάζεις με προσοχή μέσα στο πλήθος. Ανάμεσα στους συνηθισμένους ταξιδιώτες, θα διακρίνεις ανθρώπους που δε μοιάζουν με τους άλλους. Είναι εκείνοι που μονίμως φεύγουν, ή μάλλον εύχονται να μπορούσαν. Αυτοί που δε κρατάνε ποτέ βαλίτσα παρά μια χούφτα όνειρα κρυμμένα στην τσέπη του μπουφάν τους. Έχουν το βλέμμα καρφωμένο στον πίνακα των αναχωρήσεων και σχεδόν ποτέ δε μπαίνουν στο τρένο, παρά σκύβουν το κεφάλι, κατσουφιάζουν και επιστρέφουν στις δουλειές τους. Όταν όμως μπουν στο τρένο, γυρίζουν πίσω μέρες μετά και μοιάζουν χαμένοι, σαν να αγάπησαν τόσο το ταξίδι που η επιστροφή τους διέλυσε. Το βλέμμα τους έχει κάτι από όνειρο, λες και είδαν πράγματα που εσύ δε θα δεις ποτέ.
Ξέρεις για ποιους ανθρώπους λέω, υπάρχουν σίγουρα στη ζωή σου. Μπορεί να είσαι κι εσύ ένας από αυτούς. Όλο το χρόνο ονειρεύονται αεροπλάνα και το καλοκαίρι μισούν την Αθήνα. Κάπου στο μυαλό τους υπάρχει ένα χρονόμετρο που μετράει τη ζωή. Και μέσα στο χρόνο που τους απομένει μέχρι να ακουστεί το «μπιπ» του τερματισμού θέλουν να χωρέσουν όλες τις θάλασσες του κόσμου. Συνήθως, όταν τους μιλάς δε σου δίνουν σημασία, παρά κάνουν υπομονή μέχρι να τελειώσεις και μετά φλυαρούν με τις ώρες για τις αμέτρητες εμπειρίες που -ακόμα- δεν έχουν αποκτήσει. Είναι «τα ιστιοφόρα με τα πανιά τους ανοιγμένα» που τραγουδάει ο Παυλίδης. Και ποτέ, τίποτα δεν τους φτάνει.
Ίσως τους θαυμάζεις για την επιμονή τους και το πάθος τους για τη ζωή. Συχνά σε θυμώνουν γιατί αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στα όνειρα τους παρά στους ανθρώπους τους. Μπορεί να τους αποκαλείς τρελούς και να τους λυπάσαι που ποτέ δεν είναι ικανοποιημένοι. Ίσως πάλι να τους έχεις πια αποδεχτεί. Ένα όμως είναι σίγουρο.
