ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ και πολλούς μήνες το blog έχει εντρυφήσει με μεγάλη επιμέλεια στο να βρεί (μεγάλη κουβέντα! Έστω στο να υποθέσει) τί ακριβώς συμβαίνει, εκτός απ” το οφθαλμοφανές,
..και αν αυτό που συμβαίνει είναι κάτι καινούργιο, κάποια νέα ιδέα, ή κάτι παλιό,
..κάτι που και πιό παλιά επιχειρήθηκε και απέτυχε.

Ασχολήθηκε με την ευρωπαϊκή και ελληνική ιστορία από την αρχή του 20ου αιώνα, διαβάζοντας πολλά και διάφορα.
Και ξαφνικά είδε το φως σε ένα βιβλίο, όχι και τόσο απρόσμενα, ομολογεί.

Πρόκειται για το »Στην Ελλάδα του Χίτλερ: Η εμπειρία της Κατοχής» του Μαρκ Μαζάουερ.
Ο Mark Mazower είναι άγγλος καθηγητής Ιστορίας στο Πρίνστον, Σάσσεξ και τώρα στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, και συγγραφέας που έχει ασχοληθεί εκτενώς προσπαθώντας να ερμηνεύσει την πολιτική και κοινωνική ροή των γεγονότων στην Ευρώπη, εστιάζοντας στα Βαλκάνια, και ακόμη ειδικότερα στην Ελλάδα.
Ενδεικτικά μερικά από τα βιβλία του: »Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου», »Σκοτεινή ήπειρος: Η Ευρώπη του 20ου αιώνα», »Τα Βαλκάνια», »Θεσσαλονίκη: Η πόλη των φαντασμάτων», »Η αυτοκρατορία του Χίτλερ: Ναζιστική εξουσία στην κατοχική Ευρώπη».

Οι ομοιότητες της σημερινής σύγχρονης κρίσης στην χώρα μας με αυτές της Κατοχής, καθώς και οι ομοιότητες της ναζιστικής Νέας Τάξης του γερμανικού Γ” Ράϊχ με την σημερινή επωαζόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων της Παγκοσμιοποίησης, είναι ανατριχιαστικές!
Φτάνουμε στο σημείο να πιστέψουμε πως όσα ζούμε σήμερα είναι ένα deja-vu όσων έζησε η προηγούμενη γενιά πριν 75 χρόνια,
..ή, η συνέχεια της προσπάθειας επικράτησης του γερμανικού λαού, όχι με στρατιωτικο-οικονομικά μέσα όπως τότε, αλλά μόνον με οικονομικό πόλεμο πιά σήμερα.
Πόλεμο εξ ίσου καταστρεπτικό και ανήθικο όπως τότε, πόλεμο ολοκληρωτικό, πόλεμο εναντίον όλης της Ευρώπης, αλλά κυρίως εναντίον του ευρωπαϊκού Νότου, και σήμερα κυρίως εστιασμένο στον »πιό αδύναμο κρίκο» που λέγεται Ελλάδα.

Για την απάνθιση διαφόρων στοιχείων του μεγάλου αυτού βιβλίου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) , του Μαζάουερ, δεν μπορεί παρά να χρειαστούν κάμποσα σχόλια-αναρτήσεις διάσπαρτα ανάμεσα στα σχόλια-αναρτήσεις της καθημερινότητας, που θα έχουν γενικό τίτλο: Νέα Κατοχή 1,2,3.., και πάει λέγοντας.
Να ξεκαθαρίσουμε απ” την αρχή πως οι ομοιότητες που θα προσπαθήσουν να αναδειχτούν δεν είναι κατά κανένα τρόπο ιδέα του συγγραφέα του βιβλίου (πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού το βιβλίο γράφτηκε το 1993), παρά υποψίες του blog, το οποίο δηλώνει κατηγορηματικά πως δεν είναι θιασώτης και θαυμαστής των οποιωνδήποτε κατά καιρούς θεωριών συνομωσίας.

Για ξεκίνημα και ενδεικτικά ένα απόσπασμα της επιστολής της 6ης Αυγούστου 1942 που απέστειλε ο Γκαίρινγκ προς τους Αρμοστές τού Ράϊχ και τους Στρατιωτικούς διοικητές των κατεχόμενων εδαφών:
»..Σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη βλέπω τους ανθρώπους να ζουν εκεί μπουκωμένοι στο φαϊ, ενώ ο δικός μας λαός πεινάει. Για τ” όνομα του Θεού, δεν σας στείλαμε εκεί για να δουλέψετε για την ευημερία των λαών που σας εμπιστευτήκαμε, αλλά για να πάρετε όσο περισσότερα μπορείτε ώστε να μπορέσει να ζήσει ο γερμανικός λαός. Περιμένω από σας να αφιερώσετε τις δυμάμεις σας σ” αυτό. Αυτή η συνεχής έγνοια για τους ξένους πρέπει να τελειώνει μιά για πάντα. Καρφί δεν μου καίγεται όταν μου λέτε ότι άνθρωποι της ζώνης ευθύνης σας πεθαίνουν από την πείνα. Αφήστε τους να πεθαίνουν, εφόσον έτσι δεν λιμοκτονεί κανένας Γερμανός..»

Το blog έχει καταλήξει στο προαισθηματικό αλλά και ρεαλιστικό συμπέρασμα ότι ο γερμανικός λαός (όχι μόνον η ηγεσία του), παρ” όλο που στο πέρασμα του χρόνου έχει αυτό ξεθωριάσει,
..έχει ακόμη κάπου σε κάποια άκρη του μυαλού του την πεποίθηση πως είναι ο πιό άξιος, ο πιό »καθαρός», ο πιό εργατικός, ο πιό ευφυής λαός που αξίζει εντέλει, αν όχι να κυριαρχήσει,
..τουλάχιστον να ηγεμονεύσει των υπόλοιπων, ελλειματικών κατ” αυτούς, λαών της Ευρώπης.

Από τα στοιχεία που θα παρατεθούν και στα επόμενα σχόλια με τον γενικό τίτλο »Νέα Κατοχή»
ο καθένας θα μπορέσει να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα..