Σε είδα να εκφράζεσαι σε ένα τοίχο άγνωστε φίλε…Σε είδα να κρύβεις κάτω από το θρανίο τις απόκρυφες σκέψεις σου…Σε είδα να δημιουργείς…ένα μπλογκ, ένα τραγούδι, μια ζωγραφιά, μια ταινία με κάμερα δανεική, ένα σόλο που ξέμεινε στις πλατείες και στους δρόμους…
Σε ένιωσα να αναρωτιέσαι, να ψάχνεις και να ανησυχείς… Σε ένιωσα να καλλιεργείς την οργή μέσα σου αλλά και την απογοήτευση, να ονειρεύεσαι έναν κόσμο καλύτερο και να μην συμβιβάζεσαι με τον υπάρχοντα… Σε ένιωσα να δραστηριοποιείσαι και να ελπίζεις, να μην κουλουριάζεσαι στο καβούκι σου…
Σε έχουν υποτιμήσει αλλά εσύ κάνεις τη διαφορά. Η ευχή σου να μην είχες ανησυχίες σε καθιστά άνθρωπο απειλητικό προς το κατεστημένο. Άνθρωπο που θα ήθελε να ζούσε στον πλαστό κόσμο του συστήματος αλλά παλεύει να τον αλλάξει. Παλεύει να δείξει τον δρόμο και στους άλλους συνανθρώπους του που νοιάζεται και πολεμά για αυτά ‘’τα λίγα και απλά πράγματα’’ (όπως λέει και η φίλη μου η »Nεφέλη»).
Όποιος και αν είσαι φίλε σε θαυμάζω όταν δημιουργείς, όταν ανάβεις τη σπίθα…
Σε θαυμάζω όταν δεν χάνεις την ελπίδα σου,
Δεν συμβιβάζεσαι…
Κρατάς τον εαυτό σου και αντιστέκεσαι προχωρώντας…
Αφήνεις σιωπηλά τα μικρά σου διαμάντια δίπλα στη σαπίλα του κόσμου μας…
Δεν είσαι τεχνοκράτης αλλά ‘’κάνεις’’ ανώνυμα τέχνη…
Δεν ζεις στον κόσμο, αλλά ΓΙΑ τον κόσμο, έναν λίγο καλύτερο…
Ο παράλογος αυτός μονόλογος παρακαλεί όλους σας σε ένα πράγμα. Την αγνή δημιουργία, την αλλαγή νοοτροπίας. Πιστέψτε σε ένα κόσμο καλύτερο και δικαιότερο και κάντε τα πρώτα μικρά σας βήματα. Γιατί να μην γίνουμε οι πρώτοι που θα μετατρέψουν την ουτοπία σε πραγματικότητα; Όσο οι ιδεολογίες παραμένουν υψηλά, το πνεύμα των ανθρώπων θα μένει ψηλότερα…
