Daily Archives: Μαρτίου 31, 2015

Έχει αξία πιο πολύ, το τελευταίο δάκρυ..

Aristotelis_Onasis

Έχει αξία πιο πολύ, το τελευταίο δάκρυ.. Ενα ξέπνοο κλαρίνο σε τρεμάμενα χείλη παραδομένο, μια σιωπή μελωδική να σκίζει στα διό τη νύχτα και γω. σα βράχος ασάλευτος, με βρύα περικυκλωμένος κι αλμύρα πελαγίσια, γιομάτος ίσαμε τα πάνω όστρακα αστραφτερά στου φεγγαριού το γέρμα, μέσα σε στοχασμούς αιχμάλωτους, που τη λεφτεριά γυρεύουν μάταια…Το κλάμα ενός μωρού παιδιού, σαγηνευτικό σα την ομορφιά της ζωής της πανούργας, παρατημένο κει δα να σκαλίζει άγια χώματα, να βγάνει ρίζες και στόματα σα λύκου ουρλιαχτά, που σκιάζονται από θρησκείες άτιμες, άπορες, ανήμπορες για μια τόση δα ελπίδα Τι γυρεύεις εσύ γέρος πια εδω νά στο σταυροδρόμι το θανατερό? Δεν έχεις άλλο πια να δώκεις, ότι γνώρισες γνώρισες, και τ’άφηκες να γεράσει στη λήθη παραδομένο. Δεν έφερες τίποτε νιό ξεφτιλισμένε γέροντα με την άθλια μαγκούρα που ούτε το βήμα σου δε βαστά ορθό πια. Κι αυτό το βλέμμα, γεμάτο βλαστήμια μα και συμπόνια αντάμα. τι το θες? Γιατί δεν βγάνεις τα μάτια σου να θωρείς μονάχα θηλυκά όμορφα από αλάβαστρο και μύρο φτιαγμένα? Αφού τίποτε καλό δεν άφησες να γιομίσει την άθλια ψυχή σου, βρες τουλάχιστον ένα ψέμα για να υπάρχεις αιώνια στις θύμησες των άλλων. Και κοίτα ναναι γλυκό γεμάτο ελπίδες φορτωμένο.και ιαχές ζωής βγαλμένες από τεράστιους αυλούς στις πλάτες ανθρώπων υψωμένους….

εγραψε το πιτσιρικι

Φίλοι ξεχάσαμε το συναίσθημα.

Aristotelis_Onasis

Βράδυ. Κενό. Γιατί; Ποιος να ξέρει τα γιατί, ποιος να έχει τις απαντήσεις; Πραγματικά δεν ξέρω και νομίζω ότι ούτε θα ήθελα να μάθω. Για μένα ξέρεις είναι πολύ καίριο και συνάμα βασανιστικό ερώτημα, γιατί τα βράδια μας, στις ώρες της βαθύτερης νύχτας, όλα να φαντάζουν τόσο παράλογα. Τελευταία κατέληξα ότι οι ώρες πολύ μετά τα μεσάνυχτα περιέχουν μια βαθύτατη ελευθερία. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ νιώθω πολύ ελεύθερος. Νομίζω ότι είναι η μόνη στιγμή της ημέρας που μπορούμε να αντισταθούμε σθεναρά στην κατάρα των πολιτισμένων μας κοινωνιών. Στην κατάρα της βαθιάς εντατικοποίησης των ζωών μας, στην κατάρα της ρουτίνας, της παθητικής αφοσίωσης σε έξωθεν επιβαλλόμενους στόχους και προγράμματα… Μα η ελευθερία, πώς συνδυάζεται με το κενό; Γιατί κάθε τρενάκι σκέψεων να είναι καταδικασμένο στον παραλογισμό και στο τέλμα;

Πραγματικά, σίγουρα δε θα μάθουμε ποτέ. Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μας, δομούμε την αντίληψή μας για την πραγματικότητα, όπως μας την παρουσιάζουν κάποιοι άλλοι, είτε αυτοί λέγονται δάσκαλοι, είτε γονείς, είτε και σπουδαίοι επιστήμονες. Γεννιόμαστε λοιπόν σε ένα έτοιμο σύμπαν και ζούμε σε μια πραγματικότητα που μας παραδίδουν σαν πίτσα από ντιλίβερι. Σαν σκυλάκια του παβλόφ μαθαίνουμε το καλό και το κακό, από τις φωνές και τις επιβραβεύσεις των γονιών μας, αποστηθίζουμε μασημένη και ετοιμοπαράδοτη εθνική ιστορία, μαθαίνουμε να λύνουμε, χωρίς αντιρρήσεις, ασκήσεις και προβλήματα, χωρίς να ζητάμε εξηγήσεις, αφού οι μεγαλύτεροι πάντα θα ξέρουν καλύτερα από εμάς… Και έτσι όλα κυλούν όμορφα και ανθηρά. Ξεπηδούν άνθρωποι χρήσιμοι. Ικανά μέλη της κοινωνίας. Δολευταράδες. Οικογενειάρχες που αξίζουν να τους δώσεις λίγα λεφτουδάκια για να πάρουν τα σπίτια τους και τα αυτοκίνητά τους. Οικογενειάρχες που αγωνιούν για το πώς θα βγάλουν και αυτοί με τη σειρά τους λίγα χρήματα, για να στείλουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια και αυτά να τους μάθουν καλά τις αλήθειες που πρέπει να πιστεύουν, να ξεχάσουν και αυτοί να ζήσουν, μέχρι πια να μην έχουν καμία χρησιμότητα στις οργανωμένες κοινωνίες μας…
Δεν αντιλέγω. Όμορφα όλα αυτά. Ξέρεις τα πρωινά και εγώ αυτά ονειρεύομαι, όπως και εσύ και όλοι μας, είτε ενδόμυχα, είτε και ‘’φωναχτά’’. Μετά όμως έρχεται το βράδυ. Εκεί είναι που ξαφνικά αυτή η προγραμματισμένη ζωούλα, αλήθεια, δεν μου φαίνεται και τόσο όμορφη και ευτυχής. Μου φαίνεται αδύνατο στον κόσμο μας να τα έχουμε όλα τόσο σίγουρα. Δεν μπορώ να είμαι τόσο σίγουρος για την ‘’αλήθεια’’ του κόσμου μας και των κοινωνιών μας. Κάτι κάνουμε λάθος κύριοι. Από τη στιγμή που η λογική ανάλυση του περιβάλλοντός μου, ετεροκαθορίζεται από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μου, πώς μπορώ εγώ να νιώθω σίγουρος για οτιδήποτε μου ‘’παραδίδεται’’ ως ήδη γνωστό; Πώς μπορώ να παίξω με κανόνες, τους οποίους δεν πρόκειται ποτέ να έχω την ευκαιρία να επανακαθορίσω στην ουσία τους; Είτε αυτοί αφορούν τις φυσικές επιστήμες, είτε τις ανθρωπιστικές, είτε οτιδήποτε άλλο βάλεις στο μυαλό σου…
Και κάπου εδώ, εύλογα θα με ρωτήσεις πού το πάω. Θα σου πω ότι συχνά καταλήγω ότι οι άνθρωποι καταλήγουμε θύματα του εαυτού μας. Και εαυτός μας είναι αυτό που κάποτε λέγαμε φύση. Αυτό που κάποτε δεν καταλαβαίναμε. Αυτό που πιστεύουμε ότι τώρα είμαστε κοντά να μάθουμε. Αυτό που νομίζουμε ότι έτσι το νικήσαμε. Αυτό που όμως συνεχίζει να κρατά στα χέρια του την ίδια μας την ύπαρξη. Και αντί να ζήσουμε, νομίζουμε ότι ζούμε, περιμένοντας τον επόμενο στόχο στις όμορφα δομημένες καριέρες μας, περιμένοντας να έχουμε τα λεφτά για το επόμενο αυτοκίνητο, περιμένοντας κάποιος άλλος να μας φέρει την ευτυχία.
Και μπορεί τα παραπάνω εσένα να σε ευχαριστούν. Εμένα αυτά με κάνουν τα βράδια βαθιά δυστυχή. Φίλοι ξεχάσαμε το συναίσθημα. Ξεχάσαμε να αποδεχτούμε την υπερβατικότητα του σύμπαντος και να παρατηρήσουμε την ακαταμάχητη γοητεία της φύσης στο μοναχικό, αιώνιο μεγαλείο της. Να γελάσουμε. Να κλάψουμε. Να παθιαστούμε. Να μείνουμε γυμνοί για ώρες σε ένα κρεβάτι με το αντικείμενο του έρωτά μας, γυμνοί από ψευδεπίγραφα προσωπεία και, έστω για λίγο, να ζήσουμε απελευθερωμένοι από τις προγραμματισμένες μας ζωές. Και ίσως, κάπου εκεί, να κρύβεται λίγο από αυτό το πανέμορφο συναίσθημα που ονομάσαμε ευτυχία.

Βγάλτην έξω να την μετρήσουμε

Aristotelis_Onasis
Το μόνο που δεν έκαναν στην Βουλή ήταν να τις “βγάλουν” έξω για να τις μετρήσουν. Τις αξιοπρέπειές τους ντε, μην ταράζεστε. Όσο πιο κοντή την έχεις τόσο περισσότερο θα ασχολούνται μαζί σου ΜΜΕ και ψηφολάγνοι. Στους καφενέδες δεν θα πλακώνονται οι οπαδοί για το κόμμα αλλά για το ποιος αρχηγός την έχει πιο κοντή. Μόνο, που μετά τα τελευταία και σ” αυτό είναι ισόπαλοι μεταξύ τους, είναι όλοι ίδιοι. 
Αν θεωρεί ο κ. Τσίπρας ότι εκπροσωπεί την αξιοπρέπεια των Ελλήνων τότε τα στάνταρ του είναι λιλιπούτεια. Από την διαπραγμάτευση περάσαμε στον συμβιβασμό. “Τον έντιμο συμβιβασμό”, όπως είπε με νεύρο από το βήμα της Βουλής. 
Από πότε το έντιμος έγινε επιθετικός προσδιορισμός στο ουσιαστικό συμβιβασμός; Δηλαδή υπάρχει και έντιμος βιασμός; Μήπως υπάρχει έντιμος ραγιαδισμός; Όταν ομιλούν οι πολιτικοί κρύβονται οι ελληνικές λέξεις από την ντροπή τους για την συμφορά που τις περιμένει κατά την στοίχισή τους από τους πολιτικούς. 
Άγνωστο αν νιώθουν οι ψηφοφόροι του κυρίου Τσίπρα έντιμα εξευτελισμένοι μετά την φοβερή ομιλία του μέσα στην Βουλή. Ο ένας πόντος αξιοπρέπεια που ήταν πάνω στο τραπέζι έγινε μισός και όσο περνάει ο καιρός και το μειράκιον Αλέξης συνεχίζει να μιλάει τότε θα μείνουν στο τραπέζι το κενό και το υποδεκάμετρο. 
Αλλά ο άντρας ο πολλά βαρύς που από το συνεχές αντρίκειο σκύψιμο στα Γιουρογρούπ και στις Συνόδους Κορυφής με τους δανειστές τυφλώθηκε, ήρθε να μιλήσει περί “αντρικής σχολής”. Ο κ. Σαμάρας. Ακούγοντας τον με τα σκηνοθετημένα βλέμματα και σιωπές στον λόγο του, ερχόταν ασυνείδητα ως μουσική κάλυψη του λόγου του, το σκυλάδικο της κακιάς ώρας “ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός, ο πρόστυχος, ο τέλειος, ο γοητευτικός”. Όχι, δεν μίλησε για ανδρεία ο πρώην πρωθυπουργός κι ας ψεύδεται δικαιολογώντας την πρότασή του. Μίλησε για ανδρισμό. 
Την έβγαλε κι αυτός έξω την αξιοπρέπεια του καλώντας τους απέναντι που ίσως να μην είναι φανατικοί της αντρικής σχολής να τις μετρήσουν. Όμως η σχολή που έβγαλε ο κ. Σαμαράς, έβγαλε μόνο άντρες. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την ελληνική βουλή: 
“Είμαι σε αυτά τα έδρανα από το 1977”! Πω, πω, πω, κοντά 40 χρόνια στα θρανία της διαχείρισης του λαού και της εξουσίας. Αυτό κι αν είναι αντρίκειο βιογραφικό. Όπως έχει τα ένσημα ο οικοδόμος με 40 χρόνια πηλοφόρι και κάθεται στην ουρά του ΙΚΑ για γενόσημο στα γεράματα του; Ε, ένα τέτοιο πράγμα και ο κύριος Σαμαράς με την μεγάλη του αξιοπρέπεια. Μην βροντοχτυπάς την πένα, πιάσε λίγο και την χτένα, Αντώνη που από το 1977 άλλη δουλειά δεν έκανες από το να μετράς μαζί με τους ομοϊδεάτες συναδέλφους σου τις αξιοπρέπειες σας που χωράνε στην χούφτα ενός μυρμηγκιού. 
Για τους υπόλοιπους που συμμετέχουν σε αυτή την υποκουλτουριάρικη δημοκρατική φιέστα ήταν ο ρόλος του κομπάρσου που έπαιζαν σε όλη την συνεδρίαση. Για την πτέρυγα του ΚΚΕ μόνο η κατάθεση της παράτασης της δανειακής σύμβασης που δεν ήρθε στην Βουλή προς ψήφιση ήταν το αγκάθι. Όλα τα άλλα περί “έντιμου συμβιβασμού” τα περί “Συμφωνίας Ανάπτυξης”, τα αντιμνημονιακά νομοσχέδια Ανθρωπιστική Βοήθειας δεν ενόχλησαν. 
Η αξιοπρέπεια ενός εκπροσώπου του ΚΚΕ δεν δίνει το δικαίωμα να ρίξουμε στο τραπέζι την πραγματική αξιοπρέπεια ενός λαού και μιας χώρας με αποδείξεις κάνοντας τους πολιτικούς αντιπάλους να μαζέψουν την γλώσσα τους τουλάχιστον. Άντε και ήρθε η δανειακή σύμβαση για ψήφιση. Και τι έγινε; Να δείξετε ποιοι βουλευτές θα πουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Αντί να τους ρουφιανέψουμε να αυτορουφιανευτούν; Θεωρεί το ΚΚΕ ότι υπάρχει ένας φιλοφεντεραλιστής, φιλοευρωπαϊστής πολιτικός μέσα στην Βουλή που θα ντραπεί για το ΝΑΙ του; Εδώ δεν ντρέπεται που παίρνει 7,000 ευρώ μισθό, έχει βουλευτικό αμάξι, ατέλειες και ασυλία την στιγμή που για 2,000 ευρώ ένας Έλληνας χάνει το σπίτι του. 
Το “Ποτάμι δεν γυρίζει πίσω”, έλεγε ο λαϊκός αοιδός, και το “Ποτάμι” της Ε.Ε ένα ερώτημα που μόνο μπροστά μάς πάει βρήκε να κάνει στην κυβέρνηση. “Με το λόμπι της δραχμής ή με την Ευρώπη”; Με το λόμπι των Ελλήνων, κ. Θεοδωράκη, αλλά αυτό δεν σε συμφέρει διότι δεν χρειάζεται να βγάλει έξω την αξιοπρέπειά του για να την μετρήσετε. Η δικιά του αξιοπρέπεια διαγράφεται, αν και κρυμμένη, από μίλια μακρυά. Δεν σε παίρνει λοιπόν, κ. Θεοδωράκη να μιλήσεις για λόμπι Ελλήνων παρά μόνο για τα λόμπι που ξέρεις πολύ καλά από την προπολιτική ενασχόλησή σου ότι πάντα ήταν αυτά που μετρούσαν την αξιοπρέπεια με τον παρά. Σου πέταγαν πεντοχίλιαρο και το άρπαζες, σου πετάνε 50ευρω και το αρπάζεις. 
Στην γωνία πάνω-πάνω δεξιά η Χ.Α που πήρε εργολαβία την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, να παπαγαλίζει ότι το Μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση είναι ένα και το αυτό. Ακριβώς, κ. Μιχαλολιάκο όπως ανεξαρτησία και φασισμός δεν συζούν εντός των ελληνικών συνόρων. Ή λοιπόν η δική σου αξιοπρέπεια πρέπει να μεταναστεύσει ή να μεταναστεύσει η Ελλάδα. 
Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ απουσίαζε. Ήταν το ταξίδι στις ΗΠΑ που έβγαλε έξω την δική του αξιοπρέπεια και ζήτησε συγκυβέρνηση (G2G) με την Αμερική. Στο βήμα τον εκπροσώπησε ο βουλευτής του, πρώην βουλευτής της Ν.Δ στην Πάτρα το 1991, Νικολόπουλος. Σε εκείνο το σημείο ακριβώς η αξιοπρέπεια θυμήθηκε τον Καλαμπόκα και τον Τεμπονέρα και κοίταξε τον κ. Τσίπρα με παράπονο. 
Όσο ο βουλευτής της συγκυβέρνησης ανακοίνωνε ότι οι ΑΝΕΛ θα στηρίξουν τις διαπραγματεύσεις “έντιμου συμβιβασμού” του κ. Τσίπρα, η αξιοπρέπεια μετρήθηκε με σιδερολοστό. Και βρέθηκε σε ένα προαύλιο σχολείου σκοτωμένη.-