ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

«Ποια είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον πολιτισμό;» διερωτήθηκε ο πρόεδρος της Ισλανδίας κ. Γκρίμσον. Και συνέχισε απαντώντας στο ερώτημα μόνος του: «Δεν είναι η οικονομία των αγορών. Είναι η δημοκρατία, η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον κόσμο. Υπάρχουν χώρες σήμερα που έχουν πολύ δυνατές οικονομίες, αλλά πολύ λίγη δημοκρατία».

Για τον τόσο απλό και θεμελιώδη αυτόν λόγο, όταν η τότε κυβέρνηση του έφερε προς επικύρωση την συμφωνία με τους Άγγλους και Ολλανδούς δανειστές, εκείνος αρνήθηκε να υπογράψει και κάλεσε τον λαό να αποφασίσει με δημοψήφισμα.

Τα κέρδη και τα μερίσματα των τραπεζών είναι ιδιωτικά. Γίνονται bonus και μεταφράζονται σε κάθε είδους απόλαυση για τους λίγους τυχερούς του συστήματος. Δεν γίνεται τα κέρδη να είναι ιδιωτικά και από την άλλη οι ζημιές να κοινωνικοποιούνται, δήλωσε τότε ο Ισλανδός πρόεδρος.

Υπήρξαν λυσσαλέες αντιδράσεις από ντόπιους και ξένους πολιτικούς κύκλους. Ο Ισλανδός πρόεδρος κατηγορήθηκε πως θέλει να μετατρέψει την Ισλανδία σε «Κούβα του Βορρά».

Όμως, το δημοψήφισμα έγινε κι ο Ισλανδικός λαός αποφάσισε σε ποσοστό 93% να αφήσει τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν.

Την συνέχεια την γνωρίζετε. Η Ισλανδία δύο χρόνια μετά ανακάμπτει κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά. Αυτό που, ίσως, δεν γνωρίζετε είναι ότι στην Ισλανδία δεν υπάρχει κόμμα της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς», δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει ούτε Podemos.

Το 2009, τα δύο κόμματα της «κεντροαριστεράς» –το Σοσιαλδημοκρατικό και οι Πράσινοι– είχαν πάρει μαζί 51%. Το 2013, το συνολικό τους ποσοστό έπεσε στο 22.5%.

Αντίθετα, αυξήθηκε εντυπωσιακά η δύναμη των κεντροδεξιών κομμάτων. Ο λόγος προφανής. Σε αντίθεση με την κεντροαριστερά, η ηγεσία του κεντροδεξιού χώρου είχε ταχθεί ανοικτά υπέρ της μονομερούς διαγραφής του χρέους.

​Πρόσφατα, η Ισλανδία απέσυρε την υποψηφιότητα της για την ΕΕ. ​

Η Ισλανδία μπορεί όμως – σε κάθε περίπτωση – να αποτελέσει σημαντική πηγή γνώσης και εμπειρίας για την ελληνική και ευρωπαϊκή αριστερά.

Αφού αυτήν την δεδομένη ιστορική στιγμή η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και η υπεράσπιση του δημοσίου και εθνικού συμφέροντος αποτελούν καθήκοντα της πρώτης γραμμής.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα οφείλει να αναπτύξει νέους συμμετοχικούς θεσμούς καθώς και να εμβαθύνει την συμμετοχή των πολιτών στους παλαιότερους. Η «Διαύγεια» πχ είναι ένας από αυτούς ·φυσικά, με τροποποιήσεις.

Η υιοθέτηση του θεσμού του δημοψηφίσματος πάνω σε σοβαρά πολιτικά (πχ συμμετοχή ή όχι στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, την αποχώρηση από το Δουβλίνο 2 και την συνθήκη Σέγκεν, και άλλα) και κοινωνικά ζητήματα (σύμφωνο συμβίωσης, χορήγηση υπηκοότητας στους μετανάστες και άλλα) ένας άλλος.

Για την Αριστερά, τα δημοψηφίσματα δεν πρέπει να είναι gallop. Κάθε δημοψήφισμα προϋποθέτει τον ουσιαστικό διάλογο, την ισότιμη προβολή όλων των αντικρουόμενων απόψεων και επιχειρημάτων.

Η ουσιαστική λειτουργία της δημοκρατίας δεν είναι κάποιο εθνικό χάρισμα. Είναι ζήτημα εκπαίδευσης των πολιτών. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Με αφορμή την πρωτοσέλιδη συνέντευξη του κ Πανούση στα ΝΕΑ, άνοιξε επίσης συζήτηση μεγάλη σχετικά με τον ρόλο της αστυνομίας στην σημερινή Ελλάδα. Τι αστυνομία θέλουμε; Χρειαζόμαστε ειδικές μονάδες όπως τα ΜΑΤ;

Δύσκολες οι απαντήσεις αλλά όχι αδύνατες. Αστυνομία φυσικά χρειαζόμαστε –το κράτος είναι ταξικό πάντα και η καταστολή μια από τις λειτουργίες του–, αλλά θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αποκτήσει έναν διαφορετικό προσανατολισμό.

Θα μπορούσε πχ να απαγορευτεί η γενικευμένη χρήση των ΜΑΤ στην καταστολή των όποιων κινητοποιήσεων.

Θα μπορούσε επίσης να απαγορευτεί η οπλοφορία των δυνάμεων της τάξης, όταν επιφορτίζονται με καθήκοντα αστυνόμευσης διαδηλώσεων.

Θα μπορούσε να επιβληθεί, ουσιαστικά, εκείνο που ο νόμος ρητά προβλέπει και κανείς δεν ακολουθεί.

Κάθε όργανο της τάξης θα πρέπει να φέρει διακριτικά και, αν δεν το πράττει, να υφίσταται αυστηρές διοικητικές κυρώσεις.

Θα μπορούσε επίσης να απαγορευτεί η χρησιμοποίηση των αστυνομικών δυνάμεων σε ρόλο security προστασίας ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων, όπως συμβαίνει πχ στις Σκουριές τα τελευταία χρόνια ή στα ποδοσφαιρικά γήπεδα κάθε Κυριακή.

Όλα αυτά αποτελούν στοιχειώδεις δημοκρατικές παρεμβάσεις, μπορούν να γίνουν αύριο, και δεν απαιτούν μια επαναστατική κυβέρνηση για να εφαρμοστούν.

Το πιο σημαντικό όμως κομμάτι της αριστερής παρέμβασης στην ελληνική κοινωνία αφορά τους μηχανισμούς της εκπαίδευσης.

Η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί δραστήρια στην αξιοποίηση της διεθνούς εμπειρίας (πχ Φινλανδία) και στην άμεση υιοθέτηση πρακτικών ανάπτυξης της πρωτοβουλίας και εκπαιδευτικής ανεξαρτησίας σε τοπικό επίπεδο.

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σε κάθε σχολείο να συνεργάζονται με τους μαθητές τους, να καθορίζουν το πρόγραμμα εκπαίδευσης ανάλογα με τις ανάγκες του συγκεκριμένου σχολείου, να επιλέγουν τα εκπαιδευτικά μέσα που θα χρησιμοποιούν, να αποφασίζουν τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι εσωτερικά θα αξιολογούν το έργο τους.

Ας το πάρουμε απόφαση. Όποια ελπίδα υπάρχει αστράφτει ακόμα στα πρόσωπα των παιδιών μας. Πρέπει να τα βοηθήσουμε να γίνουν διαφορετικά από μας. Να τους καλλιεργήσουμε άλλα ιδανικά και νέες ικανότητες.

Σε γενικές γραμμές, η ελληνική κοινωνία πρέπει να προσπαθήσει σκληρά στο να ελέγξει και να περιορίσει τις επιπτώσεις της κρίσης σήμερα, όμως χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ να επικεντρώσει και να επενδύσει στο μέλλον.

Και πριν από όλα, να ξεμπερδέψει με την διαπλοκή. Να αντιμετωπίσει το κορυφαίο ζήτημα της απουσίας δικαιοσύνης από την χώρα.

Ο διάλογος πρέπει να συνεχιστεί και οι προτάσεις φυσικά δεν εξαντλούνται μέσα σε λίγες γραμμές. Η απάντηση στο ερώτημα τι είδους πολιτική και τι είδους αριστερά θέλουμε θα πρέπει να ξεκινήσει πάλι από την αφετηρία της ειλικρίνειας απέναντι στους πολίτες.

Οι πολιτικοί της Αριστεράς δεν θα έπρεπε να είναι –τουλάχιστον- ψεύτες. Όπως πχ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος που διέψευσε, χλιαρά είναι η αλήθεια, την δέσμευση πόρων του δημοσίου (πχ αποθεματικά διαφόρων ταμείων, νοσοκομείων και της νομαρχίας Αθηνών) σε swaps ύψους 49 δισ., προκειμένου να καταβληθούν μισθοί και συντάξεις.

Η αποκάλυψη ανήκει στον νομικό σύμβουλο των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μηλιαράκη και αναδείχθηκε τις τελευταίες μέρες από τον οικονομολόγο κ. Καζάκη.

Αν είναι αλήθεια, μιλάμε για τεράστιο σκάνδαλο και η κυβέρνηση οφείλει να δώσει στην δημοσιότητα όλα τα στοιχεία.

Ακόμα οι πολιτικοί της Αριστεράς θα πρέπει να έχουν την παρρησία να ενημερώνουν στα ίσια τους πολίτες σχετικά με τις προτάσεις και την πορεία των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές.

Όχι μέσω διαρροών στον ξένο οικονομικό τύπο.

Η εμπιστοσύνη είναι πάνω από όλα μια σχέση αμφίδρομη και δεν μπορεί κάποιος να την επικαλείται μονάχα όταν χρειάζεται την υποστήριξη ή την ανοχή των πολιτών.

Κλείνω επιστρέφοντας στα ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο της αστυνομίας, η οποία αναμφίβολα αποτελεί φωλιά φασιστικών και αντιδημοκρατικών αντιλήψεων.

Τι πρέπει όμως να γίνει; Να απολυθεί το 40% του προσωπικού της Ελληνικής Αστυνομίας;

Προφανώς, όχι.

Εκείνο που χρειάζεται είναι η υιοθέτηση πολιτικής μηδενικής ανοχής σε φασιστικές πρακτικές των αστυνομικών δυνάμεων και φυσικά να αλλάξει εκ βάθρων η εκπαίδευση των αστυνομικών αξιωματικών και μη.

Όλοι όσοι διδάσκουν στις αστυνομικές σχολές από αύριο στα σπίτια τους και όποιος σπουδαστής υιοθετεί συμπεριφορές σαν αυτές που είχες αναδείξει και εσύ, Πιτσιρίκο, παλαιότερα, αποβολή και καινούργια καριέρα κάπου αλλού.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ.Και για να μην ξεχνιόμαστε. Carthago [Europa] delenda est!

(Αγαπητέ Ηλία, δεν βλέπω και πολλούς Έλληνες πρόθυμους για διάλογο. Πέντε χρόνια μετά την χρεοκοπία, οι περισσότεροι διατηρούν τις βεβαιότητές τους. Είπαμε, η Ελλάδα είναι γεμάτη παρεξηγημένες και αδικημένες μεγαλοφυΐες. Άλλο που οι περισσότεροι δεν ξέρουν ούτε ορθογραφία. Για να γίνει δημόσιος διάλογος, πρέπει οι πολίτες να καταλαβαίνουν τουλάχιστον τη σημασία των λέξεων. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως συμβαίνει αυτό. Στην Ισλανδία έγινε και κάτι άλλο: ο πρωθυπουργός της εποχής της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος της Ισλανδίας οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη -μαζί με τρεις υπουργούς- και κρίθηκε ένοχος για αμέλεια. Έστω, αυτό. Εδώ, ο Κώστας Καραμανλής, ο πρωθυπουργός των κυβερνήσεων που έστειλαν το δημόσιο χρέος στο θεό, σφύριζε αδιάφορα, και, αν έχω καταλάβει καλά, η σημερινή κυβέρνηση τον θεωρεί αθώο -και θέλει να ξεκινήσει την εξεταστική επιτροπή από το 2009, για να μάθουμε πώς οδηγήθηκε η χώρα στα μνημόνια-, αν και ο Αλέξης Τσίπρας το 2011 είχε μιλήσει στη Βουλή για τις ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή για την χρεοκοπία της χώρας. Δηλαδή, απατεώνες όλοι. Λες και θα υπήρχαν Μνημόνια, αν δεν υπήρχε χρεοκοπία. Η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου -πρωτοκλασάτου υπουργού των κυβερνήσεων Καραμανλή- στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη σημερινή κυβέρνηση δεν ήταν τυχαία και αποδεικνύει περίτρανα την διάθεση κουκουλώματος αυτών που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία. Ηλία, η Ελλάδα είναι μόνο για τους ολιγάρχες. Το παιχνίδι είναι στημένο και η τράπουλα σημαδεμένη. Όποιος θέλει να κοροϊδεύει τον εαυτό του, μπορεί να πιστεύει άλλα. Αλλά η αλήθεια της χώρας βγάζει μάτι. Αν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας, η σαπίλα όλο και θα απλώνεται. Δεν πρόκειται να υπάρξει καμία πρόοδος για την Ελλάδα, αν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας το 2010. Να είσαι καλά.)

Κάποιες σκέψεις για την διακυβέρνηση σήμερα