ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αν ήξερα πως ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το δημοψήφισμα για να επικρατήσει το ΝΑΙ -ή έστω το ΟΧΙ με ελάχιστη διαφορά-, θα του έκανα το χατίρι και θα ψήφιζα ΝΑΙ ή μάλλον δεν θα ταξίδευα τόσα χιλιόμετρα για να έρθω στην Αθήνα και να ψηφίσω.

Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας δεν με προειδοποίησε.

Αντιθέτως, ο Αλέξης Τσίπρας πήγε την Παρασκευή πριν το δημοψήφισμα στο Σύνταγμα και είπε πως οι Έλληνες επιστρέφουν τα τελεσίγραφα, ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν το τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα «Όσα κοστίζουν μια δραχμή, για άλλους κοστίζουν μια ζωή».

Πώς να καταλάβω εγώ -μετά από όλα αυτά- ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε τον θρίαμβο του ΟΧΙ που ήρθε δυο μέρες μετά;

Δεν μου έκανε κάποιο νόημα.

Φαντάζεται κάποιος έναν πρωθυπουργό να κάνει δημοψήφισμα, να υποστηρίζει το ΟΧΙ, και μια εβδομάδα μετά να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το δημοψήφισμα και να υπογράφει νέο Μνημόνιο με ακόμα χειρότερους όρους από αυτούς που υπήρχαν πριν το δημοψήφισμα;

Και μάλιστα ο πρωθυπουργός αυτός να ανήκει σε μια αριστερή κυβέρνηση;

Είμαι σε θέση να ξέρω πως, ακόμα και τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας -πριν ο Αλέξης Τσίπρας συμφωνήσει στις Βρυξέλλες-, υπήρχαν κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν βέβαια πως ο Τσίπρας δεν πρόκειται να υπογράψει.

Δεν ήταν απλά βέβαιοι ότι δεν θα υπογράψει, έκοβαν το χέρι τους ότι δεν θα υπογράψει.

Προσπαθώντας να αντιληφθώ τι ήθελε να κάνει τελικά ο Αλέξης Τσίπρας με το δημοψήφισμα, καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν ήταν μια κίνηση για την δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία -όπως είχα πιστέψει αρχικά- αλλά ένας τρόπος να παραιτηθεί.

Ο Αλέξης Τσίπρας πίστεψε πως θα επικρατήσει το ΝΑΙ και θα μπορούσε να δηλώσει παραίτηση.

Ακόμα και η ψηφοφορία με το νομοσχέδιο για τα προαπαιτούμενα στη Βουλή ήταν σαν να έλεγε στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ «ρίξτε με».

Αλλά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον έριξαν.

Οι πολίτες ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν του έκαναν το χατίρι.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν μια ακόμα ευκαιρία την επόμενη Τετάρτη.

Η όλη φάση με τον Αλέξη Τσίπρα μου θυμίζει εκείνο το τραγούδι που λέει «άσε με να φύγω, σε παρακαλώ, όλο και πιο λίγο, κάθε μέρα ζω».

Αν δεχτούμε πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο ηγέτης μας, ο αρχηγός μας, εμείς βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση.

Είναι σαν να γίνεται πόλεμος και οι εχθροί να έχουν πιάσει αιχμάλωτο τον αρχηγό μας.

Τον έχουν δέσει χειροπόδαρα, τον έχουν φιμώσει και τον έχουν βάλει μπροστά από τον στρατό τους.

Αυτοί μας χτυπάνε αλύπητα αλλά εμείς δεν μπορούμε να τους πυροβολήσουμε γιατί φοβόμαστε μην σκοτώσουμε τον αρχηγό μας.

Στο βλέμμα του αρχηγού φαίνεται η επιθυμία να τον σκοτώσουμε και να τους πολεμήσουμε αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να το κάνει.

Εν τω μεταξύ, οι εχθροί συνεχίζουν να μας λιανίζουν.

Κι εμείς, πρέπει επιτέλους να πάρουμε μια απόφαση.

Εγραψε:
Pitsirikos