ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Μου είναι πάρα πολύ εύκολο ν’ αρχίσω να ρίχνω πύρινα βέλη εναντίον του Αλέξη Τσίπρα. Μάλιστα, ο θερινός μποναμάς που μας έφερε μου γεμίζει τη φαρέτρα από μόνος του, και το κάνει ακόμα πιο εύκολο. Παιχνιδάκι ενός πιτσιρίκου.

Αν το κάνω, αν αρχίσω να ρίχνω τα βέλη μου, η αύξηση της αναγνωσιμότητας του μπλογκ μου θα εκτιναχθεί. Ζούμε μέρες μεγάλης απογοήτευσης και ο απογοητευμένος ζητάει κάπου να ξεσπάσει. Ο… σούπερ αριστερός ψοφάει για κριτική που δεν οδηγεί πουθενά, ενώ ο δεξιός άλλο που δεν θέλει, για να αισθανθεί ότι δικαιώνεται.

Δεν πιστεύω να νομίζετε ότι θα χάσω από αναγνώστες μου τους φανατικούς τσιπρικούς. Χα, ας γελάσω! Ρε σεις, τότε είναι που θα με διαβάζουν οι τσιπρικοί. Για να τους τη δίνω στα νεύρα και να με βρίζουν. Χρόνια τώρα το Μέγκα, ο Αντένα κ.τ.λ. έχουν στήσει αυτή τη φάμπρικα με τους εξοργισμένους τηλεθεατές.

Μόνο που, αν είναι να το κάνω, καλυτερα να επαναφέρω, με την ευκαιρία, τις διαφημίσεις στο μπλογκ μου. Τόσο καιρό πλήρωνα, ο ηλίθιος, από το υστερημά μου για να μην υπάρχουν. Πίστευα ότι δείχνει σεβασμό στον αναγνώστη.

Χμ… Δεν ξέρω αν έκανα καλά τελικά που τις έβγαλα τις διαφημίσεις. Απ’ ό,τι βλέπω, άλλοι μπλόγκερ τις κυνηγάνε, και όχι μόνο δεν το κρύβουν αλλά το περηφανεύονται κιόλας –δίνουν και συμβουλές για το πώς μπορείς να ξεπεράσεις την κρίση από την παραλία με μόνο εργαλείο ένα πληκτρολόγιο. Και βλέπω ότι και περισσότερους αναγνώστες έχουν, και πιο εύκολη την έχουν την κριτική τους, και πιο πολύ περνάει η μπογιά τους, και για πιο ανιδιοτελείς περνιούνται. Σας λένε και χάπατα στα ίσα. Κι όσο σας λένε χάπατα, τόσο τους διαβάζετε.

Α! Δημοσιεύουν και τα email σας. Παλιά καλή τεχνική. Από τους πρώτους που την είχαν ξεκινήσει ήταν ο Γιώργος ο Κουρής στην Αυριανή, όταν ακόμα δεν υπήρχαν μπλογκ κι ο καθένας από μας ήταν… πιτσιρίκος.

Ιερή ώρα για τον Γιώργο Κουρή, όταν καθόταν μόνος στο γραφείο του, για να γράψει τις επιστολές των αναγνωστών προς την Αυριανή. Και ιερή η αντίστοιχη στήλη στην εφημερίδα. Της δουλειάς ήταν και ήξερε ότι η μέθοδος αυτή δείχνει ότι έχεις πολλούς αναγνώστες, ότι αυτοί νοιάζονται και πονάνε, και ότι, ακριβώς επειδή νοιάζονται, σε διαβάζουν. Πείθει αυτό.

Όχι ότι ο Γιώργος Κουρής ήταν ο μόνος που το έκανε. Ο Χρήστος Λαμπράκης, λόγου χάρη, δεν πήγαινε πίσω. Ώρα να μάθετε μάλιστα (τι σημασία έχει τώρα πια…) ότι ο Χρήστος Λαμπράκης υπέγραφε τις δικές του επιστολές προς το Βήμα ως «Νίκος Αθηναίος». Όπως καταλαβαίνετε, αυτές δημοσιεύονταν πάντα σε περίοπτη θέση.

Όχι ότι συγκρίνονται τα μεγέθη: Τι σύγκριση να γίνει ανάμεσα σε μια σαύρα κι ένα κροκόδειλο… Τι σύγκριση να γίνει ανάμεσα σ’ ένα νεκρό ή ένα γερόντι κι έναν πιτσιρίκο…

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ίδια μέθοδος, να ξέρετε, φέρνει σ’ ένα μπλογκ ένα πρόσθετο όφελος. Εξασφαλίζει περισσότερα και συχνότερα δημοσιεύματα, πράγμα που ανεβάζει άμεσα την κατάταξη του μπλογκ σε αναγνωσιμότητα, και άρα αυξάνει άμεσα τις διαφημίσεις και συνεπώς άμεσα τα έσοδα.

Είναι αλήθεια τελικά ότι για κάποιους το Μνημόνιο είναι ευλογία. Λίγο άμα ξέρεις τη δουλειά, το πώς μπορείς να επωφεληθείς είναι μια ευκολάρα. Και το μεροκάματο παραμένει εγγυημένο, για όσο καιρό δεν θα διστάζεις να εντοπίζεις μια προδοσία ακόμα και μέσα στην ελπίδα.

Κι ίσως τελικά να επιτρέπονται οι συγκρίσεις… Για σκεφτείτε: Κι ο Λαμπράκης ήταν κάποτε πιτσιρίκος και μεγάλωσε μέχρι που έγινε θεόρατος, παίζοντας μια με την ελπίδα και μια με την προδοσία, με το αζημίωτο φυσικά.

sotosblog