ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

«together we stand, divided we fall»
Hey you, Pink Floyd
Φτάνουν οι θρήνοι και οι ιερεμιάδες. Αρκεί με την απόγνωση και την κατάθλιψη. Θα “ρθουνε και χειρότερα, το ξέρουμε. Κι όσο μένουμε με το κεφάλι σκυμμένο τόσο θα μας πατάνε.

Δείτε τι αλήθεια συμβαίνει.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν ολέθρια και σωτήρια.

Άθελα της μας έδειξε ολοφάνερα τις αλυσίδες μας, τις αλυσίδες όλων. Γιατί όποιος δεν κινείται δεν καταλαβαίνει ότι φοράει αλυσίδες.

Οι προηγούμενες κυβερνήσεις ξεκινούσαν τη θητεία τους με την απρόσκοπτη αποδοχή όλων των εντολών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Τσίπρας, είτε γιατί το πίστευε είτε για να κερδίσει τις εντυπώσεις, τις εκλογές και την εξουσία, ξεκίνησε αλλιώς: Υποστηρίζοντας ότι μπορεί, αυτός και οι ιππότες του που λένε ένα «ν», να κερδίσει τον πόλεμο -ή έστω μία μάχη- μέσα στην Ευρώπη, αντιμέτωποι με την τραπεζο-πολεμική μηχανή της Αγοράς.

Κατατροπώθηκε.

Υπέγραψε συνθηκολόγηση άνευ όρων.

Η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα και οι δορυφόροι της έριξαν τις ατομικές τους βόμβες, έκλεισαν τις τράπεζες.

Και σίγουρα θα μπορούσαν να κάνουν πολύ χειρότερα, αφού είναι ανήλεοι.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι πολύ πιο αδυσώπητος απ” τον ναζισμό, τον σταλινισμό, τον ιμπεριαλισμό.

Όσοι έχετε αμφιβολίες δείτε τι έκανε στη Χιλή και σ” όλη τη Λατινική Αμερική. Στην Ασία και στην Αφρική. Θυμηθείτε τη Γιουγκοσλαβία. Δείτε τη Συρία, το Ιράκ, όλη τη Μέση Ανατολή.

Τρομάξατε; Καλά κάνατε. Μην ελπίζετε, ούτε μια στιγμή, ότι οι «Θεσμοί» θα λυπηθούν το τομάρι σας και τα παιδιά σας.

Χάρη στο φιάσκο του ΣΥΡΙΖΑ τα προσχήματα έπεσαν και φανερώθηκε το αληθινό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ευρωκρατία θέλει να καταργήσει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.

Όχι μόνο τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία ή την αξιοπρέπεια -κι εκείνο το νεφελώδες pursuit of happiness που αναφέρεται στο Σύνταγμα μιας χώρας όπου η δημόσια υγεία είναι ανύπαρκτη και το 10% του πληθυσμού ζει στα όρια της φτώχειας.

Όχι. Θέλει να κάνει το ρεύμα και το νερό αγαθά πολυτελείας.

Θέλει να καταστρέψει όλους τους ελεύθερους (μικρούς) επαγγελματίες και να τους κάνει υπάλληλους των Μεγαλοεταιρειών (που μένουν αφορολόγητες).

Θέλει να μας στερήσει τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία, κάθετι δημόσιο κι όχι ιδιωτικό.

Να αναγκάσει τους αγρότες να καλλιεργούν σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές οδηγίες.

Να εξοντώσει τους άχρηστους συνταξιούχους.

Να μοιράσει τη γη, το υπέδαφος, κάθε πόρο και κάθε πολιτιστικό μνημείο, σε εκείνους που θα τα εκμεταλλευτούν εμπορικά και αποκλειστικά.

Να δημιουργήσει ένα έθνος πληβείων, που θα εκλιπαρούν για μια δουλειά στα εργοστάσια της Γερμανίας.

Έχει ξαναγίνει, δεν είναι η πρώτη φορά. Αλλά τώρα είναι πιο αδίστακτοι από ποτέ, γιατί δεν υπάρχει αντίπαλο δέος, δεν υπάρχει αντίπαλος, είναι μόνο η ΤΙΝΑ και τα μυρμήγκια, η πλέμπα, οι λούμπεν, ο δίχως ταξική συνείδηση λαός.

Μοιάζουν ανίκητοι, αυτό προσπαθούν να μας πείσουν, αλλά είναι ένα φαραωνικό κατασκεύασμα με πήλινα πόδια. Γι” αυτό θα καταστραφεί απ” τη βάση, απ” τον λαό που τόσο περιφρονούν και τόσο φοβούνται.

Στις 5 Ιουλίου του 2015 κανείς, ούτε καν η ελληνική κυβέρνηση, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ένας λαός τόσο τρομοκρατημένος, στα όρια της εξαθλίωσης, με το πιστόλι στον κρόταφο και το κεφάλι στο στόμα του λύκου θα τολμούσε να πει: «Α γαμήσου!»

Ο λύκος τρόμαξε και δάγκωσε, όμως εκείνο το ΟΧΙ θα μείνει μέσα του, σαν μια ακίδα που μπήκε στο αίμα του, μέσα στο σύστημα του, και προχωράει για την καρδιά.

Ίσως να μην είναι το τέλος του θηρίου ούτε η αρχή του τέλους, αλλά είναι το τέλος της αρχής.

Αυτός ο παράλογα οργανωμένος κόσμος της Αγοράς, όπου οι άνθρωποι και το περιβάλλον είναι ασήμαντοι, ξεκίνησε να καταρρέει.

Εμείς, ως άνθρωποι, ως πλέμπα, ως λαός, ως έθνος, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε, ό,τι κι αν γίνει. Όπως οι Εβραίοι επέζησαν από χιλιάδες χρόνια εξορίας και διώξεων, όπως οι Αρμένιοι θυμούνται ποιοι είναι, όπως οι Ζαπατίστας αγωνίζονται ενάντια στον κόσμο, έτσι κι οι Έλληνες, αρχαίοι όσο κι η γλώσσα που μιλούν, όπως και κάθε έθνος, θα υπάρχουν για πολύ περισσότερο καιρό απ” τους τυράννους και τις αυτοκρατορίες τους.

Και πιο πολύ, πέρα από έθνη, θρησκείες, φυλές και πεποιθήσεις, θα μείνει ο Άνθρωπος.

Ο άνθρωπος που αρνείται να χαθεί, που αρνείται να υποταχθεί, ο άνθρωπος που αρνείται, χαμογελώντας, μ” ένα γαρύφαλλο κι ένα χέρι να τον στηρίζει.

Αυτόν τον άνθρωπο, που σταματάει να φοβάται, τίποτα δεν μπορεί να τον νικήσει.

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο ταπεινά, πολύ ταπεινά, στους 27 ανθρώπους που δολοφονήθηκαν στο Σουρούτς.

http://sanejoker.info/2015/07/we-will-never-die.html