ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η «έντιμη» συμφωνία ολοκληρώθηκε μπροστά στα μάτια ενός έκπληκτου λαού που φώναζε μάταια με βουβή φωνή – Αλέξη φύγε, μην υπογράφεις…

Το “ελληνικό” λαϊκό συμπέρασμα θα το ονομάσει προδοσία και λάκισμα της τελευταίας στιγμής, ενόσω εκείνου από το εξωτερικό κάνει λόγο για πραξικόπημα της Ε.Ε. και προσπαθεί να ηρωοποιήσει τον Τσίπρα.

Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ό,τι ζητήθηκε και απαιτήθηκε από την τωρινή κυβέρνηση ήταν οι απαιτήσεις των δανειστών από τις προηγούμενες κυβερνήσεις που δεν ήθελαν να αναλάβουν άλλο πολιτικό κόστος και λαϊκή κατακραυγή, πιθανώς και εξεγέρσεις. Έτσι δουλεύει το σύστημα και κερδίζει χρόνο, βάζει μπροστά ελεγχόμενα “επαναστατικά” κινήματα, κόμματα και τάσεις, ώστε δουλεύοντας ως κυματοθραύστης και κερδίζοντας πολύτιμο χρόνο να προωθήσει τα ήδη αποφασισμένα.

Μια αριστερή κυβέρνηση που πρώτα χορήγησε δωρεάν αξιοπρέπεια σπέρνοντας σπόρους (μεταλλαγμένους) εθνικής περηφάνειας, ήρθε η ώρα να θερίσει τους καρπούς με μεγάλο κόστος.

Ο Τσίπρας ανέλαβε να κάνει όλη τη “σκατοδουλειά” που δεν ήθελαν να κάνουν οι προηγούμενοι που ήδη είχαν κάνει πολλά, και μάλιστα κάτω από ζητωκραυγές και λαϊκό θαυμασμό.

Εδώ δεν θυμώνουμε. Υποκλινόμαστε στον εχθρό που δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάμε. Έχουν στρατηγική, έχουν ανάλυση λαϊκής ψυχολογίας, έχουν όλη την “εργαλειοθήκη” της κοινωνικής μηχανικής. Με τις υγείες μας και στα δικά μας, καιρός είναι να αποκτήσουμε μια από τα ίδια όπλα!

Ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε με το ν και με σ όλα τα προαπαιτούμενα, γνώριζε ότι δεν υπάρχει άλλο περιθώριο εκπτώσεων αφού δεν το παρείχαν στους προηγούμενους μνημονιακούς. Το εξάμηνο θέατρο διαπραγματεύσεων που κορυφώθηκε με το φιάσκο του δημοψηφίσματος και τα φονικά για την οικονομία capital controls, ολοκλήρωσαν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να μπει η υπογραφή στη «βιώσιμη» λύση.

«Βιώσιμη», όχι με την έννοια που την αντιλαμβάνεται ο κοινός νους, αλλά με την έννοια που την αντιλαμβάνονται οι γκλομπαλιστές -ΚΑΙ ΌΧΙ ΑΠΛΆ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΊΟΙ- αυτή της Ατζέντας 21.

Δεν έχουμε τελειώσει. Μόλις τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και η χρεοκοπία που τάχα αποφεύχθηκε θα την ξαναβρούμε μπροστά μας. Στο μεταξύ εμείς καιρός είναι να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε γιατί το καράβι θα κουνήσει ακόμα πιο πολύ. Μέχρι το 2020 οι παγκόσμιες θάλασσες ολοένα θα αγριεύουν σε πολλούς τομείς και παράλληλα, γι’ αυτό εκτός από τη μέριμνα μας πως και πότε θα καταφέρουμε να πετάξουμε στο νερό τους παγκόσμιους πειρατές, στο μεταξύ κι εμείς θα πρέπει να μάθουμε να «Επιβιώνουμε». Ο ένας με τον άλλον θα μάθουμε κι όλοι μαζί από τη γνώση μιας συλλογικής συνείδησης που έχει ήδη αφυπνιστεί παγκόσμια.

Δεν θέλει θυμό, δεν θέλει απογοήτευση, θέλει ελπίδα και όρεξη να Γίνουμε η Αλλαγή που θέλουμε να Δούμε!