ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πού βρισκόμαστε λοιπόν, μια εβδομάδα μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου από τον Αλέξη Τσίπρα; Ας δούμε κάποια χτυπητά σημεία.

Θεωρώ την συνέντευξη του πρωθυπουργού στην ΕΡΤ, ως την πλέον έγκυρη πηγή πληροφόρησης για τις απόψεις του. Σ’ εκείνη τη συνέντευξη, ο Αλέξης Τσίπρας υποστήριξε καταρχήν ότι διεπίστωσε πως «δεν υπάρχει εναλλακτική»· με δυο λόγια, σφράγισε την κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δικαίωσε όλους όσους υποστήριζαν ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «μια απάτη» (αλλά τότε, ο ίδιος τι ήταν;). Ταυτόχρονα, ομολόγησε ότι ουδέποτε διέθετε εναλλακτικό σχέδιο για την περίπτωση που οι υποθέσεις του δεν θα επιβεβαιώνονταν. Είπε δηλαδή, ότι διεκδίκησε (και κατέκτησε την πρωθυπουργία) με μια εντελώς αντίθετη προοπτική, αλλά τέλος πάντων, όπως ήρθαν τα πράγματα, τώρα θα συνεχίσει στον δρόμο που του επέβαλε ο Σόιμπλε (γιατί;). Είπε ακόμα ότι «υπερτίμησε την δύναμη της Δημοκρατίας». Μια πραγματικά επικίνδυνη δήλωση, που ευτυχώς για εκείνον (και για τη χώρα) πέρασε στα ψιλά, χωρίς να επισημανθεί ότι πρόκειται (η δήλωση καθεαυτή) για καθαρή υπονόμευση της Δημοκρατίας στο συμβολικό επίπεδο και συνακόλουθα κάλεσμα των πολιτών σε μαζική αποστράτευση (ο όρος «η Βάρκιζα της αστικής δημοκρατίας» μου έρχεται στο μυαλό).

Από εκεί και πέρα, μια πλειάδα ΜΜΕ έχουν ξεκινήσει έναν διπλό αγώνα. Καταρχήν, να συσπειρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα. Άρθρα με τίτλο «Αριστερός Εθνάρχης» [1], άλλα, εξίσου γραφικά άρθρα που χαρακτηρίζουν τον πρωθυπουργό «εξάγγελο του Ήλιου» [2] και γενικά, μια αναίσχυντη (τουλάχιστον για τις παραδόσεις της Αριστεράς) προσπάθεια μετατροπής πολιτών σε οπαδούς – του πρωθυπουργού, βεβαίως. Ο κ. Τσίπρας, μετατρέπεται σε «μαρμαρωμένο βασιλιά της Αριστεράς», ο οποίος προφυλαγμένος από τη σπάθα του κτηνώδους Οθωμανού Σόιμπλε και των βασιβουζούκων του, περιμένει τη στιγμή να πεταχτεί και πάλι, σαλπίζοντας τον παιάνα της κοινωνικής δικαιοσύνης, στα τείχη της Ελληνικής (πάλαι ποτέ) Δημοκρατίας. Του τόπου, ο οποίος (έτσι μας είπαν) θα γίνει η Βασιλεύουσα των Ευρωπαϊκών αξιών – αλλά μέχρι τότε, υπομονή, θα συνεχιστεί η λειτουργία του ως θαλάμου βασανιστηρίων της Κομισιόν.

Το πράγμα θα ήταν απολύτως γελοίο, αν δεν ήταν τραγικό για το πλήθος των πολιτών που ακόμα και την 12η ώρα, στάθηκαν όρθιοι στο κάλεσμα του πρωθυπουργού στο δημοψήφισμα, προσφέροντας μια δεσμευτική, συνταγματικά, απόφαση. Απόφαση την οποία ο ίδιος, με πρωτόγνωρη για τον ίδιο αποφασιστικότητα, έσπευσε να πετάξει στα απορρίμματα.

Ταυτόχρονα, ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς» πρέπει να προφυλαχθεί κι από τον «εσωτερικό εχθρό». Αυτός, ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Γιάνη Βαρουφάκη («αυτός φταίει, όσο και ο Σόιμπλε, παρέσυρε το παλικάρι»), στην Ζωή Κωνσταντοπούλου (που «συμπλέει με την Χρυσή Αυγή» κατά τον Ύπατο των γραφικών, Φίλη), στον Παναγιώτη Λαφαζάνη (τον «σταλινικό που θα κατελάμβανε το Νομισματοκοπείο και θα άδειαζε τις θυρίδες του κοσμάκη»), τον Κώστα Λαπαβίτσα (με το ακλόνητο επιχείρημα «δε μας …χέζεις κι εσύ ρε Λαπαβίτσα») κι άλλους. Τα καλά ΜΜΕ που έχουν αναλάβει το λανσάρισμα της νέας κόκκινης (κατακόκκινης) μηλιάς, ταυτοχρόνως ξιφουλκούν στην καλή μάχη εναντίον των «εχθρών» αυτών, αλλά κι όσων άλλων προκύψουν τώρα ή αργότερα. Γιατί, δεν πρέπει να φανεί ότι ο μαρμαρωμένος Βασιλιάς, μπορεί να είναι και μπάμπουσκα. Μια χαρά.

Ή μήπως, όχι;

Ποια είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτή την – χωρίς προηγούμενο – κατάσταση αποδομητικής γελοιότητας; Καταρχήν δεν πρέπει να εμπλακεί σε αυτή την κατάσταση που ενορχηστρώνεται από τα γνωστά κυκλώματα διαπλοκής. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν κάθε πολιτικός οργανισμός, υπάρχει και λειτουργεί στη βάση συγκεκριμένων διαδικασιών που περιγράφονται με σαφήνεια. Οι διαδικασίες αυτές οδηγούν στη λήψη αποφάσεων. Αυτές με τη σειρά τους, επανενεργοποιούν τις διαδικασίες για τη λήψη νεώτερων αποφάσεων κ.ο.κ. Αν ένα κόμμα δεν λαμβάνει αποφάσεις, είναι απλώς ανύπαρκτο. Ο οργανισμός, αποτελείται από μέλη, με σαφώς προσδιορισμένη την ιδιότητά τους ως μελών, των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών τους. Αυτή είναι η βάση λειτουργίας κάθε οργανισμού, άρα και κάθε πολιτικού οργανισμού και κατά συνέπεια και του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα Μπααθικού τύπου, με ελαστικές διαδικασίες και ασαφή όρια, του οποίου ηγείται κάποιος Σαντάμ Χουσεΐν ή Μουαμάρ Καντάφι. Δεν είναι μια φυλή συσπειρωμένη πίσω από την φωτεινή ηγεσία οποιουδήποτε Τσίπρα, Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου κλπ (ο κ. Βαρουφάκης δεν είναι μέλος). Αυτό, δεν έχει να κάνει με οποιαδήποτε «ιδεολογική καθαρότητα»: αντιθέτως, η τήρηση των διαδικασιών επιτρέπει τον ιδεολογικό αναπροσανατολισμό οποτεδήποτε το κόμμα αποφασίσει ότι χρειάζεται (αυτή είναι η δύναμη των αποφάσεων).

Κατά συνέπεια, δεν χρειάζεται να ανακαλύψει κανείς την Αμερική σχετικά με το ποια είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ στην κατάσταση αυτή: δικαιούται και υποχρεούται να λάβει τις σχετικές αποφάσεις, να καθορίσει τη θέση του στη νέα κατάσταση. Κόμμα που δεν αποφασίζει δεν είναι κόμμα. Και υπενθυμίζουμε ότι το κόμμα δεν είναι βεβαίως αποκομμένο από την κοινωνία (πώς θα μπορούσε άλλωστε), αλλά βεβαίως, το κόμμα δεν αποτελείται από την κοινωνία αλλά από τα μέλη του. Ας κληθούν λοιπόν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ζητούν ήδη πολλές Νομαρχιακές Επιτροπές του κόμματος, σε έκτακτο συνέδριο. Ας αποφασίσουν οι ίδιοι κι οι ίδιες για τη στάση τους ως πολιτικός οργανισμός απέναντι στις νέες εξελίξεις, οι οποίες στην πράξη ανατρέπουν τις προηγούμενες αποφάσεις τους. Οι διαδικασίες υπάρχουν. Και, χρόνος δεν υπάρχει: ο κίνδυνος της διάλυσης ελλοχεύει, με την «ευγενή προσφορά» της διαπλοκής.

1. http://tvxs.gr/news/ellada/aristeros-ethnarxis

2. http://www.avgi.gr/article/5713266/metrise-kaloskepsou-simadepse

* Διδάσκων στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας & Επικοινωνίας του Πανεπιστήμιο Αιγαίου

http://www.imerodromos.gr/kai-tora-ti-syriza/