Πηρες το δακρυ και το εκανες προσευχη και οταν εβγαινε κ ετρεχε απ΄τα ματια σου, το πηρα και το εκανα αγκαλια, μου ειχε πει η δικη μου νεραιδα και το κρατησα ΄΄τα δακρυα που πεφτουν γινονται αγκαλιες», ενα δακρυ που καθως επεφτε σχηματιστηκε κλειδι, βρηκε το παλιο, βρωμικο, σκονισμενο κουτι και το ξεκλειδωσε.. και απο εκει αρχισαν να στροβιλιζονται στον αερα, σαν αναμοθυελλες, λογια που ειπωθηκαν και πληγωσαν αυτια που ακουγαν, φιλια που δεν ξεδιψασαν στο φιλι, παρεμειναν με τη λαχταρα του, διψασμενα να αναπνεουν με δυσκολια και σιγα, σιγα ετοιμα πια να ξεψυχησουν, φανηκες εσυ και εδωσες ανασα σε ζωη που ηδη εγγραφε με μαυρα γραμματα σε λευκη κολλα το θανατο της, ηρθες με το κλειδι σου, απο δακρυ σχηματισμενο και ανοιξες οτι ολοι εβλεπαν και αλλαζαν κατευθειαν το βλεμμα τους,μην τυχον και λερωθουν. Ενα παλιο, βρωμικο,σκονισμενο κουτι και αυτο σαν να σε αναγνωρισε, αρχισε να σου ζηταει λογια να του πεις ψιθυριστα στο αυτι, ανασες δικες σου να ζεσταθει και αγκαλιες να φυλακισει οτι για παντα ηθελε να πεταξει ελευθερο και εσυ το πηρες μαζι σου, του εδωσες τα ομορφοτερα σου λογια, του ζωγραφισες εικονες, το φυλαξες, το κρατησες αγκαλια, το καθαρισες και το ειχες παντα εκει στην ιδια θεση να σου θυμιζει πως οι σκεψεις γεννιουνται και πεθαινουν σε ενα κουτι που εσυ καθοριζεις ποιο χερι θα κρατησει το κλειδι του…

εγραψε το πιτσιρικι