Υπάρχουν νύχτες που νομίζεις ότι το πρωί δεν θα ξημερώσεις κι εσύ μαζί με τη μέρα… Ότι θα είναι οι τελευταίες σου… Όταν η ανάσα σου λιγοστεύει επικίνδυνα, φέροντας ακόμα πάνω σου το μαχαίρι που σε κάρφωσε.κι άλλες…Που πραγματικά φοβήθηκα ότι θα σταματήσω να αναπνέω…Εκτιμώ τους ανθρώπους που είναι αυθεντικοί, έστω και κακοί. Κρατάνε το μαχαίρι στα χέρια, ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή θα στο καρφώσουν. Φυλάγεσαι. Αντίθετα, δεν εκτιμώ καθόλου τους ανθρώπους που παρουσιάζουν ένα σχεδόν τέλειο εαυτό. Που οι άλλοι τους θεωρούν πρότυπα συμπεριφοράς. Κι όμως πίσω από αυτό όλο, αν ξύσεις την επιφάνεια, κρύβεται ένα ανασφαλές ‘’ανθρωπάκι’’ που θέλει επιβεβαίωση. Που έχει το μαχαίρι στην τσέπη, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να στο καρφώσει. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, δεν το ξέρεις. Σε μαγνητίζει το βλέμμα του. Πας κοντά και πέφτεις στον ιστό της αράχνης. Και τότε λίγα λόγια αρκούν για να σε καρφώσουν. Χειρότερα από οποιοδήποτε κοφτερό μαχαίρι. Να φτάσουν να μισήσεις τα πάντα…Έτσι κι εσύ… Που άφηνες ένα παράθυρο ανοιχτό να βλέπω το φως. Έκρυβες το μαχαίρι. Φορούσες τη μάσκα στο δικό σου καρναβάλι. Δήθεν τυφλός στα θέλω μου. Νόμιζες άραγε ότι είμαστε φίλοι; Δεν θα το μάθω. Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε. Λίγη σημασία έχει. Πολλές φορές λέω ‘’μην κάνεις το ίδιο λάθος, υπάρχουν τόσα άλλα’’ .Και κάνω πάντα το ίδιο λάθος. Λυπάμαι που το λέω, αλλά η αγάπη για μένα ένα λάθος είναι τελικά… Να θέλεις να προσφέρεις στον άλλο και αυτός να το πετάει στα σκουπίδια. Έχω τελειώσει πια με αυτό. Δεν με αφορά. Όσοι την βρήκαν, καλώς την βρήκαν. Μην προσπαθεί να με πείσει κανείς ότι υπάρχει. Είναι κάτι ανύπαρκτο για μένα. Έχω τελειώσει εγώ με αυτό το συναίσθημα.Τέλος. Είμαι ο πιο ειλικρινής άνθρωπος που υπάρχει. Σε σημείο βλακείας. Σε σημείο να γίνομαι πεζος και κυνικος. Με σκότωσαν οι ‘’τυφλές ελπίδες’’. Το παιχνίδι. Αυτό και μόνο. Το να στέκεσαι με το ψαροκόκκαλο πάνω από τη γάτα και αυτή να προσπαθεί να το πιάσει και εσύ σαδιστικά να το τραβάς για να την βασανίζεις, είναι άνανδρο. Αλλά στο ξαναλέω και σε σένα-κι ας μην διαβάσεις ποτέ αυτό το γράμμα- και σε όλους αυτούς που θέλουν τις πολύχρωμες φανταχτερές βιτρίνες με τα ζωηρά χρώματα που πίσω τους κρύβουν κόλαση και ψέμα, δεν λυπάμαι τον εαυτό μου που απαλλάχτηκα από ‘’ανθρωπάκια’’ σαν εσάς, αλλά εσάς λυπάμαι που ποτέ δεν θα νιώσετε κάτι αληθινό και στο τέλος θα σας γυρίσει ανάποδα όλο αυτό, η ψευτιά που υποστηρίζετε και φυσικά, όπως πάντα τότε, θα ρίξετε το φταίξιμο στο ψέμα που πιστέψατε και υποστηρίζατε. Χρειάζεται να πω πόσο ακριβά δώρα είχα στην ψυχή μου για σένα; Έχει καμία σημασία; Καμία απολύτως.Τα πετάω εγώ ο ίδιος στα σκουπίδια με συνοπτικές διαδικασίες. Θα με δεις πάλι. Θα φοράω το χαμόγελο μου. Θα είναι για μένα. Όχι για σένα. Εσένα που ήθελα να στο χαρίσω κι εσύ κατάφερες να το φορτώσεις σκιές. Αλλά μόνο για λίγο. Είμαι πολύ δυνατος για να λυγίζω.Δεν με λυγίζει τίποτα. Δεν με λύγισαν πολυ πιο δύσκολες καταστάσεις…

εγραψε το πιτσιρικι