Σήμερα συμπληρώνονται 15 χρόνια από τον θάνατο ενός μεγάλου ανθρώπου, διανοούμενου και «αιρετικού» αριστερού του Βασίλη Ραφαηλίδη.

Εδωσε αγώνες, όχι μόνο μέσα απ’ τα γραπτά του που προσπαθούσε εκτός των άλλων να αναλύσει τη μαρξιστική και κομμουνιστική θεωρία με τρόπο απλό αλλά όχι απλουστευτικό (είχε μια φιλοτροτσκιστική προσέγγιση αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα) με αποτέλεσμα η καθημερινή του δράση να τον οδηγήσει εκτοπισμένο στην Αίγινα και βασανισμένο από τα όργανα της Απριλιανής δικτατορίας, την εποχή της χούντας.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε πάρα πολλά γι’ αυτόν τον διανοούμενο κομμουνιστή. Αρκούμαστε όμως να παραθέσουμε κάποια αποσπάσματα απ’ το αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο. Η ζωή ενός ταλαίπωρου Ελληνα»

* «Πάντως είναι καλό που οι μπασκίνες με αντιμετωπίζουν σαν ύποπτο: Όσο περισσότεροι είναι οι άσχετοι ύποπτοι, τόσο περισσότερο μακριά απ` τους σχετικούς βρίσκονται τα κουτάβια που παριστάνουν τα λαγωνικά. Πρέπει να ομολογήσω πως, για λόγους καθαρά συναισθηματικούς, θα στενοχωριόμουν πολύ αν συνελάμβαναν έστω και ένα μέλος της 17ης Νοέμβρη. Θα μου λείψουν τα κείμενά τους. Που, αν έβρισκαν τρόπο να τα γνωστοποιούν χωρίς να τα καρφιτσώνουν στο πέτο του μακαρίτη, δεν θα είχα κανέναν ενδοιασμό να συνταχτώ μαζί τους. Άλλωστε με ποιούς να συνταχτεί την σήμερον ημέρα ένας αριστερός; Με τα σταλινίζοντα γερόντια του ΚΚΕ, ή με τους ανανεωτικούς του ίδιου κόμματος, που το μόνο που έχουν κατά νου είναι η ανανέωση της κομματικής γραφειοκρατίας; Με τους μεταμφιεσμένους σε κομμουνιστές αριβίστες, ή με τους μεταμφιεσμένους σε μαρξιστές βολεψιματίες;» Σε άλλο σημείο του ίδιου βιβλίου, το οπόιο δεν μπορώ τώρα να εντοπίσω, χαρακτήριζε τη 17Ν ως «αποφασισμένους για όλα αγωνιστές».
* «Το να γεννηθείς άνθρωπος είναι ήδη ένα πρόβλημα. Το να γεννηθείς Ελληνας είναι ένα δεύτερο πρόβλημα. Αν όμως είσαι άνθρωπος, Ελληνας και κομουνιστής μαζί, χέστα! Στο αρχικό υπαρξιακό σου πρόβλημα προσθέτεις ένα αιματολογικό, και στο αιματολογικό ένα ιδεολογικό, οπότε τα πράγματα μπερδεύονται πολύ. Εδώ οι άλλοι δυσκολεύονται να τα καταφέρουν μόνο με την ιδιότητα του Ελληνα, και συ περιμένεις να τα καταφέρεις με την ιδιότητα του ανθρώπου, του Ελληνα και την επιπρόσθετη του κομουνιστή;» .

* «Λεν οι μπούφοι: ξέρει ο Θεός. Κι αυτό τους απαλλάσσει απ’ την αγωνία της γνώσης. Λεν οι μπούφοι: έχει ο Θεός, Κι αυτό τους παρηγορεί που αυτοί δεν έχουν. Λεν οι μπούφοι: αν θέλει ο Θεός. Κι αυτό τους λύνει το δύσκολο πρόβλημα της ελευθερίας της βούλησης. Οι «Στοχασμοί» του Πασκάλ θα με μάθουν πως ακόμα κι αυτοί που κάνουν ό,τι μπορούν για να δείξουν πίστη στο Θεό, το μόνο που τελικά κάνουν είναι μία απεγνωσμένη προσπάθεια να πείσουν τον ίδιο τους τον εαυτό πως, με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να χάσουν την πίστη τους στο Θεό. Γιατί θα μείνουν μετέωροι πάνω από ένα τάφο που τους περιμένει απ’ τη μέρα της γέννησής τους. Μ’ άλλα λόγια, αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι το πρόβλημα της θεότητας αλλά η εξασφάλιση της «αιώνιας ζωής». Γι’ αυτούς προσωπικά.»
* «Δοσίλογοι, ως γνωστόν, λέγονται αυτοί που έχουν να δώσουν λόγο για τις πράξεις τους. Στην Ελλάδα πάντως δοσίλογοι είναι αυτοί που δεν δίνουν ποτέ λόγο σε κανέναν. Τούτο συμβαίνει διότι η Ελλάδα είναι φορτωμένη κάργα με πατριώτες, που ποτέ δεν παίρνουν τα βουνά από στρίμωγμα, ή έστω τρέλα. Συμβιβάζονται με τους πάντες και τα πάντα, ακόμα και με τους κατακτητές».

* «Κέρδισε τη μάζα τότε ο Λένιν διότι της υποσχέθηκε φαΐ. Και οι διάδοχοί του έχασαν τη μάζα διότι δεν κράτησαν την υπόσχεση. Κι αλίμονο σου αν δεν δώσεις στη μάζα το φαΐ που της υποσχέθηκες. Θα σε φάει. Δοκιμάσατε ποτέ να μη δώσετε στο παιδί τη σοκολάτα που του υποσχεθήκατε;»

* «Το στομάχι είναι σπουδαιότερο όργανο απ’ το κεφάλι. Στο κάτω κάτω, χωρίς ιδέες ζει κανείς, χωρίς φαΐ δεν ζει. Η αλήθεια του μαρξισμού, με την έμφαση που δίνει στην οικονομική βάση κι όχι στο ιδεολογικό εποικοδόμημα, δεν διαψεύστηκε ποτέ Και η πτώση του σοσιαλισμού στις πρώην κομουνιστικές χώρες είναι μια επιβεβαίωση και όχι μια διάψευση του μαρξισμού».

* «… Από τότε ούτε παπά πλησίασα, ούτε εικόνισμα φίλησα. Για την ακρίβεια, φίλησα εικόνα μία και μοναδική φορά στο Άγιον Όρος, όταν ο καλόγερος που στεκόταν πίσω μου ήταν έτοιμος να με καρπαζώσει αν δεν έσκυβα να φιλήσω κάποιο απ’ τα χιλιάδες «άγια λείψανα» που είναι στοιβαγμένα εκεί. Και δεν ήθελα να δημιουργήσω σκάνδαλο εκεί μέσα, μπροστά σε τόσους περιδεείς απ’ το φόβο του θανάτου, που τον μεταλλάσσουν σε ευσέβεια.»

* «Όπως και να ‘ναι, το να ‘σαι νομοταγής και δημοκράτης είναι βαθύτατα ανιαρό. Γι’ αυτό οι δημοκράτες, που πλήττουν υπέρ το δέον, γίνονται πολιτικοί. Όμως, πώς να ομολογήσει κανείς τις, υπαρξιακής τάξεως, πολιτικές του προθέσεις; Αν τις ομολογήσει, μάλλον δεν θα εκλεγεί και δεύτερη φορά. Ο ψηφοφόρος πρέπει να πιστεύει πως η μόνη σου έγνοια, τώρα που έγινες βουλευτής, είναι το συμφέρον του λαού».

* «Η ευκολία, λοιπόν, με την οποία σε χρήζει κομουνιστή η Ασφάλεια είναι η βασική αιτία που τούτος ο τόπος γέμισε με κομουνιστές άνευ κομουνιστικών ιδεών. Λες, έχω που έχω το όνομα, δεν κάθομαι να μου βγάλουν το μάτι; Κι έτσι το ΚΚΕ γέμισε μονόφθαλμους Κύκλωπες, που δεν παρεκκλίνουν ποτέ από τη γραμμή».

* «Χρειάστηκε καιρός για να καταλάβω πως, σε τούτο τον τόπο, όσο πιο βλαξ είσαι τόσο καλύτερος εθνικόφρων γίνεσαι».

πηγή – βαθύ κόκκινο

https://eleutheriellada.wordpress.com/2015/0