Αγαπημένε πιτσιρίκο,
η σημερινή ημέρα είναι ιδιαίτερα σημαντική για εμένα. Ξέρεις, το σχολείο όπου φοιτώ είναι ένα από τα ελάχιστα Διαπολιτισμικά Λύκεια της Δυτικής Μακεδονίας και εδρεύει στο χωριό μου, φιλοξενώντας παιδιά από χώρες των Βαλκανίων και κυρίως από την Αλβανία.

Στην παρέλαση, λοιπόν, για την εθνική μας εορτή, την 28η Οκτωβρίου, στην κεντρική πλατεία είχα την τιμή να κρατήσω και να σηκώσω ψηλά την ελληνική σημαία, μιας και είμαι τελειόφοιτη.

Κατά τη διάρκεια των προβών, δεν είχα σχεδόν καθόλου άγχος, δεν ένιωθα κάτι το σπουδαίο, σκεφτόμουν πως όλα είναι απλά θέμα τύχης, έτυχε να είμαι εγώ αυτή που θα έπαιρνε τη σημαία εξαιτίας των βαθμών μου, τίποτα παραπάνω.

Κι όμως, έκανα τεράστιο λάθος και το συνειδητοποίησα μόλις άκουσα τον ήχο της ορχήστρας που έπαιζε το συγκεκριμένο εμβατήριο, μόλις έκανα το πρώτο βήμα κρατώντας ψηλά τη σημαία που ανέμιζε, μόλις κοίταξα τους δικούς μου ανθρώπους που με παρακολουθούσαν γεμάτοι υπερηφάνεια, μόλις θυμήθηκα, κατά τη διάρκεια της πορείας, τις ιστορίες της προγιαγιάς μου.

Μιας γυναίκας της Πίνδου, που κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου πολέμου -αλλά και του Εμφυλίου- σκαρφάλωσε στα περισσότερα βουνά της για να μεταφέρει πολεμοφόδια, ρούχα, τρόφιμα και τραυματισμένους στρατιώτες.

Δεν δίστασε μάλιστα να περπατήσει ως την Ήπειρο μαζί με τις συγχωριανές της για να ανταλλάξουν προϊόντα, να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά της, να αναλάβει όλες τις αντρικές δουλειές αφού ο άντρας της βρισκόταν στο μέτωπο, όπου πολεμούσε για τις ιδέες του, για την πατρίδα του, για την ελευθερία μας, για όλους εμάς.

Από μικρό κοριτσάκι, προσπαθούσα να κάνω εικόνες μέσα στο μυαλό μου τις ιστορίες της, τις εμπειρίες της, τη ζωή της.

Είναι πολύ δύσκολο να βιώσεις ένα πόλεμο πόσο μάλλον αν είσαι γυναίκα, και η δική μου η γιαγιά τον βίωσε γεμάτη θάρρος και τόλμη.

Αυτή με έκανε να αισθάνομαι την επέτειο του 1940 σαν κάτι που με αφορά άμεσα, αυτός ο πόλεμος ήταν ο δικός της πόλεμος, ο πόλεμος του άντρα της που μολις τον είχε παντρευτεί, ο πόλεμος του παιδιού της που μόλις είχε γεννήσει.

Κι όμως, δεν λογάριασε ούτε πρέπει, ούτε μη, ούτε ανντιλήψεις εκείνης της εποχής, συμμετέχοντας ενεργά σε διάφορες δράσεις κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, της Κατοχής ακόμη και του Εμφυλίου.

Τη θαυμάζω πάρα πολύ, καθώς έχει υποστεί μέχρι τώρα πολλές δυσκολίες εξαιτίας της κρίσης στον οικονομικό κυρίως τομέα και παρόλα αυτά δεν παραπονέθηκε στιγμή.

Παρά τα 95 χρόνια της, στέκεται αγέρωχη, μας βοηθάει όλους με τον τρόπο της.Ειδικά σε εμένα έχει προσφέρει, χωρίς καν να το γνωρίζει, το σπουδαιότερο, μαθήματα ζωής στα οποία έχω βασιστεί για να διαμορφώσω την προσωπικότητά μου.

Της χρωστάω ως ένα βαθμό την ευαισθγσία μου, την αγωνιστικότητά μου και το ορισμένες φορές ελλάτωμα μου του να παθιάζομαι και να ταυτίζομαι με οτιδήποτε με αφορά και με αγγίζει.

Έτσι, δίχως καν να το καταλάβω, μέσα σε μια μέρα άλλαξε η κοσμοθεωρία μου, οι απόψεις μου και ο τρόπος που σκέφτομαι.

Τότε ήταν που κατανόησα τα λόγια σου περί αναλλοίωσης του χαρακτήρα.

Τόσο καιρό θεωρούσα πως ότι ήταν να κάνουν οι περασμένες γενιές το έκαναν και τώρα δεν εχουν λόγο, πρέπει να αναλάβουν οι νεότεροι, η νέα γενιά.

Ομολογώ πως είχα αυτόν τον ενθουσιασμό -που ακόμα διαθέτω-, την ανυπομονησία, τη νεανική έπαρση, την οργή για οτιδήποτε «παλιό».

Σε αυτό βέβαια έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο ορισμένοι εκπρόσωποι της πάλαι ποτέ γενιάς που κατείχε τη διαιωνισμένη εξουσία, οι οποίοι διαθέτουν απαρχαιωμένες και πολλές φορές προσβλητικές, ίσως και υποτιμητικές για εμάς τους νεότερους, απόψεις.

Για να μη μακρηγορώ, λοιπόν, κατέληξα πως τίποτα δεν μπορεί να αποκτηθεί χωρίς αγώνα.

Στόχος μας από δω και στο εξής είναι να μη διστάσουμε να τα βάλουμε ακόμα και με τις μεγαλύτερες δυνάμεις που υπάρχουν στον κόσμο στη προσπάθεια μας να υπερασπιστούμε στη προκειμένη φάση τις ιδέες και τα πιστεύω μας, μιας κι όλα τα υπόλοιπα δημιουργούνται πάλι από την αρχή.

Όσον αφορά τις μεγαλύτερες γενιές ναι μεν έχει διαφοροποιηθεί η αρχική μου στάση, ωστόσο διατηρώ μια επιφυλακτικότητα.

Όπως σε όλους τους τομείς υπάρχουν αυτοί που πραγματικά αξίζουν και αυτοί που όχι, το ίδιο ακριβώς ισχύει και σε αυτή την περίπτωση.

Το μόνο που αξίζει να προσπαθήσω εγώ, οι νέοι του τόπου αυτού είναι να μάθουμε να αγωνιζόμαστε οπως οι πρόγονοί μας για να μη προδώσουμε πρώτα αυτούς και μετά τους ίδιους μας τους εαυτούς, τα όνειρά μας, τις προσδοκίες μας βασιζόμενοι σε μεγαλύτερους ηλικιακά από εμάς ανθρώπους, που ειλικρινά το αξίζουν.

Κι αυτο θα επέλθει μεσα απο σκηρή δουλειά και κριτική σκέψη-στάση.

Στη διαδρομή σαφώς και θα κάνουμε λάθη, σκοπός είναι, όμως, να περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους που εμείς θα έχουμε επιλέξει λόγω της πορείας τους αλλά και του έργου τους.

Οι οποίοι δεν θα εκμεταλευτούν αυτά τα λάθη, αντιθέτως θα βρίσκονται εκεί για να μας υπενθυμίσουν πως λάθη γίνονται και από το πιο έξυπνο άτομο του πλανήτη, εμείς από την πλευρά μας θα πρέπει να μάθουμε από αυτά και να μην τα επαναλάβουμε στο εγγύς μέλλον.

Κι αν κάποια από τα λόγια της γιαγιάς μου αξίζει να μοιραστώ μαζί σου, πιτσιρίκο, αυτά είναι τα εξής:

«Ο μικροσκοπικός «Δαβίδ» πολέμησε με τόλμη, αυταπάρνηση και αυτοθυσία απέναντι στον πανίσχυρο «Γολιάθ».Και νίκησε γιατί αντέταξε τον εξοπλισμό της ψυχής του, την ομοψυχία του, την αγάπη για την ελευθερία.Τώρα πια όμως ήρθε η σειρά σας! Χρέος σας είναι να εμπνέεστε από τη θυσία των ηρώων του ’40. Να αντιμετωπίζετε την κάθε δυσκολία όχι με φόβο αλλά με όρεξη και αυτοπεποίθηση όπως ακριβώς αντιμετώπισαν τα παληκάρια μας τη στρατολόγησή τους. Να είστε έτοιμοι να υπερασπιστείτε την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, να διατηρήσετε την πνευματική μας κληρονομιά και τις αξίες που προάγουν τον άνθρωπο.Να αγωνιστείτε για τη δικαίωση του αγώνα τους, καταδικάζοντας τη βία, την αδικία και κάθε φασιστική νοοτροπία».

Πιο επίκαιρα και διαχρονικά από ποτέ!

Υ.Γ. Η φωτογραφία που σου έστειλα απεικονίζει το άγαλμα της γυναίκας της Πίνδου που βρίσκεται στην είσοδο του χωριού προς τιμήν των γυναικών, των αφανών ηρώων της εποχής μας, που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους κατά τη διάρκεια του πιο ντροπιαστικού πολέμου που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα!

Με εκτίμηση,
Δώρα Κ.

(Αγαπητή Δώρα, όταν παρέλασα σαν παραστάτης στο σχολείο, αισθάνθηκα ανατριχίλα, και, όταν επέστρεψα στο σπίτι, έγραψα τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί. Ήμουν σε έκσταση. Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, πιστεύω πως οι μαθητικές παρελάσεις είναι γελοίες. Είναι γελοίο να παρελαύνουν οι μαθητές σαν στρατιώτες υπό τους ήχους πολεμικών εμβατηρίων. Και αυτό δεν είναι το μόνο γελοίο στη χώρα μας. Δώρα, εγώ δεν θα αναφερθώ σε αυτούς που έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα τους το 1940. Ας το κάνουν ο Τσίπρας, ο Παυλόπουλος, ο Καμμένος, κι άλλοι τέτοιοι γενναίοι πατριώτες. Αυτό που ξέρω είναι πως εμείς σήμερα παρακολουθούμε το ξεπούλημα της πατρίδας μας, χωρίς να αντιδρούμε. Επίσης, ξέρω πως μου έγραφες κάτι κείμενα για τον Τσίπρα -που τόσο τον αγαπάς- και μου έγραφες πως τον έχω παρεξηγήσει γιατί είναι πολύ τίμιος. Ναι, δίνει μάχες ο Αλέξης. Αυτός και ο Κολοκοτρώνης. Καλή μου Δώρα, να μη φοβάσαι την αλήθεια. Όσο για το 1940, φρόντισε να μάθεις και τι συνέβη στην Ελλάδα μετά το 1940. Μη γίνεις κι εσύ κάνα χάπατο από τα τόσα που έχει γεμίσει η χώρα και νομίζουν πως η Ελλάδα έβγαλε μόνο ήρωες, γιατί η Ελλάδα -εκτός από ήρωες- έβγαλε άπειρους ρουφιάνους και προδότες. Γιατί νομίζεις πως είναι έτσι η Ελλάδα σήμερα, από τους πολλούς ήρωες; Να είσαι καλά. Συγγνώμη που στα έγραψα έτσι ξερά. Όταν τελειώσεις το σχολείο, θα μάθεις κι εσύ να κάνεις οικονομία, και να γράφεις με λίγες λέξεις -και χωρίς σάλτσες και καλολογικά στοιχεία- αυτά που θέλεις να πεις. Διαφορετικά, θα ακούγεσαι σαν τον κάθε ανόητο και οπορτουνιστή πολιτικό, που κάνει παιχνίδι και καριέρα σήμερα με το αίμα και τους αγώνες των προγόνων μας.)

(Δώρα, και κάτι ακόμα, γιατί στα κείμενά σου παίζει πολύ το «εμείς οι νέοι και οι μεγάλοι», λες και αυτά είναι ιδιότητες χαρακτήρα. Το να είσαι νέος δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ανάμεσα στους σημερινούς νέους, υπάρχουν και πάρα πολλοί φασίστες ή αυριανοί ρουφιάνοι. Να σου θυμίσω μερικές φράσεις του Μάνου Χατζιδάκι: «Ποιους νέους; Τους βιολογικά μόνο νέους δε φιλοδοξώ να τους έχω συνομιλητές. Πολλοί από αυτούς –οι περισσότεροι- θα είναι οι μελλοντικοί μας δυνάστες, είτε υπό τη μορφή του επιλοχία στη στρατιωτική εκπαίδευση, είτε του φοροεισπράκτορα, είτε του αστυνόμου, είτε του ταξιτζή, είτε του βασανιστή, είτε του κερδοσκόπου ταβερνιάρη, είτε του υπαλλήλου τραπέζης, είτε του κλητήρα υπουργείου, είτε του θυρωρού τέλος πάντων στην πολυκατοικία που θα διαμένουμε.».)

http://pitsirikos.net/2015/10/%ce%bf-