Ξέρεις… Είναι μερικές φορές που απογοητεύεσαι από τα γκρίζα χρώματα αυτής της πόλης. Είναι λες και έχει έρθει κάποιος κύριος και χωρίς να ρωτήσει κανέναν πήρε όλα τα άλλα χρώματα… Και μερικές φορές βγαίνεις από το σπίτι σου χωρίς το χαμόγελο στα χείλη. Κοιτάζεις τους ανθρώπους γύρω σου και γκρινιάζεις, σαν μικρό παιδί, πως αυτοί φταίνε που δεν υπάρχουν πια τα χρώματα στην πόλη.
  Το μικρό παιδί όμως που ζει μέσα σου αναζητά τα χρώματα… Γιατί δεν αντέχει το γκρι… Κανένα παιδί δεν έχει ζωγραφίσει σε μια κόλλα χαρτί μόνο με μαύρο και γκρι… Όλα βάζουν μέσα και κόκκινο, και κίτρινο, και πορτοκαλί, και μπλε, και μωβ! Γεμίζουν το χαρτί με χρώματα. Γιατί η καρδιά τους είναι έτσι! Γιατί έχουν μέσα τους χρώματα που θέλουν να τα σκορπίσουν!  Όμως μεγαλώνοντας… Είναι λες και αυτή η καρδιά χάνει τα χρώματά της. Λες και κάποιος της τα κλέβει… Και δεν έχει πια χρώματα το μεγάλο παιδί για να τα σκορπίσει…
Μαζί με τα χρώματά του, χάνει ίσως και την ελπίδα του… Χάνει και το χαμόγελό του. Και έτσι σιγά σιγά οι γκρίζοι άνθρωποι πληθαίνουν! Αλλά (πάντα υπάρχει ένα »αλλά»…) πάντα υπάρχουν και οι άνθρωποι που έχουν καταφέρει να κρατήσουν το μικρό παιδί μέσα τους. Και έτσι έχουν καταφέρει να κρατήσουν και τα χρώματα στην καρδιά τους! Βγαίνουν με ένα τεράστιο χαμόγελο στον έξω κόσμο και η επιχείρησή τους ξεκινά: Θα βάψουν όλους τους ανθρώπους!
  Πρόσφατα μπήκε στη ζωή μου ένας χρωματιστός άνθρωπος! Μου έδωσε και της έδωσα χρώματα! Με έκανε να ελπίζω! Το ίδιο και εγώ! Τώρα πια καθόμαστε μαζί σε ένα παγκάκι ανάμεσα στους γκρίζους κυρίους και ονειρευόμαστε μαζί ένα πολύχρωμο αύριο!!Και αυτή η στιγμή μου αρκεί για να με κάνει ευτυχισμένη! Μου αρκεί για να γίνει η μικρή ελπίδα, μεγάλη και στο τέλος, ποιος ξέρει; Ίσως οι ελπίδες μας να πραγματοποιηθούν!
  Έτσι λοιπόν, χάρη σε αυτόν τον πολύχρωμο άνθρωπο που τριγυρνά στους δρόμους της Αθήνας και σκορπά πιτσιλιές με χρώματα, ελπίζω πως κάποτε αυτή η πόλη θα γίνει χρωματιστή! Θα γεμίσει με όνειρα και χαμογέλα!!
Όσο υπάρχουν άνθρωποι με χρώματα, πάντα θα ελπίζω!

έγραψε το πιτσιρίκι