Ένα πρωί τα ποιήματα θα βγάλουνε μικρά δοντάκια μυτερά να δαγκώσουνε στο σβέρκο τους ποιητές που δεν είδαν ποτέ ένα ζευγάρι σαγιονάρες στην άκρη της διαδήλωσης.  Θα βγάλουμε κι εμείς άσπρα πανιά σε παράθυρα και μπαλκόνια να γράφουνε τη λέξη HELP με μεγάλα στρογγυλά γράμματα ή θα κρεμάσουμε σημαίες απ’ τα ρούχα μας στις κεραίες της τηλεόρασης να βραχυκυκλώσουν οι οθόνες, να απαγγέλλουν μόνο τους Ελεύθερους Πολιορκημένους. Μια μέρα ανέβηκα στην ταράτσα και φώναζα Κατερίνα, Κατερίνα, μέχρι που δεν είχα άλλο αέρα στα πνευμόνια μου, εγώ έφηβος απροσάρμοστος κι εκείνη ανεμώνα με πέταλα εύθραυστα που σκόρπισαν στο πρώτο ελαφρύ αεράκι.  Και δε φύγαμε ποτέ από την πόλη, ούτε και τα καλοκαίρια με καύσωνα, γιατί είχαμε αποφασίσει ν’ αλλάξουμε τον κόσμο κι αυτό δεν γίνεται με εξοχή.  Mετά οι φασίστες σήκωσαν κεφάλι κι εμείς κουραστήκαμε να σηκώνουμε φέρετρα, τι να στα λέω, να ‘σουν εδώ και θα κέρναγα τσιγάρο, θα σου λεγα ιστορίες, για ΄κείνο το Δεκέμβρη που διαβάζαμε ποιήματα σου γύρω απ’ τη φωτιά και για πρώτη φορά τους είχαμε στα ίσα, εσύ θα ανεβοκατέβαινες την Πατησίων, κι εμείς θα ανεβοκατεβαίναμε την Πατησίων και-που ξέρεις-μια μέρα ίσως και να συναντιόμασταν. εδώ η ζωή μας ταύρος με καρφωμένα χιλιάδες φασιστικά μαχαιράκια ξερνάει μαύρα τα αίματα μας και σεις ζωγραφίζετε νεκρές φύσεις…

εγραψε το πιτσιρικι