«Θα έπρεπε για την ευτυχία των κρατών, οι φιλόσοφοι να ήταν βασιλιάδες ή οι βασιλιάδες φιλόσοφοι» Πλάτων

«Μα, δεν βαρέθηκε ο σκηνοθέτης να γυρίζει σε εναλλακτικές παραλλαγές τις ίδιες σκηνές;»… To πώς λειτουργούν τα πράγματα στη χώρα μας, το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Όταν κάτι για πολλές δεκαετίες διακατέχεται από τα ίδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα, παρέχει «απλόχερα» την ευκαιρία σε όλες τις νέες γενιές να «εγκλιματιστούν». Στα «αμφιθέατρα» της επιπολαιότητας, το μόνο σίγουρο είναι το «πάρτε όλοι το χρόνο σας, για να ενσωματωθείτε, εδώ είμαστε δεν θα φύγει κανένας μέχρι να μας μοιάσετε»… Από ένα σημείο και μετά, τα ήθη χαλαρώνουν τόσο πολύ που συνυπάρχουν μαζί ο ξεχαρβαλωμένος συντηρητισμός του παλιού με τον ασύδοτο προοδευτισμό του νέου, σε συνδυασμό με την «ουδέτερη ζώνη» όσων δεν θέλουν να χαρακτηριστούν ως συντηρητικοί, αλλά καταλαβαίνουν και το έωλο του «καψωμένα» ελευθεριάζοντος…

Χώρα στην οποία τα περιστατικά σήψης και παρακμής ανανεώνονται με περισσή συχνότητα. Γιατί, οι συνέπειες μόνιμα απεργούν… Γιατί, ακόμα και το ά-λογο έχει τη δική του σταθερότητα. Κουκουλοφόροι με μάσκες (ορισμένες από αυτές μάλιστα και «αισθητικά» πρωτότυπες…) αντικαθιστούν ποδοσφαιριστές και αλωνίζουν το χόρτο με τέτοια ζέση που ίσως να μην είχαν οι ίδιοι οι επαγγελματίες που θα έπρεπε την ίδια ώρα να ιδρώνουν για το (ακριβό, αν και κάπως πετσοκομμένο ελέω κρίσης) ψωμί τους -και για την τέρψη τους… Όταν, μάλιστα, ο «προπονητής» είναι αόρατος η «ομάδα πετάει», μέχρι να αποφασίσουν στα κεντρικά στη ΓΑΔΑ να «τελειώνει το παραμύθι», ή τέλος πάντων να μεταφερθεί σε άλλο χωροχρόνο.

Χώρα στην οποία η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να διεξάγει την εσωτερική διαδικασία εκλογής νέου προέδρου. Γενικώς, υπάρχει μια τάση να σχολιάζονται οι λεπτομέρειες, να αναζητούνται οι ευθύνες από το ένα στρατόπεδο στο άλλο. Αλλά, πραγματικά αυτά -από ένα σημείο και μετά-, όταν δηλαδή μάθεις τις «τεχνοτροπίες επικοινωνιακής προπαγάνδας», δεν έχουν καμία σημασία. Όταν κάποια στιγμή σπάσει ένα τζάμι, δεν έχει τόσο νόημα να εστιάζουμε στο ότι πάτησε κάποιος ξυπόλητος τα θραύσματα και τραυματίστηκε. Αφενός, οι κάθε λογής «ξυπόλητοι» μπορούν να φορούν παπούτσια όταν πλησιάζουν «επίμαχα» σημεία, αφετέρου, το θέμα είναι γιατί έσπασε το τζάμι. Ούτε καν με τι…

Στην Ελλάδα, βέβαια, έχουμε και κάποια ταλέντα που δεν τα βρίσκεις εύκολα σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Αντικαθιστούμε το σπασμένο τζάμι αμέσως, για να το ξανασπάσουμε… Μας αρέσει να καταστρέφουμε, χωρίς να έχουμε κανένα εναλλακτικό σχέδιο για μετά. Μας αρέσει να κοιταζόμαστε σε καθρέφτες, είτε είναι σπασμένοι (σε όσο έχει απομείνει, σε μια τέτοια «υποθετική» περίσταση), είτε καινούριοι -άρα προορισμένοι για νέα σπασίματα. Και οι όποιες «ανακοινώσεις»-επεξηγήσεις δεν ξεδιαλύνουν κάτι, αλλά γίνονται απλά μέρος του προβλήματος, η συνέχεια σε άλλα πεδία…

Τη βασική ευθύνη για τα κοινωνικά τρωτά την έχει το κράτος, γιατί αυτό αυτοθαυμάζεται ως ο «γενικός διοικητής» των ετερόκλητων ταγμάτων των άμετρων σφετερισμών, μιας «άναρχης τάξης» που ευτελίζει την ανθρώπινη ποιότητα. Ποτέ δεν υπήρξε οργανωμένη στρατηγική από την πλευρά του για τη ριζική αναδόμηση των όρων. Ευθυνοφοβία, φέουδα, και ανόητοι «εμφυλιακής υφής» ανταγωνισμοί. Τα πιο έξυπνα άτομα του κρατικού μηχανισμού ανέκαθεν φρόντιζαν για την προσωπική τους ευδοκίμηση, οι μειοψηφικές συνετές πρακτικές δεν αρκούσαν για καθολικές μεταβολές. Αν μπορούσε να σχηματοποιήσει κανείς το εγχώριο κράτος θα έπρεπε να σχεδιάσει πυρήνες που συγχρωτίζονταν μονάχα για να γίνουν οι ίδιοι πιο ισχυροί. Αν μιλήσει κάποιος για ένωση όλων των πυρήνων, θα γελάνε μαζί του. Όχι γιατί δεν καταλαβαίνουν τι λέει, αλλά ακριβώς γιατί ξέρουν… Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα περισπούδαστα, τα ποιητικά, τα φιλοσοφικά, τα ιδεοληπτικά νανουρίσματα, και ας φτιάξουμε την καθημερινή μας πρακτική, με τη σιωπή να κατευθύνει τις πράξεις μιας απαραίτητης ωμότητας που θα κατευθύνει, και οριζοντίως, και καθέτως, τις αξίνες. Μήπως και πάψουν τα πρώτα να προκαλούν μειδιάματα και γίνουν χρήσιμα και προωθητικά στοιχεία μιας λειτουργικής καθημερινότητας που θα απελευθερώνει τα πιο δημιουργικά προσόντα του νεοέλληνα… Άλματα προς τα εμπρός, και όχι φανατική υπεράσπιση του πλάγιου θράσους…

http://www.efsyn.gr/arthro/antikathistoyme-spasmeno-tzami-amesos-gia-na-xanaspasoyme