Οχι, δεν ήταν ένα αθώο λεκτικό λάθος η αναφορά του Α. Τσίπρα σε «συμπαθή νεκρά παιδιά» στο Αιγαίο. Ήταν μια παραδοχή ότι για την εν ψυχρώ καθημερινή δολοφονία αυτών των παιδιών είναι και αυτός (συν)υπεύθυνος. Για τους πρόσφυγες που πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο δεν ευθύνονται μόνο οι πόλεμοι και οι αντι-μεταναστευτικές πολιτικές της  Ευρωπαϊκής’Ενωσης.
Ευθύνεται και ο φράχτης του “Εβρου, τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διατηρεί στη θέση του από το Γενάρη, χωρίς να έχει καμία πρόθεση να τον ρίξει. Είναι γνωστό ότι εξαιτίας της πολιτικής της ΕΕ οι πρόσφυγες δεν μπορούν να φτάσουν νόμιμα στη χώρα προορισμού τους, ενώ το κατοχυρωμένο από τον ΟΗΕ δικαίωμα της ασφαλούς άφιξης εκείνου που αιτείται ανθρωπιστική προστασία μοιάζει ασήμαντη λεπτομέρεια. Εκεί φτάσαμε δυστυχώς! Συνεπώς, αυτοί οι άνθρωποι υποχρεώνονται να μπουν «παράνομα» μέσα στο έδαφος μιας χώρας και να ζητήσουν να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες.
Μέχρι να ανεγερθεί ο φράχτης της ντροπής -με απόφαση του τότε αρμόδιου υπουργού Χρήστου Παπουτσή, την εποχή που το ΠΑΣΟΚ έπαιζε με τον πιο κυνικό τρόπο το χαρτί του ρατσισμού- ο Έβρος, ιδίως από τη στιγμή που έστω με εγκληματική καθυστέρηση εκκαθαρίστηκαν αρκετά από τα δολοφονικά ναρκοπέδια, ήταν ένα κάπως πιο ασφαλές «παράνομο» πέρασμα. Αυτοί που τον έφτιαξαν ήξεραν πολύ καλά ότι ο φράχτης θα έστελνε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στα θαλάσσια περάσματα, είτε προς την Ιταλία είτε προς την Ελλάδα, και θα έθετε τις ζωές τους σε μόνιμο κίνδυνο.

Διότι για να μπουν οι πρόσφυγες από τα θαλάσσια περάσματα, θα πρέπει υποχρεωτικά να κινδυνεύσουν, διαφορετικά τα σκάφη τους απωθούνται. Άλλωστε η πιθανότητα πνιγμού εντάσσεται στη λογική του «να τους κάνουμε το βίο αβίωτο», με την οποία συμπύκνωσε κάποτε την πολιτική για το Προσφυγικό ένας ανώτατος αξιωματικός της αστυνομίας.
Με το χειμώνα να έρχεται και την κατάσταση στη Συρία να μην ειρηνεύει, ο κατάλογος των πνιγμένων του Αιγαίου θα γιγαντώνεται όσο η κυβέρνηση Τσίπρα θεωρεί ότι ο ενδεχόμενος πνιγμός πρέπει να είναι η αναγκαία δοκιμασία για να ξεφύγει ένας άνθρωπος από τη φρίκη του πολέμου.

Αυτοί οι κουστουμάτοι συμμορίτες που μας κυβερνούν και που κάποτε ύψωναν τη σημαία των ανθρώπινων δικαιωμάτων για να εξασφαλίσουν ψήφους, όπως αποδεικνύεται πλέον περίτρανα, τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και μιλούν με πολιτικούς όρους πάνω από νεκρούς.

Κλάψε, ευαίσθητε Αλέξη, πάνω από πτώματα παιδιών και μετά μίλα μας για realpolitik. Κλάψε, αριστερέ Αλέξη, για το προσφυγικό δράμα και μετά εξήγησέ μας αν και κατά πόσο μπορούμε να κάνουμε μονομερείς ενέργειες. Κλάψε, προοδευτικέ Αλέξη, που θα άλλαζες όλη την Ευρώπη, για μια χώρα που τη χαρακτήριζες «αποθήκη ανθρώπινων ψυχών» και τώρα γίνεται νεκροταφείο.
Και ας σταματήσουν επιτέλους οι συριζαίοι να λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, διότι τους «δεσμεύουν» οι Ευρωπαίοι. Η ελληνική κυβέρνηση έχει κάθε δικαίωμα να ρίξει το φράχτη, να διαμορφώσει διαδικασίες καταγραφής και παροχής εγγράφων και εντέλει να επιτρέψει σε αυτούς τους ανθρώπους να πάνε με ασφάλεια στις χώρες που έχουν το δικαίωμα και την επιθυμία να πάνε. Και αυτό, κύριοι της κυβέρνησης, δεν είναι μονομερής ενέργεια, αλλά πλήρης και αδιαπραγμάτευτη συμμόρφωση με το διεθνές δίκαιο, το οποίο σήμερα αφόρητα παραβιάζει η Ευρωπαϊκή  Ένωση.

Εκτός κι αν ο Τσίπρας με την κυβέρνησή του θέλουν να συνεχίσουν να εξυπηρετούν τη δολοφονική πολιτική της ΕΕ. Μια πολιτική που στοχεύει σε πνιγμένα παιδιά ως «μέσο αποτροπής» και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στις «εισόδους της Ευρώπης», ελπίζοντας ότι θα πάρει μερικά ψίχουλα «δημοσιονομικής χαλάρωσης». Μόνο που έτσι θα συνεχίσει να είναι συνένοχος στο φόνο. Χωρίς ελαφρυντικά… Και κλάψε, Αλέξη.

http://tsak-giorgis.blogspot.com/2015/11/blog-post_318.html