Έχει χρόνια τώρα που διασχίζει τις θάλασσες του κόσμου, και δεν πρέπει να έχει αφήσει ούτε σπιθαμή ανεξερεύνητη. Όμως η καρδιά του με το πέρασμα των χρόνων χτυπούσε μόνο για την αλμύρα και τον θαλασσινό αέρα. Δεν τον ένοιαζαν οι φουρτούνες, ούτε τα περίεργα της νύχτας. Τον βυθό δεν φοβόταν να τον αγγίξει αν χρειαστεί. Πέρασε από τις παγωμένες άκρες και κατάφερε να βγεί ζωντανός. Τον ζέστενε το πάθος του και η αφοσίωση του στην αποστολή που χρόνια τώρα έχει ξεκινήσει.

Παιδί ήταν ακόμη όταν βρήκε στις άκρες ενός βράχου ένα πάπυρο παλιό όσο κι ο κόσμος. Έδειχνε έναν χάρτη περίεργο. Ο κόσμος στον χάρτη ήταν αλλιώς, το ίδιο και τα αστέρια οδηγοί. Το σημείο όπου βρέθηκε ο πάπυρος σφυνωμένος στον βράχο ήταν κάποτε ο βυθός μιας μεγάλης θάλασσας. Το παράξενο δεν ήταν ότι ο κόσμος μπορεί να ήταν στις αρχές του διαφορετικός. Το παράξενο ήταν ο πάπυρος και οι αντοχές του στον χρόνο. Το περίεργο δέσιμο του και τα πετράδια που υπήρχαν επάνω του και δεν έβγαιναν όση δύναμη κι αν έβαζε κανείς.

Με τα πολλά και τα λίγα, ο μικρός έγινε νεαρός και στο διάστημα αυτό κατάφερε να ερμηνεύσει τον χάρτη. Ήταν εκπληκτικό! Παρουσίαζε έναν κόσμο μακρινό και απλησίαστο.  Οι χαμένες λέξεις μιας γλώσσας άγνωστης στον γνωστό κόσμο, και τα σχέδια της θάλασσας έδειχναν πορεία προς ένα μέρός όπου ο ήλιος και το φεγγάρι συνυπάρχουν με τα αστέρια και τα σύννεφα. Και ακριβώς σε εκείνο το σημείο υπήρχαν κάποιες πύλες που αν τις περνούσες θα έμπαινες πλέον στον άγνωστο κόσμο που παρουσίαζε ο χάρτης. Το πάθος του για αυτή την αναζήτηση πήρε πραγματική φωτιά και αφιέρωσε όλη του την ζωή στην ανάκαλυψη των πυλών.

Μα τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η κούραση. Τα μαλλιά έγιναν γκρίζα και το σώμα μαράζωσε από την αλμύρα και τον θαλασσινό αέρα και φυσικά τις πολλές κακουχίες που του χάριζε η μοναδική του πια συντροφιά, η θάλασσα. όμως δεν τα παρατούσε. Στεριά θα ξαναπατούσε μόνο στον άγνωστο κόσμο.

Και επειδή λυπάμαι ήδη τον καημένο και βασανισμένο ήρωα μας, κι επειδή η ιστορία μου τον βάζει να κάνει πράγματα και θάματα και μεγάλα κατορθώματα ενάντια στην οργή της θάλασσας, του αέρα και των άγνωστων θεών. Θα του κόψω λίγο δρόμο για να βρεθεί πιο γρήγορα κοντά στην αναζήτηση του.

Που λέτε… Χρειάστηκε να περπατήσει στον βυθό και να ανακαλύψει μια σπηλιά όπου ο αέρας εκεί ήταν άφθονος και τα υποδώματα τεράστια. Και για καλή του τύχη βρήκε το πιο μεγάλο δωμάτιο που οδηγούσε σε κάποιες σκάλες. Κι εκείνες με την σειρά τους οδηγουσαν ψηλά, στην επιφάνεια του κόσμου. Και μη έχοντας κάτι άλλο να κάνει, πήρε την πορεία για την ανάβαση προς την επιφάνεια.

Πέρασαν μέρες μέχρι να ανεβεί. Κουρασμένος περισσότερο από ποτέ αλλά με την ελπίδα να ανάβει πιο φωτεινά από κάθε άλλη φορά.

Όταν ανέβηκε αντίκρυσε ένα δυνατό φως παράξενο. Έκλεισε γρήγορα τα μάτια και τα άνοιξε ξανά σιγά-σιγά…

Ήλιος και Φεγγάρι, Σύννεφα και Αστέρια!

Κι από κάτω τους οι Πύλες του Ορίζοντα!

Οι Πύλες που οδηγούσαν στον άγνωστο κόσμο!

Δεν είχε άλλη βάρκα πια για να πλεύσει μέχρι εκεί.

Πήρε ανάσες για να δυναμώσει ώστε να κολυμπήσει ως εκεί κι ακόμη παρα πέρα. Μέχρι να βρεί ακτή. Και ξεκίνησε να κολυμπά όπως κολυμπούσε πριν 30-40 χρόνια όταν ήταν παιδί. Γοργά, δυναμικά, αποφασισμένα, παθιασμένα!

Μα μέχρι να φτάσει εκεί οι Πύλες έκλεισαν κι ο ήρωας μας πνίγηκε στην παγωμένη θάλασσα…

Άσχημο τέλος, ε? Φυσικά και δεν θα είναι άσχημο!

Γιατί? Γιατί κάποιες γοργόνες του πρόσφεραν πνοή και υποθαλάσσιο ταξίδι μέχρι να φτάσει στις ακτές του κόσμου που αναζητούσε. Και στα μισά της διαδρομής τον συνόδευαν τεράστιοι Ιππόκαμποι και ότι άλλο παράξενο μπορεί να φανταστεί το μυαλό ενός μικρού παιδιού.

Ώσπου ο ήρωας μας έφτασε στον κόσμο που αναζητούσε…

Και δεν θέλω να πω τι συνάντησε εκεί και πως ήταν η ζωή. Αν ήταν θα το έλεγε κι ο ίδιος κάποτε. Αλλά δεν υπήρξε άλλο «κάποτε» γιατί τα όντα που ζούσαν εκεί τον αγάπησαν και τον έκαναν αιώνιο παιδί να ζεί ανάμεσα τους μέσα στην γαλήνη και την χαρά.

Ξέρετε… Έμαθα πως το πρώτο στοιχείο που έδινε ο χάρτης ήταν να ακολουθήσει ο ήρωας μας έναν φεγγαρόδρομο και ύστερα το μέρος όπου έβρεχε αστέρια και τέλος να βρεθεί στο σημείο όπου ανατέλλει ο ήλιος χωρίς όμως να τον αγγίξει.

έγραψε το πιτσιρίκι