ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Να ‘μαστε πάλι εδώ. Να γράφουμε τα αυτονόητα. Τα γαμημένα τα αυτονόητα.

Από τις 15 του μήνα έπαιζε στο Εθνικό Θέατρο η παράσταση «Ισορροπία του Nash» που περιελάμβανε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού και 3 μέρες πριν κατέβει οι διάφοροι τζημεροταλιμπάν της επικράτειας κατάφεραν να την κατεβάσουν με τη βία.

«Αντιδράσεις για την παράσταση», γράφτηκε, πριν ακόμα υπάρξουν αντιδράσεις.

Το ίδιο ακριβώς σκηνικό με το πρόσφατο σκίτσο του Charlie Hebdo.

Μερικά σούργελα με κυρίαρχες θέσεις στα MME  – και κατ’ επέκταση στα social media – καθορίζουν την ατζέντα και ανεβοκατεβάζουν παραστάσεις. Αν το Charlie ήταν ελληνικό, θα μαζεύαν άρων άρων τα περιοδικά από τα περίπτερα.

Κι έπειτα ήρθε η ταφόπλακα. Επίσημη διαμαρτυρία από την αμερικανική πρεσβεία για την παράσταση. Ευτυχώς, δηλαδή που δεν έβγαλε καμιά ανακοίνωση υπέρ της παράστασης η γερμανική πρεσβεία, αφού όλοι ξέρουμε ποιος την πληρώνει όταν δυο νταβατζήδες διαφωνούν μεταξύ τους: η πουτάνα.

Δεν ασχολούμαι καν με το γεγονός ότι ουδείς των επικριτών με τις τσουγκράνες και τις δάδες γνώριζε το ακριβές περιεχόμενο της παράστασης. Ο πιθηκισμός σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δεδομένος.

Αλλά ας δεχτούμε ότι η χρησιμοποίηση κειμένων του Σάββα Ξηρού ήταν ατυχής – φυσικά και δεν ήταν. Είναι δυνατόν να λογοκρίνεται μια παράσταση από επίσημο καλλιτεχνικό φορέα; Από το ίδιο το Εθνικό Θέατρο;

Πρώτη φορά είναι που ιστορίες δολοφόνων ή εγκληματιών γίνονται παραστάσεις ή ταινίες; Ή δεν τους πειράζει επειδή αυτές ανεβαίνουν από ιδιώτες, ενώ τώρα νομίζουν ότι έχουν λόγο επειδή το Εθνικό χρηματοδοτείται από το κράτος;

Γιατί εγώ να γουστάρω να πληρώνω το Εθνικό για να λογοκρίνει;

Ωραία, λοιπόν, η παράσταση κατέβηκε. Και τώρα αντιδράει ένα άλλο, μεγαλύτερο κομμάτι γι’ αυτό. Τι θα γίνει; Θα ξανανέβει;

Όχι, φυσικά.

Όχι, γιατί ζούμε σε μια χώρα που άγεται και φέρεται από το λουμπεναριό. Το λουμπεναριό που βυθίζεται μέρα με τη μέρα μέσα στα σκατά – και δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτό – και ξεμυτίζει για να ψελλίσει φασιστικές παπαρίτσες στο όνομα της ατομικής του ελευθερίας, την οποία έχει χάσει προ πολλού.

Έχουν χάσει κάθε ελεγχο της ζωής τους, έχουν παραδώσει τα πάντα και θέλουν να έχουν τον έλεγχο του τι εκδίδεται, τι παίζεται, τι ακούγεται και τι γράφεται.

Δεν έχουν κανένα λόγο στον ιδιωτικό τους βίο και θέλουν να έχουν στο δημόσιο.

Η πλήρης παράνοια.

Άνθρωποι βαθιά δυστυχισμένοι, που έχουν σιχαθεί πρώτα από όλους τους εαυτούς τους.

Δεν τους βλέπετε; Δεν τους ακούτε;

Ουρλιάζουν για έλεος.

Για λίγη προσοχή.

Λυπηθείτε τους. Ή γαμήστε τους…

http://thethreemooges.blogspot.com/2016/01/by-to-skouliki-tom_29.html