ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Είμαστε άραγε μοντέρνοι ή αλλαζονικοί, μέσα στις ξεθυμασμένες πρωτοπορίες που μας έθρεψαν; Τι είναι άραγε αυτός ο πολυπλόκαμος μοντερνισμός που μας πήρε τα μυαλά;

Ο Φράνσις Μπέικον που λέτρευε τα ανδρικά κωλομέρια είναι μοντέρνος ή παραδοσιακός; Ο Αργεντινός καλλιτέχνης Λουτσιάνο Νάβας που ζωγράφιζε μόνο γυναίκες να κατουράνε στο μπιντέ, στον αγρό ή στο στόμα του αγαπημένου τους είναι μοντέρνος ή παραδοσιακός;

Μήπως υπάρχουν τόσοι μοντερνισμοί όσοι οι καλλιτέχνες και οι κοινωνίες;

Μα ο μοντερνισμός είναι μια λέξη που αναζητά τη σημασία της. Μια λέξη που γεννά άλλες λέξεις όταν πνίγεται και μπουκώνει.

Τώρα οι λογιστικές φυλλάδες των καλλιτεχνών έχουν καταπιαστεί με τη λέξη μεταμοντερνισμός. Μα τι άλλο είναι όμως αυτός ο μεταμοντερνισμός παρά ένα μοντερνισμός ακόμα πιο μοντέρνος;

Και βεβαίως μέσα σ’ αυτό το συνεχές χάος διάλυσης των εννοιών, η ταπετσαρία με την οποία οι καλλιτέχνες έχουν καλύψει τον κόσμο της πραγματικότητας γίνεται πια κομμάτια.

Το μεγάλο κωλοχανείο που οι έγκριτοι διανοούμενοι ονομάζουν πλανητικό χωριό δεν απαιτεί διάκοσμο αλλά απαιτεί να λειτουργούν αποτελεσματικά οι οχετοί και οι βόθροι.

Απο τη στιγμή που θα μάθει κάποιος να πατάει κουμπιά έχει μάθει τον κόσμο. Μέσα απ’ τη δόλια και δηλητηριώδη σαγήνη της πληροφορίας ο χρήστης διασπάται σε μικροσκοπικά σωματίδια και χύνεται στο μεγάλο υπόνομο της εικονικής ζωής.

Είναι ο μεταμοντέρνος καλλιτέχνης που δεν ανακαλύπτει και δεν αναλύει, αλλά ακολουθεί. Είναι ο παρορμητικός της παρόρμησης των ακροδαχτύλων που παρακολουθεί τους βουλωμένους οχετούς απ’ τα στραγγαλισμένα έμβρυα.

Τη βαρβαρότητα που ως ύστατη καλλιτεχνική πράξη του καπιταλιστή καταργεί τους λαμπρούς και χαρωπούς λαχανισμένους οργασμούς των ανθρώπων που εγίναν με τη δική τους υπογραφή υποτελείς και κομπάρσοι. Καλλιτέχνες βίου ανθόσπαρτου απο αυταπάτες.

Μακριά απο κάθε ποιητική περιπέτεια, αφού δεν καταφέρνει ο σύγχρονος άνθρωπος της σκατούπολης, ως ποιητής, να φυτέψει ένα διαφορετικό δέντρο σ’ αυτό το λάλον δάσος των θαυμάτων.

Αν υπάρχει κάτι που ενώνει όλους εμάς τους κοινούς θνητούς αυτό είναι η αναζήτηση. Και η αναζήτηση είναι ρήξη με το φάντασμα ενός κόσμου που ρεύεται και ξερνά. Ενός μεταμοντέρνου σκατοπωλείου που μας θέλει πελάτες του. Φάτε σκατά κερνάει η εξουσία. Και λοιπά και λοιπά..

https://dromos.wordpress.com/2016/02/01/%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%af%ce%ba%ce%b9%ce%b1/