ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αυτη τη νύχτα το φεγγάρι έφεγγε με περισσή επιμονή μέσα από τα παραθυρόφυλλα του δωματίου μου, τόση επιμονή που κατάφερε να με αποσπάσει από τους εφιάλτες μου… Ξύπνησα, λοιπόν, σαστισμένος, και αναρωτήθηκα…Κάθε αξιοπρεπής λαός που βρίσκεται υπό κατοχήν, ετοιμάζεται για πόλεμο. Εμείς, όμως, επειδή την αξιοπρέπεια την έχουμε απλώς ακουστά, προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε με τον κατακτητή παράλληλα με την προσπάθεια να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι η κατοχή δεν είναι και τόσο άσχημη. Ότι, δηλαδη ο βιασμός μπορεί να εκληφθεί και ως βίαιο σεξ που στην πορεία μπορεί το απολαύσουμε κιόλας..Τώρα που η ελευθερία μου αξίζει όσο ένα νόμισμα που χωράει στον κάθε κουμπαρά του κόσμου, μπορώ να λέω ότι σε αυτήν την χώρα δεν υπήρξα τόσο πατριώτης όσο θα έπρεπε.. Αν δεν είσαι ελεύθερος, είναι επειδή δεν νιώθεις ελεύθερος… και αν δεν νιώσεις ελεύθερος, δεν θα γίνεις ποτέ..Το μόνο που καταφέραμε είναι να τρέφουμε το σύστημα που διατυμπανίζουμε ότι μας πνίγει. Σε κάθε ευκαιρία δηλώνουμε ότι θα το ανατρέψουμε, ενώ στην πραγματικότητα το ανατρέφουμε… το ταïζουμε επιμελώς και αδιαλείπτως με κομματάκια που αφαιρούμε από την ελευθερία των συνανθρώπων μας..Το να είναι κάποιος ελεύθερος ισοδυναμεί με το να είναι άνθρωπος. Μέχρι τώρα, δεν υπήρχε η δυνατότητα να εκφραστείς χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς να χρωστάς και φιμώνεσαι. Αυτός ο τρόπος πλέον υπάρχει, και ονομάζεται internet. Η ελευθερία του λόγου ονομάζεται blogs..Το ζουζούνι όμως που λέγεται άποψη αρνείται παρόλα αυτά να σωπάσει, και συνεχίζει: Συνεχίζει να μνημονεύει την Αμαλία, τον Αλέξανδρο, την Κατερίνα, τον Κώστα, συνεχίζει να θυμάται το Mall, τον Ασωπό, το Σάμινα, το Diamont, συνεχίζει να αναρωτιέται για την ζαρτινιέρα, για την Κούνεβα, για την Vodafone, συνεχίζει να υψώνει την φωνή του φοβισμένου μετανάστη ή του ανώνυμου εργαζόμενου..Κι όμως σε όλον αυτόν τον τόπο σπαρμένο από βουνά και κάμπους, ένα κομμάτι γης θα έχει απομείνει αμόλυντο να γίνει η κολυμπήθρα της συνείδησής μας. Έτσι απλά να φυτευτεί σε ένα κύτταρο της κινούμενης ύπαρξής μας, ότι το να ζεις, έστω και λίγο, παλεύοντας, δεν μετριέται ούτε με άπειρες αιωνιότητες ζωής.. Δεν μπορει καπου θα υπαρχει ενα κομμάτι γης να προσκυνήσουμε τους μικρούς άγνωστους θεούς που περπάτησαν εδώ και που έφυγαν σε μια στιγμή απόλυτης ελευθερίας… Δεν θα κρυφτώ, με λόγια για να διώξω μια φοβία,, Εγκλωβισμένος στη φυλακή των ανεκπλήρωτων σου πόθων, στις ιαχές και στους πολέμους των σωμάτων, στις διαδρομές των αρωμάτων και στ’ αγκάθια, μέσα στο χρώμα των χαμένων παραδείσων…O,τι θα εχω αφησει εκει πισω θα ειναι μια βρωμικη σκια..Και μέσα σ’ όλα αυτά, σε κυριεύει ο φόβος… Ο φόβος ότι θα μείνεις για πάντα εδώ…

εγραψε το πιτσιρικι