ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Δ. Κουτσούμπας την 1.5.2016: «Η πραγματική ανάσταση για τον λαό μας θα έρθει μέσα από το μαζικό ξεσηκωμό ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, ενάντια στις λυκοσυμμαχίες που καταδυναστεύουν τις ζωές μας, ενάντια σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, τους αντιλαϊκούς νόμους και τα μνημόνια, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου».

«Ριζοσπάστης», Σάββατο 30 Απρίλη 2016 – Κυριακή 1 Μάη 2016, σελίδα 30, τίτλος άρθρου: «Νέα «κινήματα», νέοι μοχλοί εκτόνωσης της λαϊκής οργής», με αφορμή τους «Νουί Ντεμπού» και το κάλεσμα για μια μεγάλη διεθνή δράση το Σαββατοκύριακο της 15ης του Μάη για μαζικές καταλήψεις των δημόσιων πλατειών παντού στον κόσμο: «…Όμως, σε αναντιστοιχία με τους δυναμικούς ακτιβισμούς, τα αιτήματα είναι (τουλάχιστον) λειψά. Έτσι, καθορίζοντας «ως πρώτο του στόχο τη δημιουργία ενός χώρου σύγκλισης των αγώνων», το «κίνημα» των «Νουί Ντεμπού» καλεί σε ενίσχυση των δεσμών «των πολυάριθμων κινημάτων, που στις τέσσερις γωνιές του κόσμου αντιστέκονται και αντιμάχονται τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη χρηματοπιστωτική δικτατορία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, τους πολέμους και το μιλιταρισμό, την υποβάθμιση των συνθηκών της ζωής μας».
Σε τέτοια φρασεολογία μπορούν να στριμωχτούν πολλά. Ακόμα και οι προβληματισμοί μερίδων του κεφαλαίου, που φυσικά δεν είναι μόνο οι τραπεζίτες. Προβληματισμοί και επιδιώξεις επιχειρηματιών και πολιτικών δυνάμεων που, προτάσσοντας την ανάγκη να «προστατευτεί το περιβάλλον» ή «να αντιμετωπιστεί ο κοινωνικός αποκλεισμός», αναζητούν τρόπους να εκτοπίσουν ανταγωνιστές, να διευρύνουν τη δράση τους σε νέα πεδία, γενικά να ανακτήσουν θέσεις, ρόλους και συμφέροντα εκείνα τα τμήματα της πλουτοκρατίας που έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες τον καιρό της κρίσης, ή που ανησυχούν έντονα για τις δυσκολίες να επιστρέψουν οι προηγούμενοι ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης [...]»

Αν δεν πρόκειται για γραμμιτζίδικη διαφορά, μάλλον έχουμε ζήτημα πολιτικής και ιδεολογικής διάστασης απόψεων ή αντιφατικό κενό αντί κινηματικής ιδεοληψίας. Φαινομενικά δηλαδή, γιατί στο βάθος η δήλωση Κουτσούμπα, με αφορμή την εργατική πρωτομαγιά, είναι η γνωστή επανάληψη μέσα από το στερεότυπο με το οποίο εκφράζονται οι γραφειοκράτες ένεκα της επετείου. Όλων όσοι καλούνται να την θυμηθούν μπροστά στις κάμερες. Οπότε, καμμιά εντύπωση…

Στον αντίποδα, όμως, το άρθρο του «Ριζοσπάστη» όχι μόνο υπονοεί τα αντίθετα των δηλώσεων του γραμματέα του ΚΚΕ, αλλά διατυπώνει άλλη μια φορά, μέσα από την εφημερίδα όργανο της Κ.Ε. του κόμματος, την πολιτικά ανιστόρητη «λογική» για τα κινήματα και τον χαρακτήρα τους. Αυτή η αντιδιαλεκτική διάσταση που βάζει τη σφραγίδα πάντοτε του καθωσπρεπισμού της ανάλυσης του κόμματος, ενάντια σε κάθε αυθεντική λαϊκή δράση στο πεδίο της σύγκρουσης με το κατεστημένο.

Η «λογική»: «Ό,τι δεν το ελέγχω ή ό,τι δεν εκπορεύεται από την μία και «αυθεντική» γραμμή της ηγεσίας είναι κατά βάθος ταξικός εχθρός μου». Από την άλλη: «Ό,τι καπελώνω ελέγχοντάς το μπορώ να το πλασάρω στην κοινή γνώμη ως το φως το αληθινό και αναστάσιμο των λαϊκών τάξεων».

Δύο δογματισμοί σε ένα πακέτο ιδεολογικής πρεμούρας, μη χάσουνε το κεκτημένο της ορθοδοξίας τους. Κατά το «πίστευε και μη ερεύνα».

Πάντως, αν η λαϊκή εξέγερση των «Νουί Ντεμπού», που ξεπήδησαν από την εναντίωση στην αντεργατική μεταρρύθμιση «Ελ Κομρί», στα μάτια της ηγεσίας του ΚΚΕ και της αντιδιαλεκτικής φαντασίωσής της – δεν πρόκειται καν για ανάλυση- αποτελεί υποκινούμενη φράξια από το καπιταλιστικό κεφάλαιο με κάποιους «περίεργους ακτιβιστές» ή «χαβαλέδες μπαχαλάκηδες», με βασική πρόθεση να αναλάβουν τη διαχείριση της επόμενης μέρας «κατ” εντολή της πλουτοκρατίας», τότε να ξαναδούν εκεί στο ΚΚΕ τα σημαντικά ιδεολογικά κενά της πολιτικής ακινησίας τους. Αναρωτιέται κάνεις εύλογα, ποιες δυνάμεις εκτός ριζοσπαστικών κινημάτων μπορούν να οργανώσουν άμεσα την μάχη ενάντια στη αντεργατική – αντιλαϊκή λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Αλάθητο Πάπα vs αλάθητο ΚΚΕ, σημειώσατε 2.

Αυτού του είδους ο ιδεολογικός στοχασμός, που δεν εμπνέεται από τα κινήματα, την ιστορική δηλαδή διαδικασία ριζοσπαστικής εξέλιξης, αναδεικνύει την έλλειψη κόμματος-φορέα νέου τύπου στην Αριστερά του τόπου μας αλλά και παγκόσμια, καθώς επιδιώκει μέσα από γραφειοκρατικές διαδικασίες τη χειραγώγηση των λαϊκών τάξεων χωρίς να ασκεί πλουραλιστική διαλεκτική σύνθεσης και καθοδήγησης. Θα ηττάται μονίμως όχι γιατί φταίνε οι κοινωνίες και οι λαοί γιατί δεν αντιλαμβάνονται τις αντιδεοντολογικές δοξασίες  παρασυρμένοι από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, την πλουτοκρατία ή τα αστικά κόμματα του κοινοβουλευτισμού, αλλά γιατί δεν κατάφεραν να αντιληφθούν εκεί στο Κ(;)ΚΕ ότι η αυτοκριτική που χρειάζεται επιτέλους να διατυπώσουν, θεμελιακό στοιχείο διαλεκτικής, της ύπαρξης και υπόστασής τους αποτελεί πρώτιστη υποχρέωση και ανάγκη.

Η «λογική»: «Για όλα φταίει ο λαός που χάζεψε από την επίθεση του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης ή το κίνημα είναι πάντα πρακτορικό και υποκινούμενο», στον αιώνα μας τουλάχιστον και στη σύγχρονη Αριστερά όχι μόνο είναι ξεπερασμένη, αλλά και ως αφήγημα από μόνο του βάζει το κατ” όνομα κομμουνιστικό κόμμα στο περιθώριο των σύγχρονων εξελίξεων του παγκόσμιου λαϊκού, νεολαιίστικου κινήματος . Η χιονοστιβάδα  κινητοποιήσεων σε ολόκληρη τη Γαλλία δεικτικά για το Κ(;)ΚΕ αποτελούν το πρόσχημα στο δικό του αντικινηματικό μονόλογο ή όπως αυτό αντιλαμβάνεται το λαϊκό, αντιεξουσιαστικό πρόσημο αντίστασης, των «Νουί Ντεμπού» -με όλα τα διεθνιστικά χαρακτηριστικά του -  και ταυτόχρονα  τον αποτρεπτικό του πρόλογο, τηρώντας άλλη μια φορά αποστάσεις ασφαλείας για την επόμενη μέρα, σε ό,τι εξυφαίνεται στο δικό μας κίνημα, ενάντια στα νεοφιλελεύθερης έμπνευσης μνημόνια.

«Στην αυτοκριτική, αδελφές μου, στην αυτοκριτική», για να βρείτε το φως σας. Άσε, δε, που την οφείλετε στον εαυτό σας, στα μέλη σας και στον λαό που επικαλείστε.

Εκτός, πια, κι αν από μεριάς σας όλα σκοπίμως γίνονται: και ό,τι πράττετε και ό,τι δεν πράττετε.