ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Θέλουμε όλοι μας να ζήσουμε σ’ ένα παραμύθι… Ένα παραμύθι για μεγάλους. Εκεί που όλα είναι μαγικά και μείς πια χαρούμενοι, να φτάσουμε το γνωστό happily ever after. Δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ όμως πως αυτό υποτίθεται είναι το τέλος της ιστορίας μας και για να φτάσουμε εκεί πρέπει να περάσουμε όλα τα εμπόδια που μας βάζει η κακιά μάγισσα (μοίρα). Άρα η ιστορία μας βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, το θέμα είναι πόσο θα κρατήσει και πόσο επώδυνη θα είναι.

  Περνώντας μέσα από την ιστορία πονάμε, αλλάζουμε και ελπίζουμε πως «όλα για κάποιο λόγο γίνονται», για να καταλήξουμε με τον πρίγκιπα του δικού μας παραμυθιού! Τα δύσκολα όμως ξεκινάνε όταν δεν ξέρουμε πια πώς να συνεχίσουμε και χάνουμε τον εαυτό μας ή χανόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό. Τότε πια δεν ξέρουμε αν οι πράξεις μας είναι δικές μας ή προϊόντα της απελπισίας που μας κυριεύει για να φτάσουμε στο τέλος. Τότε πώς να ανεχτούμε την καθημερινότητα, ενώ δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τον εαυτό μας… που μας πνίγει μέρα με τη μέρα;
Ασφυκτιούμε, επειδή κοιτάζοντας στον καθρέφτη δεν βλέπουμε πια εμάς, αλλά ένα άβουλο, φοβισμένο πλάσμα. Ένα πλάσμα που κρεμιέται από το βλέμμα, το μήνυμα, τη σημασία κάποιου αλλού για να νιώσει ότι αξίζει. Και πόσο χειρότερα γινόμαστε, όταν οι πρίγκιπες που περιμένουμε έρχονται και φεύγουν… Και μείς γυρνάμε μουδιασμένοι στην αναμονή για τη συνέχεια, χωρίς να ξέρουμε αν κατηγορούμε αυτούς ή μισούμε τον εαυτό μας.
  Κάπου εκεί αποφασίζουμε να λάβουμε δράση στη ζωή μας! Να διεκδικήσουμε στιγμές, ανθρώπους, ζωές ολόκληρες. Μήπως όμως το κάνουμε εκβιαστικά από ανυπομονησία για το τέλος;! Ακόμη και όταν διεκδικούμε τη δική μας ζωή.
Καταλήγουμε άραγε να εκβιάζουμε τη ζωή μας;  Και ο χρόνος μας τελειώνει…

έγραψε το πιτσιρίκι