ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Λένε πως στον έρωτα και τον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο ίδιος έρωτας καταλήγει σε πόλεμο; Εδώ σε θέλω γενναίε μου πολεμιστή! Κι αν ήσουν ανέκαθεν πολεμιστής έχει καλώς, αν δήλωνες όμως πάντα διπλωμάτης ειρηνοποιός, έχουμε πρόβλημα. Γιατί εδώ δεν θα υπάρξει καμία σύμβαση ειρήνης, κανένας συμβιβασμός, παρά μόνο μάχη. Μία μάχη που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα χρειαστεί να δώσεις. Κάπου στο διαδίκτυο είχα διαβάσει μια φράση που έλεγε πως ότι ερωτευτείς θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου. Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό όλες εκείνες οι ιστορίες που ακούμε κατά καιρούς για ζευγάρια που χωρίζουν κι αρχίζουν να χρησιμοποιούν τις αδυναμίες και τα μυστικά του πρώην συντρόφου τους για να τον εκδικηθούν και να τον πληγώσουν. Ούτε στο πιο ευφάνταστο σενάριο του μυαλού σου δεν σκέφτηκες ποτέ ότι οι μικρές σου εξομολογήσεις στις πιο κρυφές ερωτικές σας στιγμές θα χρησιμοποιούνταν εναντίον σου. Όταν ανθρώπινα και αγαπησιάρικα ακούμπαγες τις αδυναμίες σου στον άλλο, γιατί ήταν ο άνθρωπος σου. Εκείνος που πίστευες οτι θα μπορούσε να σε ανακουφίσει. Πώς να φανταστείς τότε ότι γέμιζες σφαίρες ένα όπλο που θα σε σημαδέψει και μάλιστα κατευθείαν στην καρδιά; Όχι δεν το φαντάστηκες! Και καλώς έπραξες γιατί ήσουν εκεί και δεν έπαιζες. Δεν κρυβόσουν, δεν κρατούσες πισινές, δεν έπαιρνες προφυλάξεις, γιατί δεν έβλεπες κανέναν εχθρό κοντά σου, παρά μόνο σύμμαχο. Είναι τιμητικό που δεν το σκέφτηκες. Είναι πράγματι γενναίο να είσαι τοποθετημένος σε μία σχέση δίχως να χτίζεις γύρω σου τοίχους, δίχως να φοβάσαι και να κρύβεις τις πιό αδύναμες πτυχές του εαυτού σου. Γι’αυτό σαπίζουν οι σχέσεις γύρω μας συνεχώς. Από την αδυναμία μας να ξεγυμνωθούμε μπροστά στον άλλο. Να βγάλουμε το ωραίο περιτύλιγμα μας και να δει όλα εκείνα τα κομμάτια μας τα σπασμένα, τα θρυμματισμένα, τα εντελώς τσαλακωμένα. Οι περισσότεροι περνάνε ολόκληρες κοινές ζωές δίχως να γνωρίσει πραγματικά ο ένας τον άλλο. Δύο άγνωστοι που γνωρίζονται πολύ καλά ή δύο γνωστοί που δεν ξέρουν παρά ελάχιστα, ο ένας για τον άλλο. Ξέρω πως πίνεις τον καφέ σου και πιο κρασί προτιμάς, αλλά δεν ξέρω τον πιο βαθύ σου φόβο. Γνωρίζω τον αγαπημένο σου τραγουδιστή αλλά δεν έχω ιδέα για ποιόν λόγο δακρύζεις ακούγοντας το συγκεκριμένο τραγούδι. Και το χειρότερο απο όλα; Φτιάχνω μόνος μου μιά απάντηση για όσα δεν ξέρω, την τυλίγω και με ροζ κορδελίτσες και σου την πλασάρω. «Να δες πόσο σε ξέρω! Κοίτα πόσο σε έχω καταλάβει! Σου κάνω δώρο την γνώμη μου για σένα χωρίς να με ενδιαφέρει να σε μάθω ουσιαστικά. Γιατί αν με ένοιαζε θα φρόντιζα να μάθω κι όχι να υποθέτω ανόητα πως ήδη ξέρω.» Χωρίζουμε μόνοι μας τους δρόμους μας αντί να δημιουργήσουμε έναν κοινό. Ορθώνουμε ενα τεράστιο εγώ μπροστά μας και κάπου εκεί χάνεται το εμείς. Ένα εμείς, που και οι ίδιοι στην αυτοκριτική μας, σε εκείνα τα λιγοστά αληθινά λεπτά της ημέρας που είμαστε αυθεντικοί και μόνοι με τον εαυτό μας, γνωρίζουμε πόσο πιο ευτυχισμένους θα μας έκανε. Αλλά είμαστε δειλοί. Δειλοί και μικροί για το μεγαλείο της πραγματικής αγάπης. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς. Αν λοιπόν ανήκεις στην κατηγορία εκείνων που ξεγυμνώθηκαν, είναι προς τιμήν σου. Κι αν τώρα στέκεις μπροστά στο όπλο, μη σκύβεις το κεφάλι παρά πρόταξε το στήθος! Κι αν έφτασε η ώρα να πολεμήσεις κάν’το! Όμως κάν’το με τιμιότητα, κάν’το με ηθική, κάν’το τιμώντας όσα ο άλλος μοιράστηκε μαζί σου στις πιο προσωπικές σας στιγμές. Εκείνα που σου ακούμπησε γιατί πίστευε πως ήσουν ο άνθρωπος του, οφείλεις να τα σεβαστείς, να τα προστατέψεις, να τα κρατήσεις ως μία όμορφη ανάμνηση έστω. Είναι τα πιο πολύτιμα κομμάτια του. Μην τα χρησιμοποιείς για σφαίρες που θα τον σκοτώσουν. Όχι αν θες να λες πως τον αγάπησες. Πολέμα αν δεν έχεις άλλη επιλογή, μα διαφύλαξε έστω την αξιοπρέπεια εκείνου που είχατε, εκείνου που κάποτε βαφτίσατε έρωτα κι αγάπη. Μάθε να τιμάς, τουλάχιστον το τέλος σας.

έγραψε το πιτσιρίκι