ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ… ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗΣΑΝ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΧΛΕΥΑΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΣΟΥΝ ΝΑ ΛΥΓΙΣΕΙ. ΔΕΝ ΛΥΓΙΣΕ ΠΟΤΕ. ΟΜΟΡΦΗ ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑ.

Για τη Δέσποινα Αχλαδιώτη, η μικρή βραχονησίδα κοντά στο Καστελόριζο ήταν η πατρίδα της. Η ηρωική κυρά της Ρωμιοσύνης ύψωνε στο νησί της Ρω καθημερινά την ελληνική σημαία, πιστή σε ένα καθήκον που σήκωσε μονάχη της στις πλάτες της για πολλά χρόνια.

Στις 13 Μαίου του 1982 άφησε την τελευταία της πνοή και την επομένη ,σαν σήμερα δηλαδή, έγινε η ταφή της εκεί που επιθυμούσε. Στην Ρω.

Το βίντεο που ακολουθεί είναι από εκπομπή του αξέχαστου Φρέντυ Γερμανού που είχε φιλοξενήσει την Κυρά.

Την είδα να σκίζει το σήμερα σαν ελπίδα να δίνει φως
Σαν να ‘ναι μες το πουθενά προορισμός
Σαν οδηγός, σαν αδελφή, σα μητέρα
Γέννηση νέου αστέρα κάνει τη νύχτα μέρα

Η κυρά της Ρω, στέκει εκεί ολοζώντανη όπως οι γυναίκες του οδοφράγματος, οι γυναίκες της Ηπείρου, η αέναος Μητέρα που εμπνέει τα παιδιά της. Σαν την Υπέρμαχο στρατηγό, την κόρη Αθηνά που έρχεται να εμφυσήσει το μήνυμα της Τιμής και της Αντίστασης ενάντια στους σχεδιασμούς αυτών που ανοίγουν την κερκόπορτα και θέλουν να φέρουν το σκοτάδι αντί να εξάγουν το φως όπως ορίζει η Φύση.

Και είδα στα πόδια μου να μπλέκονται φίδια
Να θέλουν να με θάψουν μεσ’ τη γή μου την ίδια
Να με κρατάνε δεμένο κι αναγκασμένο να ζήσω
Φυλακισμένος για πάντα στων λωτοφάγων τη νήσο
Και είδα μια κόρη με δόρυ κι ασπίδα
Θεία πνοή ήρθε ν’ αλλάξει στη ζωή μου σελίδα
Να με σηκώσει απ’ το χώμα και να με πάρει ψηλά
Εκείνη που έμαθε το Δαίδαλο να φτιάχνει φτερά

Έρχεται η στιγμή για το μεγάλο «ΟΧΙ» με την Κυρά να δείχνει τον δρόμο και να ηγείται. Να ηγείται αυτών που Ξύπνησαν από τον λήθαργο. Αυτών που έπαψαν να είναι λωτοφάγοι και ορθώνουν ανάστημα για την δικαιοσύνη, για το σύνολο, για τον μοναδικό σκοπό ζωής. Απέναντι στους «ιδιώτες», τους ιδιοτελείς που εκποίησαν συνανθρώπους και Γη για να γεμίσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Αυτεγερσία λοιπόν, έκσταση, Εθνεγερσία. Με την Ευχή της που σκεπάζει την Πατρίδα. Αφιερωμένο από τα βάθη της Καρδιάς μας:

(Αρτέμης / Ευθύμης)
Αναγεννήθηκα σαν το Φοίνικα μέσα απ’ την τέφρα μου
Πνέει ο Ιχώρ μέσα κάθε φλέβα μου
Μαύρα πέπλα που μου εμποδίζαν την αληθινή όραση του καλού
Σκίζονται και χάνονται από εμπρός μου
Άλλαξε εντός μου ο ρυθμός του κόσμου
Το μυαλό μου διαυγές
Βγάζουν άναρθρες κραυγές πνεύματα κακά και χάνονται στο λυκαυγές
Αποκωδικοποιώ το μήνυμα είναι το ξύπνημα
Σβήνονται στίγματα αίματος που χαράσαν την ψυχή μου ανεξήτιλα
Βλέπω ποια είν’ τ’ αληθινά και ποια τα κύβδιλα
Μετά από τόσους χρόνους περιπλανήσεων ασκόπων σε ανηλίους δαιδαλώδεις διαδρόμους του λαβυρίνθου
Βγαίνω έξω μέσω του μίτου και επιτέλους γλαυκόπις
Νόηση Θεού είμαι μαζί σου
Κι αφού κατάφερα και σε είδα, ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα
Ίσως τελικώς τα πάντα να μην έχουν χαθεί
Είναι στα βάθη της καρδιάς μου των ματιών σου η βολή

Εις στα βάθη της καρδιάς μου
Των ματιών σου η βολή
Έξαφνα και παρ’ ελπίδα
Άναψε και πυρπολεί

Την είδα να σχίζει τα σύννεφα σα λεπίδα
Να δίνει φως σαν να ‘ναι μες την καταιγίδα κεραυνός
Απ’ το κεφάλι του μεγάλου πατέρα
Λάμψη ψηλά στον αέρα κάνει τη νύχτα μέρα
Και είδα στα πόδια μου να μπλέκονται φίδια
Να θέλουν να με θάψουν μεσ’ τη γή μου την ίδια
Να με κρατάνε δεμένο κι αναγκασμένο να ζήσω
Φυλακισμένος για πάντα στων λωτοφάγων τη νήσο
Και είδα μια κόρη με δόρυ κι ασπίδα
Θεία πνοή ήρθε ν’ αλλάξει στη ζωή μου σελίδα
Να με σηκώσει απ’ το χώμα και να με πάρει ψηλά
Εκείνη που έμαθε το Δαίδαλο να φτιάχνει φτερά
Την είδα να σκίζει το σήμερα σαν ελπίδα να δίνει φως
Σαν να ‘ναι μες το πουθενά προορισμός
Σαν οδηγός, σαν αδελφή, σα μητέρα
Γέννηση νέου αστέρα κάνει τη νύχτα μέρα

https://olympia.gr/