ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Διαβάζω: «ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ προκήρυξαν 48ωρη γενική απεργία για Παρασκευή και Σάββατο, ενώ η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (ΠΝΟ) προκήρυξε τετραήμερα απεργία σε όλα τα πλοία από την Παρασκευή έως και τις 6 το πρωί της Τρίτης.

Κινητοποιήσεις με καταλήψεις κτηρίων ξεκίνησε από χθες το πρωί και η ΠΟΕ-ΟΤΑ.

Επίσης, 48ωρη απεργία ανακοίνωσε και η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ. Την ίδια ώρα, με ανακοίνωσή της, η ΠΟΕΣΥ προανήγγειλε απεργία των δημοσιογράφων κατά τη διάρκεια της ψήφισης του νομοσχεδίου.

Παράλληλα η ΤΡΑΙΝΟΣΕ ανακοίνωσε με την σειρά της ότι τρένα και προαστιακός θα μείνουν ακινητοποιημένα λόγω συμμετοχής των εργαζομένων στην απεργία.

Απεργία προκήρυξαν και τα σωματεία των ΜΜΜ με αρχή απο το ΣΕΛΜΑ των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ.

Επίσης, η ΓΣΕΕ έχει εδώ και μέρες ανακοινώσει απεργία την Κυριακή 8 Μαΐου, ημέρα που θα πραγματοποιηθούν οι εορταστικές συγκεντρώσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά.»

Καλά, εδώ γελάμε. Εορταστικές συγκεντρώσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά με καθυστέρηση μιας εβδομάδας. Παγκόσμια πρωτοτυπία!

Σε μια χώρα που τα εργασιακά δικαιώματα έχουν κονιορτοποιηθεί, η Εργατική Πρωτομαγιά αναβλήθηκε. Είχαμε αρνιά να ψήσουμε.

Εν τω μεταξύ, το ασφαλιστικό-φορολογικό νομοσχέδιο, δηλαδή το 4ο Μνημόνιο, οριστικοποιήθηκε και συντάχθηκε μέσα στο Πάσχα. Αυτό ήταν γνωστό σε όλους.

Τώρα το πήραν πρέφα οι εργατοπατέρες; Φυσικά! Τώρα το πήραν πρέφα που έχουν γυρίσει όλοι από τις διακοπούλες τους.

Γιατί πάντα έτσι ήταν. Γιατί το κίνημα είναι ανύπαρκτο. Και τώρα θα βγουν στους δρόμους να το παίξουν αγωνιστές με το ίδιο πάθος που τσάκιζαν τα κοντοσούβλια και τα κοκορέτσια την ώρα που η Κυβέρνηση έσκαβε το λάκκο μας. Θα μαζευτούν την Κυριακή να κλάψουν πάνω από το μνήμα.

Πρώτη φορά βλέπω πτώμα να πενθεί το θάνατό του. Συνήθως κάνει κάτι πριν το σκοτώσουν για να μην καταλήξει πτώμα.

Αλλά εν πάσει περιπτώσει, αλήθεια, τι σημασία έχουν όλα αυτά;

Τι σημασία έχουν πια αυτές οι γραφικές 24ωρες και 48ωρες απεργίες που δεν κάνουν να ιδρώνει το αυτάκι κανενός; Δεν είμαστε πια στο 2010.

Μας φόρεσαν Μνημόνιο 1, βγήκαμε στους δρόμους, διαδηλώσαμε, είχαμε νεκρούς στη Μαρφίν, πιάσαμε τις πλατείες, φάγαμε ξύλο, φάγαμε χημικά, μας φόρεσαν το Μεσοπρόθεσμο, ξαναβγήκαμε στους δρόμους, κάηκε η μισή Αθήνα. μπήκε η Χρυσή Αυγή στη Βουλή, εκατοντάδες χιλιάδες νέοι επιστήμονες έφυγαν στο εξωτερικό, πέσανε λουκέτα, είχαμε αυτοκτονίες, η ανεργία βάρεσε κόκκινο, μας φόρεσαν Μνημόνιο 2, δολοφονήθηκε ο Φύσσας, φωνάξαμε για τον φασισμό, κάναμε απεργίες, κάναμε πορείες, ήρθε η Αριστερά στην εξουσία, ψηφίσαμε ΟΧΙ, μας φόρεσαν Μνημόνιο 3, μας φοράνε Μνημόνιο 4 κι όλοι αυτοί είναι ακόμα στις θέσεις τους ή αν όχι στις θέσεις τους είναι ακόμα στα πράγματα.

Εμείς πού είμαστε;

Πού βρισκόμαστε σε σχέση με το 2010; Σίγουρα όχι σε καλύτερη θέση. Μάλλον σε 100 φορές χειρότερη.

Οπότε, η ερώτηση πρέπει να τεθεί σε παρελθοντικό χρόνο.

Εμείς που ήμασταν; Πού ήμασταν όλα αυτά τα χρόνια;

Πουθενά. Ανύπαρκτοι. Η πλειοψηφία ήταν στον καναπέ της.

Αμπελοφιλοσοφώντας, κενολογώντας, καταγγέλοντας, κατηγορώντας το διπλανό, γνήσιο θύμα του κοινωνικού αυτοματισμού που μεθοδεύτηκε στην εντέλεια και συνεχίζεται ακόμα.

Ή απλά αδιάφορη για τα πάντα εκτός από την κωλάρα της.

Κι επειδή αυτό μάλλον δύσκολα θα αλλάξει, κάτι άλλο πρέπει να γίνει.

Δε ξέρω τι αλλά θα σκεφτώ και θα επανέλθω. Ζμπούτσασας θα μου πείτε αλλά εγώ θα επανέλθω.

Γιατί ξέρω καλύτερα από εσάς κι εσείς εμένα πρέπει να ακούτε, αφού κατά βάση αυτό θέλετε, να ακολουθείτε κάποιον, να βρείτε τον επόμενο πατερούλη και να του αναθέσετε τη ζωή σας, ώστε να του φορτώσετε μετά και την ευθύνη για την κατάντια της, γιατί είστε πάντα αθώοι, γιατί δε φταίτε ποτέ και σε τίποτα, γιατί θέλετε να αλλάξουν όλα, χωρίς να αλλάξει απολύτως τίποτα.

Γιατί είστε Έλληνες. Γιατί έτσι μάθατε.

Aλλά είναι πολύ αργά για δάκρυα, γλυκά μου.

Είναι πολύ αργά γιατί είστε Έλληνες σε μια χώρα που δεν σας ανήκει πια.

Η Ελλάδα σας πέθανε. Άλλαξε ιδιοκτήτη.

Για την Ελλάδα σας κλάψτε μεθαύριο λοιπόν.

Εγώ για αυτήν, για την Ελλάδα σας, δεν πρόκεται να χύσω ούτε μισό δάκρυ παραπάνω.

(Ανήθικο δίδαγμα: Πάμε ντουγρού για νέες εκλογές στο προτεκτοράτο κι ακόμα δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τίποτα. Το ζήτημα ήταν να μη γίνουμε προτεκτοράτο. Άπαξ και γίναμε, το θέμα μπορεί να θεωρείται τελειωμένο. Η ήττα είναι βαριά και άγρια. Τρόποι υπάρχουν ακόμα. Και δε χρειάζεται μόρφωση, ούτε πτυχίο πανεπιστημίου. Το μόνο που χρειάζεται να έχει ένας λαός είναι θέληση. Κι εδώ δεν υπάρχει θέληση. Έχουμε γίνει όλοι ζόμπι στη Zombieland.)

http://thethreemooges.blogspot.com/2016/05/zombieland.html